Περιπλανηθήκαμε.
Σημάδια σκοτεινά μας βρήκανε.
Περιμέναμε το αύριο
για καλύτερες στιγμές
και τώρα που ήρθε
δεν μπορούμε να το ανεχτούμε.
Ταπεινά και γαλήνια
όργανα πειθήνια
βαδίζουμε στο δρόμο
με φορτίο βαρύ στον ώμο.
Μας άδειασαν από αισθήματα.
Μας πέταξαν στα κύματα
και μας είπαν κολυμπήστε
και για τη ζωή σας αποφασίστε.
Η γιορτή και η Κυριακή
έγιναν καθημερινή
και κανένας δεν τη ζει
γιατί λέει κίνδυνος καραδοκεί.
Όλες οι μέρες μονότονες
και ίδιες να περνούν
χωρίς τις ώρες τις φανταστικές
με τις παρέες τις δυνατές.
Μας έχουν παγώσει
το κρύο μέσα μας έχει ριζώσει
και οι ψυχές πώς να σωθούν
κι από το αδιέξοδο να βγουν.
Φτάνει πια
η ανθρωπότητα βουλιάζει
και το δάκρυ
από τα μάτια στάζει.
Χαιρετάμε τους συντρόφους
που έχουν στους ώμους ίδιους φόρτους
και ευχόμαστε του χρόνου
να είναι όλα εκτός πόνου.
Μια ελπίδα μένει μόνο
ο ήλιος να βγει νικητής
όλα να τα κατατροπώσει
και τον καθένα μας να σώσει.
Τάνια Στεφάνου-Τσαβδάρη
Αλεξανδρούπολη
