
Ζητάει τις ευκαιρίες που έχασε
όταν έλεγε αύριο θα το κάνω αυτό
και το αύριο δυστυχώς περνούσε
και έμενε με ένα παράπονο πικρό.
Διαβήκανε τα χρόνια,
ήρθανε στα μαλλιά τα χιόνια,
γέμισαν οι ρυτίδες το πρόσωπο
και το αύριο έγινε απρόσωπο.
Οι ευκαιρίες δυστυχώς
έφυγαν από το δρόμο του εμπρός
έμεινε να αναπολεί
και με τις αναμνήσεις να ζει.
Τίποτα δεν έζησε αρκετά.
Δεν μπόρεσε να ανοίξει τα φτερά.
Ήταν κουταβάκι κρυμμένο στη φωλιά
που ξεμύταγε στου ήλιου τη θωριά.
Ανακατεμένα τα όνειρα και τα αισθήματα
λυπημένα της ζωής του τα ποιήματα
έμεινε από όλα μακριά
με μια θλίψη στην καρδιά.
Έβγαλε το συμπέρασμα αργά
πως δεν έπρεπε να αφήνει το σήμερα να περνά
χωρίς να δώσει και να πάρει χαρά
χωρίς να ανασάνει βαθιά και καθαρά.
Τάνια Στεφάνου-Τσαβδάρη
Αλεξανδρούπολη