Σε έδειξε η τηλεόραση και, Στρατηγέ μου, είπα
θα ’χουμε τώρα ανάλυση των νέων δεδομένων,
σε ό, τι αφορά τα σύνορα του Έβρου και Τουρκίας,
που ’χουμε πάλιν απειλές των «ανοικτών συνόρων»
από την Άγκυρα, που αυτή ξανά τους μετανάστες
θα στέλνει λέει ελεύθερα παντού στα σύνορά μας.
Μα πάγωσα όταν άκουσα το θλιβερό μαντάτο,
πως πήρες την απόφαση σαν αετός να φύγεις,
σαν κυπαρίσσι ορθόκορμο, μες στην γλυκιά την ώρα
της φύσης γύρω σου, με ελιές, πεύκα ψηλά και ιτέες,
στη γαλανή πλάι θάλασσα του Θρακικού Πελάγους,
και το γαλάζιο του ουρανού στο μεσουράνημά του.
Τους αετούς από μικρός έβλεπες στην Ιτέα,
κει στο χωριό σου το μικρό, μα πολυαγαπητό σου,
και θαύμαζες το πέταγμα, την άγριαν ομορφιά τους.
Από τα νιάτα σου αετός ήσουν, ψηλά κοιτούσες,
κι ως εύελπις τον αετό πάντα είχες έμβλημά σου
κι είχες περπάτημα αετού κι είχες ματιά αετίσια
κι ανέβαινες κι ανέβαινες ψηλά στην ιεραρχία
κι έφτασες αντιστράτηγος να διοικείς στην Ξάνθη
το Δ΄ Σώμα του Στρατού, με έργο που έχει μείνει
κι όλοι το αναγνωρίζουνε, αφού ήσουν κι αρχηγός του
επίτιμος, σύ, Στρατηγέ, και σε τιμούσανε όλοι.
Κι όλοι όσοι σε γνωρίσαμε, Γαλάνη Αθανάσιε,
τις γνώσεις σου θαυμάζαμε, μας έπειθε η πειθώ σου,
με επιχειρήματα σωστά, ατράνταχτα και στέρεα.
Κι όλοι σε καμαρώναμε και στην μικρή οθόνη,
που ανέλυες πάντα τα εθνικά εμπεριστατωμένα,
όταν εσέ τα τοπικά καλούσανε κανάλια.
Με σύζυγο άξια έκανες μεγάλη οικογένεια,
με αντάξια τέκνα του πατρός και της μητρός τους όλα
και που πολλές και εξαίρετες μνήμες για σένα θα ’χουν.
Πατέρα, σύζυγο, παππού χάνει η οικογένειά σου
καλόν κι αξιαγάπητον, και χάνουμε όλοι οι άλλοι
φίλο ή συνάδερφο καλόν, τον στρατηγό ολονών μας,
φάρο, οδηγό και ίνδαλμα, άνθρωπο πάνω απ’ όλα.
Γαλάνη Αθανάσιε, αθάνατος, γαλήνιος,
στους γαλανούς τους ουρανούς πορεύου, αετέ, εν ειρήνη!
Ο Θετταλόθραξ
