Η Τουρκία δρα και εμείς ακολουθούμε – Η χώρα δεν διαθέτει Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας – Συρόμεθα από τις εξελίξεις
Η πικρή αλήθεια είναι ότι στις ελληνο-τουρκικές κρίσεις αντιδρούμε σε ότι αυτοί πράττουν. Τους αφήνουμε δηλαδή την πρωτοβουλία των κινήσεων.
Και τούτο μπορεί να αποβεί καταστροφικό. Θα το εγνώριζαν οι αυτόκλητοι «στρατηγιστές» των «πάνελς» και των «παραθύρων» αν είχαν διαβάσει κάτι παραπάνω από την τετριμμένη φράση του Κλαούζεβιτς ότι «ο πόλεμος είναι συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα». Και αυτή η φράσις μόνη όμως, αν γίνει στο βάθος της κατανοητή πολλά έχει να διδάξει.
Την αξία της πρωτοβουλίας των κινήσεων θα την εγνώριζε η Κυβέρνησις, αν είχε ένα σωστά συγκροτημένο Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας να της την υποδείξει.
Θα εγνώριζε ακόμη πώς να την ανακτήσει, αν η χώρα διέθετε έναν θεσμικά συγκροτημένο μηχανισμό Διαχειρίσεως Κρίσεων να προβεί στον ανάλογο σχεδιασμό και να συντονίσει την εφαρμογή του. Δεν διαθέτουμε ούτε το ένα ούτε το άλλο.
Οι κυβερνήσεις μας διαχρονικώς θεωρούν τέτοια υπηρεσιακά όργανα «ενοχλητικά».
Οι πολιτικοί όλων των αποχρώσεων απεχθάνονται τις δεσμεύσεις που δημιουργεί η ύπαρξις τέτοιων οργάνων.
Έχουν την ψευδαίσθηση ότι «τα ξέρουν όλα». Γιατί να θέλουν συμβούλια και μηχανισμούς που θα αποκαλύψουν την πραγματικότητα.
Ότι δηλαδή ουδέν γνωρίζουν. Τουλάχιστον επαρκώς, ώστε να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα που δημιουργούνται στο διεθνές περιβάλλον και πολύ περισσότερο στην αμέσως επηρεάζουσα την χώρα μας περιοχή.
Έτσι αφήνουμε τον χρόνο να περνά και ξυπνάμε μόνον όταν η Τουρκία έχει αναλάβει δράση την οποία δεν μπορούμε να αγνοήσουμε.
Αφαιρέσαμε από την Πολιτική Εθνικής Αμύνης το δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου Ελλάδος-Κύπρου, προκειμένου να μην ενοχλούμεθα όταν τουρκικά πλοία και αεροπλάνα παραβιάζουν την ΑΟΖ της, τα χωρικά της ύδατα, την κυριαρχία της. Πρέπει να τα δούμε στα έξι μίλια για να ανησυχήσουμε.
Καταλήγουμε έτσι να συρόμεθα από τις εξελίξεις. Σε ό,τι κάνουν οι Τούρκοι απλώς αντιδρούμε και κατά τεκμήριον χαλαρά.
Μόλις δε προβούν σε κάποια τακτική αναδίπλωση, αναστενάζουμε με ανακούφιση εθελοτυφλώντας ότι η κρίσις αποκλιμακώθηκε.
Να μην ξεχνάμε ότι η Τουρκία έχει απλωθεί από τον Καύκασο μέχρι το Ιράκ και την Λιβύη. Και οι δικές της αντοχές είναι συγκεκριμένες.
Αλλά απέναντι στην Ελλάδα βαδίζει «εκ του ασφαλούς». Γνωρίζουν τι θα πράξουμε και είναι προετοιμασμένοι για αυτό. Είναι όμως πάρα πολύ εύκολο να ξεφύγουμε από αυτήν την πεπατημένη.
Αρχής γενομένης με χαμηλές πτήσεις των μαχητικών και «σπάσιμο» του φράγματος του ήχου πάνω από τα καράβια τους. Θα μπορούσε ακόμη να γίνει μια άσκησις τύπου «Πυρπολητής» (καταλήψεως μικρονήσου) στην συναισθηματικά φορτισμένη περιοχή των Ιμίων.
Ακόμη και στον Έβρο θα μπορούσαμε να τους δημιουργήσουμε ανασφάλειες.
Ας κάνουμε μιαν άσκηση, ή μιαν απλή πορεία περνώντας στρατιωτική δύναμη μέσα από το δάσος των Καστανιών.
Το τουρκικό έδαφος στην δυτική όχθη του Έβρου δίπλα στον περιφραγμένο θύλακο του Κάραγατς.
Αυτές οι ιδέες βεβαίως απαιτούν σχεδιασμό και προετοιμασία. Μπορεί να υπάρχει πληθώρα άλλων, πολύ πιο ενδεδειγμένων.
Αν υπήρχε Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας και μηχανισμός διαχειρίσεως κρίσεων, θα μπορούσε να τις είχε εισηγηθεί και να τις είχε προετοιμάσει.
Το μόνο που δεν θα συνιστούσαμε, είναι μια ενέργεια που απαιτεί πολιτικοστρατιωτικό συντονισμό, που μοιραίως περιλαμβάνει και έλεγχο των όσων λέγονται και γράφονται δημοσίως.
Για μυστικότητα δε, ούτε λόγος να γίνεται…
Ευθ. Π. Πέτρου
