Το έγκλημα των αγραμμάτων με την δήθεν απλούστευση των Ελληνικών, συνεχίζεται σήμερα με την αθρόα εισβολή ξένων λέξεων
Βορείος της Νεαπόλεως (Partenopea), στην Ιταλία, υπάρχει μία παραλιακή πόλις που ονομάζεται Cume, και προφέρεται «Κούμε». Η πόλις αυτή μου έμαθε πολλά για την ελληνική γλώσσα, …theoriginal, όπως δηλαδή την μιλούσαν οι αρχαίοι.
Γιατί η πόλις αυτή είναι αποικία τής γνωστής μας Κύμης (όπως δηλαδή την προφέρουμε έτσι, τώρα), από την Εύβοια, και ιδρύθηκε προ 3.000 ετών.
Υπήρχε μάλιστα και ένα περίφημο μαντείο και μία προφήτις, Sibilla, η Κουμαία Σίβυλλα (SibillaCumana), την οποία έχει Ζωγραφίσει ο Μιχαήλ Άγγελος στην Καπέλλα Σιστίνα, και άλλοι ζωγράφοι της Αναγεννήσεως. Ο λόγος που η Σίβυλλα αυτή έγινε περισσότερο γνωστή είναι διότι -σύμφωνα με την Αινιάδα- όταν έφτασε ο Αινείας στην Ιταλία ρώτησε την Σίβυλλα για τον τρόπο, πως να πάει στον Άδη για να συναντήσει την αγαπημένη του Διδώ. Η Σίβυλλα τότε του είπε το, αξεπέραστο, «εύκολο να κατέβεις στον Άδη…» «Facilisdescensusaverno…» Όπου avernoείναι, εις τα λατινικά, το «άορνος», δηλαδή ένα μέρος χωρίς πουλιά.
Πώς έφτασε λοιπόν η «Κούμε» να προφέρεται, εδώ, Κύμη;
Πολύς θόρυβος γίνεται σήμερα -και δικαίως για την διαφθορά και καταστροφή της γλώσσας μας από την ακατανίκητη εισροή της αγγλικής -ή αυτού που νομίζουμε ότι είναι αγγλικά- επειδή μοιάζουν αγγλικά. (Π.χ. το τηλεοπτικό κανάλι «Action24» έχει διαδοχικές εκπομπές “briefing, eveningreport” κ.τ.λ.) Αλλά ή ζημία είναι πολύ παλαιότερη του ελλογιμότατου καθηγητού Μπαμπινιώτη που απελπισμένος χτυπάει το καμπανάκι του συναγερμού.
Όταν ο Μέγας Αλέξανδρος κατέκτησε την (τότε γνωστή) οικουμένη, η Ελληνική γλώσσα έγινε μία παγκόσμιος linguafranca, δηλαδή μία γλώσσα χρήσιμη για την συνεννόηση μεταξύ λαών που δεν είχαν άλλο τρόπο συνεννοήσεως, ακριβώς όπως γίνεται σήμερα με τα αγγλοσαξονικά -η (επαναλαμβάνω αυτό που νομίζουμε ότι είναι αγγλικά.)
Η ευκολία που αμόρφωτοι Έλληνες χρησιμοποιούν το «ΟΚ» εννοώντας «εν τάξει» χωρίς όμως να προφέρουν το «Κ» -σωστά (πλησιέστερο στο [Kh] στον ουρανίσκο) είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα λανθασμένης προφοράς, ενός και μόνον γράμματος. Πόσο μάλλον την προσθήκη του «ν» εκεί που δεν υπάρχει και την αφαίρεσή του εκεί που χρειάζεται. (Ο αδελφός μου έλεγε ότι λυπότανε τούς σχολιαστές αγώνων ποδοσφαίρου μεταξύ των ομάδων της Αυστριακής Linzκαι της αγγλικής: Leeds, και οι δύο Λίντζς). Τότε λοιπόν οι «βάρβαροι» μπορούσαν να διαβάσουν τα ελληνικά, αλλά δεν μπορούσαν να τα προφέρουν.
Οι Έλληνες έγραφαν μόνο με κεφαλαία. Η γλώσσα είχε μία «μουσική», την προσωδία, ίχνος της όποιας διασώζεται σε πολλές τοπικές «διαλέκτους» και πολύ έντονα στην Κύπρο όπου διασώζονται και τα διπλά σύμφωνα (μμ, ππ κ.τ.λ.). Εφευρέθησαν λοιπόν οι τόνοι και τα πνεύματα. (Έχω στο σπίτι μου ένα παράδειγμα της σημασίας τον τόνων, όπου οικιακή βοηθός ρωτάει αν θέλω να μαγειρέψει …φάκες ή μακαρόνια με …κύμα!)
Κοινός τόπος πλέον σήμερα ότι εάν αναζητούμε την ετυμολογία και ορθογραφία των λέξεων τις βρίσκουμε στον τρόπο που τις γράφουν οι ξένοι (Ίδ. Ή δασεία και το «h») σε αντίθεση με μας που κατακρεουργούμε τις δικές τους λέξεις, καθιστώντας τις αγνώριστες αποκομμένες από την ρίζα τους ακόμη και αν είναι ελληνική. Επί τέλους, τώρα φτάσαμε στο μεγάλο έγκλημα των αγραμμάτων: στην καταστροφή της γλώσσας με την απλούστευση.
Εσκεμμένως θεωρούν ότι ο πλούτος τής γλώσσας – που φαίνεται από τον αριθμό των λέξεων- είναι προνόμιο της μορφωμένης ελίτ («Ελίτας» κατά τον Ανδρέα) και θαυμάζουν τον αγράμματο λαϊκό ηρώα που συναντούν στους …μπαξέδες και το όνομά του ήξερε να γράφει μισό!
Το ίδιο και η καθαρεύουσα που ήτανε μία προσπάθεια καθαρισμού της γλώσσας από ξένες λέξεις βαλκανικές, τουρκικές και ιταλικές. Και αυτή όμως συκοφαντήθηκε ως «αστική».
Ωστόσο, ξαναγυρίζοντας στους Ελληνιστικούς χρόνους, την γλώσσα προσπάθησαν να προστατέψουν οι Ρωμαίοι φιλέλληνες με παράδειγμα τον Αύγουστο ο οποίος, όπως όλοι οι μορφωμένοι πατρίκιοι (π.χ. Ιούλιος Καίσαρ, Ηρώδης Αττικός κ.ά.) μιλούσε και έγραφε ελληνικά και προσπάθησε να επιβάλλει την αττική διάλεκτο. Έχασε. Αυτό που μιλάμε και γράφουμε σήμερα είναι μία «κοινή» με την χειρότερη έννοια της λέξεως.
Τηλέμαχος Μαράτος
Πλοίαρχος Ε.Ν. συγγραφέας
