Βιώνουμε την 4η κρίση με την Τουρκία για το Αιγαίο – Η Άγκυρα κάθε φορά, μας σπρώχνει σε διάλογο και βγαίνει πάντα κερδισμένη
Ήταν το φύλλο της ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΘΡΑΚΗΣ με ημερομηνία 16 Ιουνίου 2010όταν με αφορμή άρθρο του συνεργάτη μας Υποναυάρχου Λ.Σ (ε.α) ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΥ για την κατάργηση του θεσμού της «Ναυτικής Εβδομάδας», είχαμε τον τίτλο «ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ ΜΗΠΩΣ ΤΟ ΑΙΓΑΙΟ;» και στο τέλος του άρθρου σχόλιο του Σ.Κ στο οποίο μεταξύ άλλων έγραφε πως «…βλέπουμε προσπάθεια στην Ελλάδα…’’απεξάρτησης ‘’ από το Αιγαίο…».
Δυστυχώς, μετά από δέκα και πλέον χρόνια, βλέπουμε να επαληθευόμαστε γράφοντας αυτά που οι άλλοι δεν τολμούν. Ένα νέο κείμενο για το Αιγαίο μας περιέχει πικρές αλήθειες.
Όπως είναι γνωστό, την υπογραφή της Συνθήκης της Λοζάνης (1923), οι Μεγάλες Δυνάμεις, έδωσαν στην Τουρκία την Ανατολική Θράκη με τα Στενά και στην Ελλάδα το Αιγαίο, πιστεύοντας ότι έτσι θα εξασφάλιζαν μια βιώσιμη ισορροπία μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας.
Η ισορροπία αυτή, φαινόταν εφικτή και πράγματι διατηρήθηκε για 50 χρόνια. Τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν από το 1973 ότανστις 8 Ιουνίου του 1973,ξεκίνησαν εργασίες για την άντληση του πρώτου ελληνικού πετρελαίου στη θαλάσσια περιοχή Πρίνου Θάσου. Το «σχέδιο» της Τουρκίας για την «άλωση» του Αιγαίου είχε αρχίσει…Το δέλεαρ, τα κοιτάσματά του και όχι μόνο. Οι Τούρκοι ποικιλοτρόπως και με κάθε τόνο το είπαν ξεκάθαρα πως στα 100 χρόνια της Συνθήκης της Λοζάνης, το 2023, το statusquoστο ΑΙΓΑΙΟ πρέπει να αλλάξει. Η θρασύτητά τους μάλιστα φτάνει μέχρι και στην απαίτηση της αλλαγής του ονόματος του Αιγαίου, του λίκνου του ελληνικού πολιτισμού για να μη θυμίζει τίποτα το ελληνικό.
Οι τέσσερις κρίσεις στο ΑΙΓΑΙΟ, όλες με πρωταίτιο την Τουρκία, που έφεραν τις δυο χώρες στα πρόθυρα πολέμου, το 1976 με το υδρογραφικό «Χόρα», το 1987 με το ίδιο σκάφος – μετονομασμένο σε «Σισμίκ», το 1996 με τα Ίμια και πρόσφατα με το ερευνητικό «Ορούτς Ρέις» φέρνουν την Τουρκίαόλο και πιο κοντά στην επίτευξη του στόχου της. Η Τουρκία «κερδίζει» στον «πόλεμο του Αιγαίου» χωρίς μάχες αλλά εκτοξεύοντας απειλέςκαι δημιουργώντας κρίσεις. Μέσα από αυτές, μας σέρνει σε διαπραγματεύσεις και μετά από ένα «ανατολίτικο παζάρι» πάντα κάτι κερδίζει.
Ας θυμηθούμε…
Η κρίση του Ιουλίου 1976, με το τουρκικό ερευνητικό «ΧΟΡΑ», έσυρε την Ελλάδα σε διάλογο με την Τουρκία όπουπροέκυψε το «Πρωτόκολλο της Βέρνης» προβλέπονταςαμοιβαία αποχή Ελλάδας και Τουρκίας από έρευνες στην υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου, δηλαδή έξω από τα 6 ναυτικά μίλια των χωρικών υδάτων και των δυο χωρών
Ηκρίση του Μαρτίου 1987, με το ίδιο τουρκικό ερευνητικό μετονομασμένο σε «ΣΙΣΜΙΚ Ι», έσυρε και πάλι την Ελλάδα σε διάλογο που κατέληξεσεδυο Συμφωνίες:
(ι) Τη «Συμφωνία του Νταβός», τον Ιανουάριο του 1988, όπου στο Νταβός της Ελβετίας, οι Πρωθυπουργοί Ανδρέας Παπανδρέου και ΤουργκούτΟζάλαποφάσισαν το «μη πόλεμο», συμφωνώντας να εντείνουν τις προσπάθειές τους για να μην προκύψει άλλη μεταξύ τους κρίση, να συναντιούνται τουλάχιστον μία φορά το χρόνο και να εγκαταστήσουν απευθείας τηλεφωνική γραμμή…
Η Συμφωνία επικυρώθηκε με την υπογραφή ‘Μνημονίου’ μεταξύ Παπούλια και Γιλμάζ στο οποίο προβλεπόταν οι ασκήσεις των δυο χωρών στα διεθνή ύδατα και το διεθνή εναέριο χώρο του Αιγαίου που απαιτούσαν έκδοση NAVTEXή NOTAMνα μη διεξάγονται για μεγάλα χρονικά διαστήματα καθώς και σε τουριστική περίοδο ή κατά τη διάρκεια θρησκευτικών και εθνικών εορτών των δυο χωρών.
(ιι) Τη «Συμφωνία της Βουλιαγμένης»,το Μάιο του 1988, όπου οι δύο Πρωθυπουργοί Ανδρέας Παπανδρέου και ΤουργκούτΟζάλ,συναντήθηκαν στον «Αστέρα Βουλιαγμένης» και αποφάσισαννα παγώσει κάθε έρευνα στο Αιγαίο έξω από τα χωρικά ύδατα των δύο χωρών…
Η κρίση των Ιμίων, τον Ιανουάριο του 1996, όπου με την αποδοχή της προτροπής Ρ. Χόλμπουργκ για αμοιβαία αποχώρηση, δώσαμε στους Τούρκους το δικαίωμα να δημιουργήσουν τη θεωρία των «γκρίζων ζωνών» σε όλο το Αιγαίο.
Ακολούθησε η «Συμφωνία της Μαδρίτης»,όπου στα πλαίσια της εκεί Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ, στις 8 Ιουλίου του 1997, ο Έλληνας πρωθυπουργός Κ. Σημίτης και ο Τούρκος πρόεδρος Σουλεϊμάν Ντεμιρέλυπέγραψαν κοινή δήλωση, γνωστή ως «Συμφωνία της Μαδρίτης», στην οποία, για πρώτη φορά, γινόταν αναφορά σε ’ζωτικά συμφέροντα και ενδιαφέροντα’ της Τουρκίας στο Αιγαίο…
Η σημερινή κρίση με το ερευνητικό «Ορούτς Ρέις» από ότι φαίνεται θα καταλήξει και πάλι σε ένα διάλογο…
Και δεν είναι μόνο τα αποτελέσματα ενός διαλόγου μετά τις «κρίσεις» που μας κάνουν να ξεχνάμε σιγά σιγά ότι το Αιγαίο είναι ελληνικό. Είναι και οι δικός μας «θέσεις» για το ΑΙΓΑΙΟ. Θα αναφέρουμε μερικές ενδεικτικά πέρα από την πάλι δική μας απόφαση για την κατάργηση του θεσμού της «Ναυτικής Εβδομάδας» το 2010 που ήταν και η αφορμή για το κείμενο αυτό.
Καμία ελληνική κυβέρνηση, από τον Οκτώβριο του 1973 και μετά, δεν τόλμησε να εκδώσει το προβλεπόμενο από το άρθρο 139 του ΚΔΝΔ (Ν.Δ 187/73) Προεδρικό Διάταγμα για την επέκταση των χωρικών μας υδάτων πέραν των 6 ναυτικών μιλιών.
Καμία ελληνική κυβέρνηση, από τον Ιούνιο του 1995 και μετά, δεν τόλμησε να επεκτείνει τα χωρικά ύδατα μέχρι τα 12 ναυτικά μίλια καίτοι επικυρώθηκε με το Νόμο 2321/1995 η Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας που μας το επέτρεπε..
Τη διετία 1994-1995, με πρωτοβουλία του τότε υφυπουργού Εθνικής Άμυνας, Μανώλη Μπεντενιώτη, ξεκίνησε ένα διυπουργικό πρόγραμμα από τα Υπουργεία Εθνικής Άμυνας και Αιγαίου για την επιδότηση και την ενθάρρυνση του εποικισμού ακατοίκητων νησίδων και βραχονησίδων στο Αιγαίο. Το πρόγραμμα, προέβλεπε μικρές παρεμβάσεις (ένα εκκλησάκι, έναν ιστό σημαίας, μια δεξαμενή υδάτων και ένα μικρό λιμανάκι), με ταυτόχρονη στήριξη της χλωρίδας και της πανίδας. Το πρόγραμμα διεκόπη αιφνιδιαστικά και οριστικά με την ανάληψη της Κυβέρνησης Σημίτη, τον Ιανουάριο του 1996.
Το Μάρτιο του 2005, η Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων κ Άννα Ψαρούδα-Μπενάκη υποδέχθηκε τον εκλεγέντα Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας κ. Κάρολο Παπούλια, μιλώντας περί «αποδοχής μειωμένης εθνικής κυριαρχίαςστα πλαίσια της διασφάλισης της ειρηνικής συνύπαρξης στο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον»!
Τον Οκτώβριο του 2009, η λέξη ΑΙΓΑΙΟ εξαφανίστηκε από τους τίτλους των Υπουργείων της Ελληνικής Κυβέρνησης. Επανεμφανίστηκε στις κυβερνήσεις της περιόδου 2012-1014 και εξαφανίστηκε και πάλι από όλες τις επόμενες κυβερνήσεις.
Το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων στην 4023/64557/16-5-2014 Απόφασήτου «Καθορισμός όρων και προϋποθέσεων δικαιολογητικών και διαδικασίας για την έγκριση αδειών αλίευσης σε αλιευτικά σκάφη » (ΦΕΚ 1307 Β/22-5-2014) στο άρθρο 3 παρ. 3 αναφέρει : [ Η χρήση της άδειας αλίευσης στα διεθνή ύδατα, με το αλιευτικό εργαλείο «τράτα βυθού» απαγορεύεται στη γεωγραφική υποπεριοχή (GSA) 20, 22, 23 της ΓΕΑΜ ως εξής: (α) από 24-5-2014 μέχρι 15-7-2014 σε όλες τις περιοχές (β) από 16-7-2014 μέχρι 01-10-2014 και δυτικά του 25ουμεσημβρινού της υποπεριοχής 22. Περιοχές και χρονικές περίοδοι απαγόρευσης θα επανεξεταστούν, εφόσον συντρέχουν λόγοι, μετά το 2015.]. Υπόψη ότι ο 25οςμεσημβρινός είναι αυτος που επικαλούνται οι Τούρκοι καθώς διχοτόμει το Αιγαίο.
Στις 27 Νοεμβρίου 2019 ο Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας του πρωθυπουργού, Θάνος Ντόκος, σε συνέντευξή του πρότεινε «συνεκμετάλλευση με τους Τούρκους» του εθνικού μας πλούτου και στις 2 Ιανουαρίου 2020 ο βουλευτής της ΝΔ, Μπάμπης Παπαδημητρίου δήλωνε πως «δεν είναι καθόλου κακό πράγμα η συνεκμετάλλευση με την Τουρκία».
Οι Τούρκοι επί μισό αιώνα διεκδικούν, με πάμπολλους τρόπους, την ανατροπή τουstatusquoστο Αιγαίο, επιζητούν τη διχοτόμηση ή τη συνεκμετάλλευσή του. Και διεκδικώντας αυτοί, όπως προκύπτει από τις προηγούμενες κρίσεις, πάντα κάτι κερδίζουν.
Ευελπιστούμε να μη συμβεί κάτι ανάλογο και μετά τη σημερινή, τέταρτη ελληνοτουρκική κρίση που βιώνουμε.
ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ
Υποναύαρχος Λ.Σ (ε.α)
Αλεξανδρούπολη
