Όταν παραχωρούσαμε την επιχειρησιακή Αμυντική Ευθύνη, από το ΝΑΤΟ στην Τουρκία, και η Ελλάδα έφθασε σε επίπεδο… προτεκτοράτου
Α’ ΜΕΡΟΣ
1. Ένας εφιάλτης, ένα κακό όνειρο
1. Μετά από τα κατά καιρούς διαφορά συμβάντα στην ευρύτερη περιοχή μας, αναφέρονται και επισημαίνονται, τα κάθε φορά, κυκλοφορούντα ως μελλούμενα να συμβούν με την Δυτική Θράκη μας, όπως κυπροποίηση, κοσσοβοποίηση, κριμαιοποίηση και η πρόσφατη, προκλητικά διατυμπανιζόμενη, από την τουρκική προπαγάνδα, καραμπαχοποίηση. Δεν σβήνει ποτέ από την μνήμη και την σκέψη μου, ο εφιάλτης αυτός. “Βλέπω μια γυναίκα ταλαιπωρημένη, αγκομαχούσα με ξεσκισμένα, ματωμένα ρούχα, πληγιασμένα πόδια, ξυπόλητη, μέσα σε μια κόλαση, αστραπών, κεραυνών, καταιγίδων, θολωμένων και φουσκωμένων ποταμών να προσπαθεί να βαδίσει, να σταθεί όρθια, για να φτάσει στο ξέφωτο. Η Γυναίκα αυτή είναι η ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ, η οποία φέρει φασκιωμένη στην πλάτη της, την μικρή της κόρη τη Δυτική Θράκη μας. Πίσω τους έτρεχαν και τρέχουν ουρλιάζοντας, με καυτή ανάσα, που προσπαθούν να τις κατασπαράξουν, αγέλες λυσσασμένων λύκων. Η μαρτυρική αυτή μάνα, έχει μπροστά της εμπόδια για να φθάσει στο πολυπόθητο ξέφωτο, όπου ασφαλώς κάποτε θα φτάσει και θα σταματήσει. Τότε, ασφαλής και δυναμωμένη μόνο από την ελπίδα, θα ανοίξει το στήθος της και θα λάμψει της μάνας το βυζί στου κόρφου το σκοτάδι, δίνοντας τη δύναμη στην κόρη, σαν άντρας να αντρειωθεί, να γίνει πανώρια και τρανή, για να απλώσει, το χέρι της λευτεριάς, στην απέναντι σκλαβωμένη μεγάλη αδερφή της, Ανατολική Θράκη και είθε μαζί κάποτε θα ακούσουν να ηχούν χαρμόσυνα οι καμπάνες της ΑΓΙΑΣ ΣΟΦΙΑΣ”. Δεν κυνηγάμε χίμαιρες και ουτοπίες, αλλά την πραγματικότητα. Δεν παραχωρούμε και διεκδικούμε. Η ιστορία, απρόβλεπτη και αδέκαστη επαναλαμβάνεται. Ότι έχασες με μοιραία τραγικά λάθη, το ξανά κερδίζεις, με πίστη, σιδηρά θέληση, ακάματο μόχθο και ρωμαλέα επιθετική προσπάθεια, “όπερ και Γενοίτο”, στο πέρασμα του χρόνου.
2. Ιστορική Εθνική Διαδρομή της Δυτικής Θράκης
Η διαδρομή, της αεί ελληνικής Δυτικής Θράκης, το μικρότερο τμήμα, της κάποτε ενιαίας Θράκης (Βόρεια Θράκη “Ρωμυλία” Ανατολική Θράκη, Δυτική Θράκη), είναι λίαν ταραχώδης με αλλεπάλληλες περιόδους στυγνής κατάκτησης και ελεύθερου εθνικού βίου. Οι ουρλιάζοντες λύκοι, είναι αυτοί του αιματηρού και φρικιαστικού παρελθόντος (Παντουρισμός – Οθωμανισμός, Βουλγαρία, Πανσλαβισμός, Κόμιντερ), καθώς και εκείνοι του θολού, απειλητικού και εφιαλτικού παρόντος, όπως τόσο έντονα το ζούμε. Είναι η Τουρκία, της οποίας η εχθρική και υπονομευτική στάση είναι ξεκάθαρη και δεδομένη. Ακόμη είναι το ΝΑΤΟ, μια κατά επίφαση Συμμαχία, η οποία, για τα οποία δίκαια της Ελλάδας, με την δήθεν τακτική των ίσων αποστάσεων, υπήρξε, δόλια, ύπουλη, επιζήμια και ξεκάθαρα εχθρική.
3. Παραχώρηση της επιχειρησιακής αμυντικής ευθύνης, από το ΝΑΤΟ, στην Τουρκία, της ΔΥΤΙΚΗΣ ΘΡΑΚΗΣ
Όταν η Ελλάδα και Τουρκία, έγιναν μέλη του ΝΑΤΟ, στις 18-2-1952, οι περισσότεροι των Ελλήνων πανηγύρισαν και ένοιωσαν, ανακούφιση, για την ειρήνη και την ασφάλεια, τις οποίες θα τους εξασφάλιζε η νέα τους Συμμαχία ΝΑΤΟ. Η Ελλάδα είχε προσφέρει πάρα πολλά κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όπως τις πρώτες ελπιδοφόρες νίκες κατά του άξονα, οι οποίες αναπτέρωσαν το ηθικό, των τότε μαχόμενων λαών. Η Ελλάδα υπέστη ζημιές και καταστροφές, και θρήνησε χιλιάδες θύματα δυσανάλογα του μεγέθους της, κατά την διάρκεια, μιας περίπου, δεκαετίας πολέμου, ενάντια στον φασισμό, ναζισμό και κομμουνισμό. Αντίθετα η Τουρκία, επικαλούμενη μια επίπλαστη ουδετερότητα (επιτήδειος Ουδέτερος) έντονα όμως φιλοναζίζουσα (18 Ιουνίου 1941, υπογραφή συμφώνου μη επιθέσεως, με τον Χίτλερ), κατάλοιπα του φιλογερμανισμού της, προ και κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, κάτι που έντονα ζούμε και σήμερα, εποφθαλμιούσε καυκάσια εδάφη, μετά την ήττα της Σοβιετικής Ένωσης, όπως ανέμενε. Ο Στάλιν φέροντας βαριά την στάση αυτή της Τουρκίας, ήθελε και είχε τη δύναμη να την σβήσει από το χάρτη. Η Τουρκία, ικέτισσα των Δυτικών, όπως το 1878, και όπως κάνει πάντα, ζήτησε την προστασία τους, ενώ είχε κηρύξει τον πόλεμο κατά της Γερμανίας, οποία υποκρισία, προ της λήξης, του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ήτοι τον Φεβρουάριο του 1945. Ο Στάλιν, απέτρεψε την Τουρκία, να βάλει πόδι στον Καύκασο, της το επέτρεψε όμως πρόσφατα ο αμφιλεγόμενος Πούτιν, τον οποίο οι Αρμένιοι καταριούνται και αναθεματίζουν, ότι τους πρόδωσε, όπως έκαναν οι Αμερικάνοι στους Κούδρους της Συρίας. Αυτή είναι η μοίρα των λαών, οι οποίοι, αγωνίζονται, για την ελευθερία τους. Η προδοσία των μεγάλων. Μήπως μια τέτοια εξυφαινομένη προδοσία δεν αντιμετωπίζει η ΕΛΛΑΔΑ σήμερα. Η Τουρκία, από της εισόδου της στο ΝΑΤΟ, με την εκνευριστική ανοχή του οποίου έγινε, το απαιτητικό, το δύστροπο, το κακομαθημένο και αδίστακτο παιδί του, στο οποίο ποτέ δεν αντέδρασε, έστω συμβουλευτικά, στα οποιαδήποτε πείσματα, βίτσια και καπρίτσια του, τόσο στο παρελθόν, όσο και στο παρόν, με επακόλουθο, να τρίζουν τα θεμέλια του (ΝΑΤΟ). Καιρός είναι να αφυπνιστούν, επιτέλους, οι Δυτικοί, Ε. Ένωση, ΗΠΑ και να βάλουν στη θέση του, του κάθε παγκόσμιου ταραξία, τσαμπουκά, τραμπούκο και νταή τύπου Μουσολίνι και Χίτλερ. Το δε οικτρό τέλος, των οποίων, ας προβληματίσει κάποιους. Επικεντρωνόμαστε, για, το προς ανάπτυξη, συγκεκριμένο θέμα μας, σε κάποια προσωπικά υπηρεσιακά βιώματα.
4. Τοποθέτηση μου, σε μονάδα Τεθωρακισμένων Δυτ. Θράκης
Μετά την εκπαίδευση μου, στο κέντρο εκπαιδεύσεως Τεθωρακισμένων (ΚΕΤΘ), διαρκείας ενός έτους, με αίτηση μου ζήτησα να τοποθετηθώ, στη μοναδική Μονάδα Τεθωρακισμένων της Δυτικής Θράκης, την Γ’ Ίλη Αναγνωρίσεως στην οποία δεν είχε ζητήσει, κανένας εκ των συμμαθητών μου. Αυτό πραγματοποιήθηκε την 30 Ιουνίου 1959 (Ας είναι ευλογημένη αυτή ημερομηνία, για εμένα), όπου και τοποθετήθηκα στη Γ’ Ίλη Αναγνωρίσεως, η οποία έδρευε στην Ξάνθη. Είχα την τιμή να είμαι ο μόνος και μοναδικός κατώτερος μόνιμος Αξιωματικός Τεθωρακισμένων, ο οποίος υπηρετούσε σε ολόκληρη την Δυτική Θράκη, την περίοδο αυτή λόγω ΝΑΤΟ, όπως στη συνέχεια θα αναφερθεί. Στις 27 Ιουλίου 1952, έλαβε χώρα, σοβαρό συνοριακό επεισόδιο, στη νησίδα Γ του Έβρου ποτ., παρά το χωριό ΔΙΚΑΙΑ Έβρου, μεταξύ Ελλήνων και Βουλγάρων, με πέντε νεκρούς Έλληνες. Η αντίδραση των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, για την αποκατάσταση, του Εθνικού, αλλά και Νατοϊκού γοήτρου, υπήρξε άμεσος και αποτελεσματική, με ανακατάληψη της νησίδας Γ και με άγνωστο αριθμό βουλγάρων νεκρών. Το γεγονός αυτό δυσαρέστησε την Τουρκία, η οποία και αυτή ήταν μέλος του ΝΑΤΟ και απαίτησε, η επιχειρησιακή αμυντική ευθύνη και ασφάλεια, της Δυτικής Θράκης ανατεθεί στις ένοπλες δυνάμεις της Τουρκίας, οι οποίες εδρεύουν στην Ανατ. Θράκη, περιορίζοντας την αμυντική ευθύνη της Ελλάδας, Δυτικά του Νέστου ποτ. Το ΝΑΤΟ, χωρίς αντίρρηση, αποδέχτηκε, το αίτημα της Τουρκίας, δεν μπορούσε, να γίνει διαφορετικά, η αδυναμία του ήταν δεδομένη, για την Τουρκία, από τότε μέχρι σήμερα, πρωτοστατούντος, κατά την παρούσα περίοδο του προκλητικά και αηδιαστικά φιλότουρκου Γεν. Γραμ. του ΝΑΤΟ. Για την υλοποίηση των καταχθόνιων σχεδίων της Τουρκίας, για τη Δυτική Θράκη υποχθονίως και δολίως βοηθούντος του ΝΑΤΟ, άρχισε, τόσο η αποψίλωση των ήδη ελάχιστων εδρεύουσων Μονάδων στη Δυτική Θράκη, όπως της Επιλαρχίας Αναγνωρίσεως Ξάνθης, η οποία έδρασε έγκαιρα, δυναμικά και αποτελεσματικά, στο μεθοριακό επεισόδιο στη νησίδα Γ του Έβρου ποτ., πληγωμένο κατάλοιπο της οποίας υπήρξε, η Γ’ Ίλη Αναγνωρίσεως, στην οποία, όπως προανέφερα, τοποθετήθηκα, όσο και με την απαγόρευση, εγκατάστασης άλλων Μονάδων, κυρίως Τεθωρακισμένων-Αρμάτων, στην ευαίσθητη, από απόψεως άμυνας, Δυτική Θράκη. Αποτέλεσμα, όλων αυτών των νατοϊκών σχεδιασμών ήταν η Δυτική Θράκη να παρέμενε τότε, ανοχύρωτη περιοχή, έρμαιο της Τουρκίας. Επ’ αυτού υπάρχει ιστορικό προηγούμενο. Το 1934 υπογράφτηκε το Βαλκανικό σύμφωνο, βάσει του οποίου, στις τουρκικές ένοπλες Δυνάμεις, παρεχωρείτο, το προγεφύρωμα Πυθίου, για να ενεργήσουν επιθετικά, κατά της Βουλγαρίας, σε περίπτωση πολέμου, λόγω των τότε αναθεωρητικών, θέσεων αυτής (Βουλγαρίας). Στην αμυντική οργάνωση, προ του πολέμου του 1940, “Γραμμή Μεταξά”, η οποία άρχιζε από το όρος Κερκίνη (Μπέλες) και κατέληγε στις εκβολές του Νέστου ποτ., παρέμενε εκτός η Δυτ. Θράκη. Η ΧΙΙ Μεραρχία Πεζικού, για την άμυνα της Δυτ. Θράκης, μετά τους αμφιταλαντευόμενους ελληνοβρετανικούς επιτελικούς σχεδιασμούς, για το που θα δοθεί η κύρια ελληνική αμυντική μάχη, μεταφέρεται στην τοποθεσία Αλιάκμονα (Βέρμιο – Όλυμπος). Στην έρημη Θράκη, ως τμήματα επιβραδύνσεως – αυτοκτονίας, παραμένουν, τα αποκομμένα οχυρά Εχίνου και Νυμφαίας και οι Ταξιαρχίες Νέστου και Έβρου. Πάρα πολλοί Δυτικοθρακιώτες, προ του, ήδη υφισταμένου αμυντικού κενού και της επικείμενης εχθρικής εισβολής, αρχίζουν να εγκαταλείπουν, ναυλώνοντες καΐκια, την Δυτική Θράκη. Για τα προαναφερθέντα γεγονότα, για την ασφάλεια και άμυνα της Δυτικής Θράκης, αποδεχόμαστε, ότι υπήρξε, κατά ανάγκη, κάποια ιστορική δεσμευτικότητα και πραγματικότητα, κάτω από την απειλή πολεμικής σύγκρουσης. Η παραχώρηση όμως στην Τουρκία, στο στόμα του λύκου, της άμυνας της πλέον ακριτικής, νευραλγικής, αμυντικής, ελληνικής, εδαφικής προέκτασης – εσχατιάς, η οποία είναι η Δυτική Θράκη μας, μετά από δόλια και απατηλά ευχολόγια του ΝΑΤΟ, αν δεν είναι μια διαφαινόμενη, υφέρπουσα προδοσία, είναι ένα ιστορικό μοιραίο τραγικό λάθος, μια εξευτελιστική δουλική υποτέλεια, κάθε ελληνικής, κρατικής υπόστασης, στα πλαίσια, της κατώτατης βαθμίδας του Προτεκτοράτου. Στη στρατιωτική δε γλώσσα, μια ηλίθια, βλακώδης, ολέθρια, επιτελική αφέλεια και μωρία. Όλα αυτά, τα βρίσκουμε, σήμερα, μπροστά μας. Η ολοκλήρωση του προς ανάπτυξη θέματος, λόγω εκτάσεως του, θα πραγματοποιηθεί, με σχολαστικές λεπτομέρειες, σε επόμενα σχετικά άρθρα μας, με τον ίδιο τίτλο “Η ΔΥΤΙΚΗ ΘΡΑΚΗ ΣΤΟ ΣΤΟΜΑ ΤΩΝ ΛΥΚΩΝ”.
(Ακολουθεί Συνέχεια ΜΕΡΟΣ Β’)
Παν. Χόχολης
Αντιστράτηγος Ε.Α.
Επίτιμος Διοικητής
Ανώτατης Σχολής
Πολέμου