Η Άγκυρα διεκδικεί τα ελληνικά νησιά, από Σαμοθράκη μέχρι Σάμο – Γιατί λοιπόν πηγαίνουμε στις Διερευνητικές;
Ο εκπρόσωπος της Τουρκικής προεδρίας Ιμπραχίμ Καλίν έθεσε «θέμα νησιών» σε πρόσφατη συνέντευξη του στο κρατικό κανάλι της γείτονος , ότι δηλαδή η Τουρκία διεκδικεί τα Ελληνικά νησιά του βορειανατολικού Αιγαίου από Σαμοθράκης μέχρις Σάμου και θα διεκδικήσει την κυριότητα στην επομένη «διερευνητική συνάντηση» των δύο αντιπροσωπειών Ελλάδος και Τουρκίας, στην Αθήνα – πιθανώς τον Μάρτιο.
Καλώς εχόντων των πραγμάτων, η συνάντηση αυτή έπρεπε παραχρήμα να ματαιωθεί, καθώς καμία κυβέρνηση δεν παρακάθεται στην τράπεζα των διαπραγματεύσεων, προκειμένου να συζητήσει θέμα εθνικής κυριαρχίας, παρά μόνον εάν έχει ηττηθεί σε πόλεμο με την αντίπαλο χώρα. Όπως λχ. εγένετο το 1923 με την Συνθήκη της Λωζάννη (ΣτΛ).
Αλλά και τότε, όπως και στο συνέδριο του Ερζερούμ, τέσσερα χρόνια ενωρίτερα, οπότε «το Τουρκικό έθνος απέκτησε τον έλεγχο του μέλλοντος του» , κατά την άποψη του μεταπολεμικού Τούρκου προέδρου Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ, δεν ηγέρθησαν εδαφικές αξιώσεις της Τουρκίας για τα Ελληνικά νησιά.
Εκτός της Ίμβρου και Τενέδου, Μαυρυών και των ευρισκομένων νήσων εγγύτερα των τριών μιλίων από της ασιατικής ακτής, όλα τ’ άλλα παρέμειναν υπό Ελληνική κυριαρχία όπως ήσαν από του 1913 όταν απελευθερώθησαν οι από αιώνων Έλληνες κάτοικοι των. Στην Ελληνική εξ άλλου Ίμβρο και Τένεδο παρεσχέθη πλήρης αυτονομία υπό της ΣτΛ, την οποίαν όμως μονομερώς ακύρωσε η κακοποιός Τουρκία. Μάλιστα, με το άρθρο 13 παρ.2 της ΣτΛ απηγορεύθη στην Τουρκική αεροπορία να υπερίπταται των Ελληνικών νήσων,το οποίον άρθρο παραβιάζει εξακολουθητικώς η Άγκυρα από του 1974.
Παρεμπιπτόντως, η Τουρκία παρητήθη «παντός δικαιώματος» (άρθρα 15 και 16 της ΣτΛ) επί των Δωδεκανήσων, κατεχομένων από του 1911 και μέχρις του 1943 υπό της Ιταλίας: της Ρόδου, Αστυπάλαιας, Χάλκης, Καρπάθου, Κάσου, Τήλου, Νισύρου, Καλύμνου, Λέρου, Πάτμου, Λειψών , Σύμης και Κω, ως και των εξαρτωμένων εξ αυτών νησίδων (ΣΣ: άρα και των Ιμίων) καθώς και του Καστελλόριζου.
Αυτές οι Ελληνίδες νήσοι, των Νοτίων Σποράδων ορθότερα, απελευθερώθησαν υπό του Ελληνικού στρατού το 1944, εφορμουσών των ημιολιών του Ιερού Λόχου εκ Σάμου και ανεγνωρίσθησαν στη νικήτρια (της Ιταλίας) Ελλάδα με την συνθήκη ειρήνης των Παρισίων το 1947.
Με το άρθρο 26 της ΣτΛ, η Τουρκία ανεγνώρισε και απεδέχθη τα σύνορα της Ελλάδος μεταξύ των συνόρων άλλων χωρών, «ως θέλουσι καθορισθή …υπό πάσης συμπληρωματικής συμβάσεως». Άρα και της διασκέψεως ειρήνης των Παρισίων του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, στην οποία μεν δεν παρεκάθησε η απόλεμος Τουρκία, δεσμεύεται δε ως μη διαμαρτυρηθείσα τότε.
Πάντα ταύτα γνωρίζει ή όφειλε να γνωρίζει ο Καλίν- εφέντι προτού θέσει «ζήτημα νήσων», με κίνδυνο ματαιώσεως των περιβόητων «διερευνητικών επαφών» Αλλά τότε γιατί το έκαμε;
Προφανώς για να προκαλέσει την Ελληνική κυβέρνηση ν’ απόσχει των συζητήσεων του Μαρτίου, οπότε θα κατηγορείτο επί αδιαλλαξία και η Τουρκία θα απέφευγε την κατακραυγή.
Προφανώς όμως ο Κυρ. Μητσοτάκης δεν «τσίμπησε» το Τουρκικό «δόλωμα» και θα προσέλθει στις «διερευνητικές επαφές», καλή τη πίστει.
– Τι θα κερδίσει; Ουδέν! Απλώς απέφυγε την παγίδα που του έστησε ο κουτοπόνηρος Ερντογάν αλλ’ οι «κυρώσεις» εις βάρος της Τουρκίας μάλλον εγγράφονται εις τας Ελληνικάς καλένδας, υπό της φιλοτούρκου Γερμανίας.
Κώστας Κόλμερ
