Δεν υπάρχει η παραμικρή φυλετική συνέχεια στη σημερινή Τουρκία, από τους Λαούς που εξισλαμίστηκαν
Στην Ευρασιατικήστέπα υπήρχαν διάφορες κοινότητες κτηνοτροφών και πολεμιστών οι οποίες αντιμετώπιζαν με βία τις αλλόφυλες κοινότητες. Τον 5ο αιώνα αυτές οι νομαδικές φυλές κατέκτησαν τη Μογγολία και δημιούργησαν τη δική τους «αυτοκρατορία» και λεηλατούσαν τις ευρασιατικές περιοχές της στέπας.
Τον 8ο αιώνα μια νομαδική ομάδα που ονομαζόταν «ογούζ» καθοδηγούμενοι από τη φυλή Σελτζούκων προχώρησε προς δυσμάς, συναντήθηκε με τους Άραβες και εξισλαμίσθηκε. Στην αρχή εργάζονταν ως μισθοφορικός στρατός των Αράβων και τους δόθηκαν η Περσία, το Ιράκ και η Συρία.
Οι Σελτζούκοι εγκαταστάθηκαν σε αυτές τις περιοχές και με σφαγές υποδούλωσαν τους πληθυσμούς. Πέρα από το κράτος των Σελτζούκων επιδίδονταν και οι κοινότητες των Τούρκων σε ληστρικές επιχειρήσεις στα σύνορα της Βυζαντινής αυτοκρατορίας.
Ο Τελτζούκος σουλτάνος Τογρού επέτρεψε στους Τουρκομάνους μισθοφόρους να παρενοχλούν τους πολίτες και τους στρατιώτες. Στην πρόκληση αυτή το Βυζάντιο απάντησε με τη μάχη του Ματζικέρτ το 1071.
Ο Αυτοκράτορας Ρωμανός 4ος ο Διογένης ηττήθηκε και αιχμαλωτίστηκε και ο σουλτάνος Αρσλάν μετά από λίγες μέρες τον άφησε ελεύθερο. Οι Σελτζούκοι συνέχισαν μεθοδικά σχέδια στην επέκτασή τους σε όλη τη Μικρά Ασία και στα μισά του 13ου αιώνα έφθασε στην αποκορύφωση π δύναμή τους.
Ο στρατός των Μογγόλων του Τσέγκις Χαν διέλυσε μέσα σε λίγες μέρες την αυτοκρατορία των Σελτζούκων και τους εκτόπισε από αυτά τα εδάφη. Η νέα δύναμη αποτελείτο από ένα μωσαϊκό πληθυσμών, γαζήδων, σεΐχηδων, δερβίσηδων, τουρκομάνων, φυγάδων της Σελτζουκικής Αυτοκρατορίας και άλλες μικρότερες ομάδες που εγκαταστάθηκαν στη Μικρά Ασία, όπου η κυριαρχία του Βυζαντίου είχε ατονήσει.
Οι φύλαρχοι όλων αυτών των ομάδων ίδρυσαν το 1300 περίπου δέκα ηγεμονίες.
Η Ηγεμονίατου Οσμάν εξελίχθηκε σε Οθωμανική Αυτοκρατορία. Οι ολιγάριθμοι Οσμανλήδες εξισλαμίστηκαν από τους Αραβες και μαζί με τη θρησκεία πήραν και τη γραφή, εγκαταστάθηκαν στη βόρεια Μικρά Ασία κοντά στη θάλασσα και στα σύνορα της παρακμάζουσας Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.
Οι Οσμανλήδες έζησαν κοντά στους Έλληνες παρά με τις υπόλοιπες φυλές και αύξησαν τον πληθυσμό του κρατιδίου τους προσεταιρίζοντας τους δυσαρεσιημένους στρατιώτες του Βυζαντίου που εξισλαμίστηκαν.
Μέσα σε 60 χρόνια πολλαπλασίασαν τον πληθυσμό που ήταν απόγονοι με την επιγαμία με γυναίκες βυζαντινών πολιτών και απ’ όπου περνούσαν έκλεβαν αλλόφυλες από τις οποίες αποκτούσαν μιγάδες. Από την ι ιρώτη γενιά οι γνήσιοι Τούρκοι ήταν κάτω από το 60%.
Οι Μουσουλμάνοι υπήκοοι, που είναι η σημερινή Τουρκία, είναι λιγότερο φυλετικά καθαροί, απ’ όλους τους λαούς που κατακτήθηκαν και εξισλαμίστηκαν για να ενταχθούν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Η πλειοψηφία των σουλτάνων είναι αλλοφύλων γυναικών.
Συνεπώς δεν υπάρχει καμιά φυλετική συνέχεια των σημερινών Τούρκων. Ο τουρκικός μύθος της συνέχειας ξεκίνησε λίγο πριν από την επανάσταση των Νεότουρκων και συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Η τουρκική «φυλή» έντεχνα και βίαια αναπτύχθηκε από την κεμαλική δεσποτεία με στόχο να λειτουργήσει σαν συνδετικός κρίκος για να βοηθήσει τη συσπείρωση των «υπηκόων» γύρω από τη «μητέρα» τουρκική πατρίδα και την ηγεσία της, που δεν έχει να προσφέρει παρά μίζερη έως άθλια ζωή του λαού μέσα στο χρυσό κέλυφος της ένδοξης καταγωγής.
Τα πολυφυλετικά υπόλοιπα της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, που σήμερα ακούνε ακόμη στο όνομα Τουρκία εξακολουθούν μετά τόσα παραχαραγμένα ιστορικά στοιχεία να εμφανίζονται, ως απόγονοι των Ελλήνων, των Λαζών, των Κούρδων, των Αρμενίων, των Αβελήδων, Αβόσγων, Καυκάσιων, Βουλγάρων κ.ά. Τόσο που η πολιτική ηγεσία και οι «ιστορικοί» τους φθάνουν σε παροξυσμό.
Χρήστος Η. Χαλαζίας
