Του ΣΧΟΛ-ιαστή
Στο πάνθεο των ηρώων και πνευματικών ανθρώπων της περιοχής μας και γενικώς της Θράκης, συγκαταλέγεται και ο καπετάν Στρατής Σκόρδας που ακολούθησε τη Δόμνα Βιζβίζη, σε πολλές ναυμαχίες και έγινε το φόβητρο των Τούρκων, κάθε φορά που τους εντόπιζε διασχίζοντας όλο το Αιγαίο.
Ο στόλος του μάλιστα ήταν αγκυροβολημένος στο δικό μας τότε λιμανίσκο, που ήταν το ορμητήριό του.
Ο Αντώνης Κομιζόπουλος. 4ος παρακαλώ στην ιεραρχία των Φιλικών, καταγότανε από τα μέρη μας.
Πάμε τώρα, στον καπετάν Κούταβος ή Μαργαρίτης Χατζή Φραντζής Κούταβος, που έχει ενδιαφέρον ο αγώνας του.
Γεννήθηκε στην Αίνο, το καπετανλίκι το εξάσκησε εδώ στην δική μας θάλασσα, ζώντας κοντά στην περιοχή Απολλωνιάδος, στον οικισμό των ψαράδων, εκπαιδευμένος στο στόλο της Δόμνας.
Για το πατριωτικό φιλότιμο του καπετάν Κούταβου, υπάρχει σχετικό ιστορικό που βρίσκεται στο αρχείο αγωνιστών της Εθνικής Βιβλιοθήκης.
Από πολύ νωρίς (1820) άρχισε να πολεμά τους Τούρκους με το δικό του πλοίο το «Ποσειδών».
Λιοντάρι Θρακικού πελάγους τον λέγανε κι αυτός τη βόλευε φίνα με τις ναυμαχίες σ όλο το Αιγαίο.
Είχε κι ένα πρωτοπαλήκαρο μαζί του, που μετά χρηστικέ οπλαρχηγός. Τον Κριεζιώτη.
Μια ναυτική μούρη, ριψοκίνδυνη, γενναία, πολεμιστής ατρόμητος και πολύ έξυπνος θαλασσινός και ευρηματικός.
Αυτή η θαλασσινή «γάτα» είχε συνάψει ρομαντικές σχέσεις με την κόρη του προξενικού δικαστή, στην πόλη. Κι όταν λέμε «σχέσεις» δεν εννοούμε ότι παίζανε τις κουμπάρες (κομέρ τουφκιστί) ούτε αντάλλαζαν λευκώματα. Να καταλαβαινόμαστε.
Ο Κριεζιώτης λοιπόν, έβλεπε ότι ο καπετάνιος του Κούταβος είχε ανάγκη από κι άλλο πλήρωμα γιατί ο «Ποσειδώνας» ήταν μεγάλο σκαρί.
Έγραψε στον μέλλοντα πεθερό του, που τον αγαπούμε πολύ αυτός.
– Να την κάνω την κουτουράδα μπαμπά, να ‘ρθω να βρω τίποτε σαΐνια ναυτικούς που ‘χετε στα μέρη που διοικείτε; Γιατί εμείς εδώ στην Ελλάδα στερέψαμε.
– Κάντην, αλλά μη φανεί, ήρθε η απάντηση.
Βγήκε αλάργα στη μικριασιατική πιάτσα, ο αθεόφοβος και μάζεψε όλο τον αφρό της ομογένειας, ένα-ένα παιδάκια.
– Είσαστε ρε μάγκες, τ α είπε, για σαματά στο αλμυρονέρι να φάμε τίποτε Τουρκικούς αφαλούς.
– Μα ξέρεις, εδώ αν δούμε ότι λείπουμε και το μάθουνε το γκιουβέτσι οι Μωχαμέτηδες θα βρούνε μπελά οι φαμίλιες μας.
– Ρε είσαστε;
-Ε, τέλος πάντων, να μη σε χαλάσουμε και το χατήρι.
Έτσι κονόμησε 57 παρακαλώ διαλεκτό πλήρωμα και βούτηξε ακόμα 12 κανόνια από αγκυροβολημένη Τουρκική φρεγάτα ένα βράδυ που ‘χανε Ταμαζάνι τα μεμέτια.
Οι μάγκες όλοι μαζί με καπετάνιο τον Κουταβό βάλανε πλώρη για το Αιγαίο με ναυτικό συμβουλάτορα τον πατέρα του Μαργαρίτη τον Χατζή-Φρατζή.
Από 23 Απριλίου έως 20 Ιουλίου 1822, τα πράγματα ήταν λιγάκι ζόρικα.
Με έξοδα της οικογένειας Κουταβού, η εκστρατεία του Ολύμπου και στη καταστροφή της Χίου, πάλεψε σχεδόν μόνος του.
Μετέφερε τον άμαχο πληθυσμό στα Ψαρά και με δικά του πάλι έξοδα συμμετείχε στην πολιορκία του Ευρίπου.
Ο Ναύαρχος Κουντουριώτης του πρόσφερε μάλιστα και το δικό του πυρπολικό πλοίο.
Σε κάποια ναυμαχία ο καπετάνιος Κουταβός έχασε το μάτι του από ένα θραύσμα αντίπαλου κανονιού και παρ’ όλο αυτού δεν έχασε διόλου το χιούμορ που τον διέκρινε πάντα.
Έλεγε. Τώρα μ’ ένα μάτι και το άλλο σκεπασμένο με τριγωνικό καναβάτσο, θα παριστάνω τον ξακουστό κουρσάρο Μπαρμπαρόσα και θα ρημάξω τα τουρκικά παράλια.
Στις 22 Απριλίου 1824 έρχεται στα Λιχαδονήσια Βόλου και βλέποντας να κινδυνεύει από τον Τούρκικο στόλο, βυθίζει το πλοίο του, να μη πέσει στα χέρια του εχθρού.
Βάλανε τις φωνές οι ναύτες του για την απώλεια και πως θα ξεφεύγανε από τον Τουρκικό κλοιό.
Απάντησε:
– Με φιλότιμο Ελληνικό και Πατριωτικό, δε φεύγουμε, πολεμάμε.
Ποιο γενναίος καπετάνιος δε γινόταν.
Πέθανε σε μεγάλη ηλικία το 1865.
Και πνευματικοί Θρακιώτες βρίσκονται στο κάδρο του Πανθέου ηρώων.
Απόστολος Μαμέλης. Γιατρός, ποιητής που έδωσε κι αυτός τον ανάλογο αγώνα του.
Νικόλαος Ποριώτης από την Καλλίπολη Θράκης.
Ιωσήφ Ραφτόπουλος από το Σκεπαστό.
Αργύρης Αλτιναλμάζης, ακολούθησε τον Κούταβο σ’ όλες τις αποστολές.
ΣΧΟΛΑΡΙΟΣ ο Γενάδιος, ο δεύτερος, σοφός Πατριάρχης, μέγιστος των γραμμάτων και σπουδαίος Πατριώτης.
Παρένθεση – απορία προσωπική.
Το επίθετο αυτό του μεγάλου σοφού των γραμμάτων με γεννάει συνειρμό καταγωγής με το δικό μου επίθετο.
Λες, αναρωτιέμαι, μήπως έχω καταγωγή και συγγένεια με τον πατριάρχη και το δικό μου επίθετο ήταν το ίδιο προτού το αλλάξει ο σχετικός με την απογραφή χωροφύλακας εκεί στο σύνορο όταν μετά τον διωγμό πέρασαν οι πρόγονοί μου ερχόμενοι στη Θράκη.
Όλα, γίνονται. Το άλλαξε το επίθετό μας ο χωροφύλακας που φαίνεται ότι ήταν κρητικάκι, πρόσθεσε κατάληξη «-άκης» και δόξασε την υστεροφημία του.
(Φάσκελα που χρειάζεται η στραβομουτσουνάρα μας).
Ο ΣΧΟΛ-ιαστής
