Αναγνωρίζεται πλέον ότι ο Νομός μας αποτελεί τον Πυλώνα Ασφαλείας για την Νοτιοανατολική Ευρώπη
Η αναστάτωση και οι πολεμικές συγκρούσεις στην περιοχή της Εγγύς και Μέσης Ανατολής, η αστάθεια στη Βόρεια Αφρική, στην περιοχή του Καυκάσου (Καραμπάχ) αλλά και στον βόρειο Εύξεινο Πόντο, μπορούν να προκαλέσουν νέους συσχετισμούς, ανακατατάξεις και ανατροπές της ισορροπίας δυνάμεων και μεγιστοποίηση του υπαρκτού κινδύνου που επιβουλεύεται την εθνική μας κυριαρχία.
Η Τουρκία του Ερντογάν έχει κάνει προσπάθειες να καταστεί μια περιφερειακή δύναμη της περιοχής και να εκμεταλλευτεί την κατάσταση που ήδη υποδαυλίζει με δικές της παράνομες επεμβάσεις. Στα πλαίσια αυτού του ρόλου της η Τουρκία παραβιάζει κατάφωρα την ελληνική και κυπριακή ΑΟΖ, τόσο στο Αιγαίο όσο και στην Ανατολική Μεσόγειο, πέραν των άλλων παραβάσεων σε στεριά, θάλασσα και αέρα.
Η Τουρκία έχει ήδη προχωρήσει στην υπογραφή του παράνομου τουρκολιβυκού μνημονίου για τον καθορισμό των θαλάσσιων ζωνών μεταξύ τους, το οποίο επικαλείται για παράνομες έρευνες και γεωτρήσεις στην Ανατολική Μεσόγειο σε θαλάσσια οικόπεδα της Ελλάδας και της Κύπρου. Η πρόσφατη επίσκεψη του πρωθυπουργού στη Λιβύη ήταν μια επιχείρηση επανεκκίνησης των σχέσεων Αθήνας και Λιβύης για μελλοντικό πάγωμα ή κατάργηση του τουρκολιβυκού μνημονίου.
Σ΄αυτήν ακριβώς την ιστορική συγκυρία δεν πρέπει να κυριαρχούν στην Ελλάδα πολιτικές υποχώρησης και ενδοτισμού αλλά πολιτικές θωράκισης των Ενόπλων Δυνάμεων (ήδη γίνεται λίγο αργά), ώστε να είναι ικανή και αποφασιστική η Ελλάδα να εξασφαλίσει την αποτροπή των εξωτερικών επιβουλών και σε ετοιμότητα για την αντεπίθεση. Θα πρέπει επίσης να συνεχίσει τις στρατηγικές συμμαχίες και συνεργασίες.
Πρέπει επίσης η Ελλάδα να εκμεταλλευτεί τη συγκυριακή δυσαρέσκεια των ΗΠΑ για την αντιΝΑΤΟϊκή στάση της Τουρκίας που παίζει βρώμικα παιχνίδια σε διπλό και τριπλό ταμπλό. Η Ελλάδα μπορεί, τόσο με τις δικές της δυνάμεις όσο και με συμμαχικές αβάντες, να ασκήσει επιθετική και διεκδικητική εξωτερική πολιτική στα εθνικά θέματα.
Σ΄ αυτήν την κρίσιμη συγκυρία, αφενός εξαιτίας της αναβίωσης του ψυχρού πολέμου ΗΠΑ-Ρωσίας-Κίνας και αφετέρου λόγω της αποστασιοποίησης της Τουρκίας από το ΝΑΤΟ και την Ε.Ε., η Θράκη και ιδιαίτερα ο ΄Εβρος έχει αναδειχθεί στον σπουδαιότερο γεωστρατηγικό παράγοντα της άμυνας και της ασφάλειας της Κεντρικής, της Νοτιοανατολικής Ευρώπης και του Εύξεινου Πόντου (Ουκρανία, Μολδαβία, Ρουμανία, Γεωργία) που δέχονται ασφυκτικές πιέσεις και επεμβάσεις της Ρωσίας, η οποία ήδη έχει προσαρτήσει παράνομα (defacto) τη χερσόνησο της Κριμαίας που ανήκει νόμιμα (dejure) στην Ουκρανία. Ήδη είναι έκρυθμη η κατάσταση στα ανατολικά σύνορα της Ουκρανίας με τη Ρωσία και μαίνονται μάχες.
Το έντονο αμερικανικό ενδιαφέρον των τελευταίων ετών για το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης και οι συχνότατες επισκέψεις του Αμερικανού πρεσβευτή Τζέφρι Πάϊατ δεν ήταν τυχαία αλλά εντάσσονται στα πλαίσια του ψυχρού πολέμου με τη Ρωσία αλλά και διότι οι ΗΠΑ επιδιώκουν να αξιοποιήσουν τον τεράστιο γεωπολιτικό ρόλο του λιμανιού της Αλεξανδρούπολης.
Στα ίδια πλαίσια εντάσσεται και το γεγονός ότι το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης, αυτό το διάστημα, έχει γίνει το επίκεντρο της γιγαντιαίας ΝΑΤΟϊκής στρατιωτικής άσκησης «Defender21», για τη μεταφορά χιλιάδων στρατιωτικών και όπλων (άρματα μάχης, ελικόπτερα, βαριά οχήματα και χιλιάδες κοντέινερ με μεγάλες ποσότητες οπλισμού), που προορίζονται για τη Ρουμανία όπου θα διεξαχθεί η άσκηση.
Με αυτά τα δεδομένα, το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης μπορεί να αποκομίσει πολλά ανταποδοτικά, τόσο για την πόλη όσο και για τον ΄Εβρο και για την Ελλάδα που θα λάβει εξοπλιστικά στρατιωτικά μέσα για την αμυντική θωράκιση της χώρας. Εμείς βέβαια θα προτιμούσαμε ένα μεγάλο μέρος των ανταποδοτικών να είχαν οικονομική – αναπτυξιακή μορφή για την πόλη και την ευρύτερη περιοχή της Θράκης.
Εάν είχε λυθεί το πρόβλημα των «Μαϊστριανών» με την απαλλοτρίωση των 240 στρ. από τον ΟΛΑ Α.Ε, εάν είχαν ολοκληρωθεί οι εγκαταστάσεις και οι εξοπλισμοί στο λιμάνι, εάν είχε κατασκευαστεί ο ανατολικός περιφερειακός της Αλεξανδρούπολης που θα συνδέσει το Λιμάνι με την Εγνατία οδό και εάν είχε ολοκληρωθεί ο εκσυγχρονισμός και η ηλεκτροκίνηση του σιδηροδρόμου από το λιμάνι μέχρι το Ορμένιο, τότε πραγματικά ο ΄Εβρος θα είχε αναδειχθεί σε «Δαρδανέλλια της Ξηράς». Όταν λέμε της «ξηράς» εννοούμε το οδικό και σιδηροδρομικό δίκτυο από την Αλεξανδρούπολη μέχρι το Μπουργκάς της Βουλγαρίας και εκείθεν στην Κεντρική Ευρώπη και τον Εύξεινο Πόντο. Και όχι για ένα υδάτινο κανάλι μήκους 300 χιλιομέτρων, κάτι το οποίο είναι ανέφικτο, απραγματοποίητο και ουτοπικό στην πράξη.
Αυτές οι προϋποθέσεις που θέτουμε είναι «εκ των ων ουκ άνευ» για τη γεωστρατηγική και γεωπολιτική αναβάθμιση του ΄Εβρου. Αυτό όμως επιφορτίζει την κυβέρνηση και την Περιφέρεια με την ευθύνη να θέσουν ως πρώτη προτεραιότητα αυτά τα έργα που είναι απαραίτητα για την ολοκλήρωση του κομβικού ρόλου της Αλεξανδρούπολης, του ΄Εβρου, της Θράκης.
Παναγιώτης Κουσίδης
