Ο ζωτικότατος χώρος του Αιγαίου είναι κρισιμότατος για την Ελλάδα – Διάσπαση της Άμυνάς του, οδηγεί τον αντίπαλο σε όλα τα κύρια και νευραλγικά σημεία της χώρας
ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ
- Πότε τέθηκε θέμα Αποστρατικοποίησης
Η αποστρατικοποίηση, για πρώτη φορά τέθηκε, από την Τουρκία το 1964, για τα Δωδεκάνησα, το 1968-69 και το 1970, για Λήμνο και Σαμοθράκη, από δε το 1973-74, μέχρι σήμερα, για το σύνολο των Νησιών μας, στο Αιγαίο. Τα Δωδεκάνησα, με τη συνθήκη ειρήνης των Παρισίων (10 Φεβ. 1947), παραχωρήθηκαν στην Ελλάδα. Την καθοριζόμενη αποστρατικοποίηση των Νησιών αυτών, δεν είχε αρμοδιότητα, να την διεκδικήσει η Τουρκία, αφού δεν συμμετείχε στον πόλεμο, βάσει των αρχών του διεθνούς Δικαίου. Περιοχές, οι οποίες με την ίδια συνθήκη, είχαν αποστρατικοποιηθεί, αργότερα δε στρατικοποιήθηκαν, όπως το νησί ΠΑΝΤΕΛΛΑΡΙΑ, γιατί να εξαιρεθούν τα Δωδεκάνησα;
Με την Συνθήκη Μοντρέ Ελβετίας (20 Ιουλίου 1936), την οποία υπογράφουν, μεταξύ των άλλων χωρών, η Ελλάδα και Τουρκία, καθορίζεται, η κατάργηση του ισχύοντος αφοπλισμού των Στενών, στα οποία περιλαμβανόταν, τότε και τα ελληνικά Νησιά Λήμνος και Σαμοθράκη, ως γειτνιάζοντα των Στενών. Καμία αμφιβολία – αμφισβήτηση, κατόπιν αυτού, γίνεται αποδεκτή, περί της επιβαλλόμενης, αναγκαίας, για λόγους άμυνας τους, στρατικοποίησης των Νησιών αυτών, την οποία, ως συνήθως και εκ του πονηρού ενεργούσα Τουρκία, δεν αποδέχεται.
Η Συνθήκη της Λωζάννης (άρθρο 13), (21 Νοεμβρίου 1922 – 23 Ιουνίου 1923) αποδέχεται την ύπαρξη στρατιωτικών Δυνάμεων στα Νησιά Λέσβο, Χίο, Σάμο και Ικαρία. Αυτές, θα προέρχονται, από τους καλούμενους, για εκγύμναση, επί τόπου, από την στρατιωτική υπηρεσία, καθώς και από δύναμη χωροφυλακής και αστυνομίας, ανάλογου προς την του Ελληνικού εδάφους, υπάρχουσα τοιαύτη.
Στα Νησιά αυτά η Ελλάδα, σύμφωνα με τους επιβαλλόμενους περιορισμούς της Συνθήκης της Λωζάννης δεν έχει αναπτύξει αεροπορικές και ναυτικές Δυνάμεις, αλλά τις απαραίτητες χερσαίες, για την άμυνα τους και μόνο, κάνοντας χρήση του άρθρου 51, του χάρτη του ΟΗΕ, για αυτοάμυνα, έναντι της φανερής τουρκικής απειλής, χωρίς να διαγράφεται και σχεδιάζεται επιθετική ενέργεια κατά της Μικράς Ασίας.
Όλες οι απαιτήσεις και δόλιες μεθοδεύσεις της Τουρκίας, για να επιτύχει την αποστρατικοποίηση των Νησιών του Αιγαίου, έχουν ένα και μοναδικό σκοπό, την όσο το δυνατό, εύκολη, χωρίς απώλειες, αρπαγή, κατάκτηση και υποδούλωση των Νησιών, όπως το επέτυχε στην Κύπρο το 1974, μετά την αποστρατικοποίηση της, αφού άφρονες, και επίορκοι κατ’ όνομα Έλληνες και Ελληνοκύπριοι, υπεύθυνοι και αρμόδιοι, απέσυραν την εκεί σταθμεύουσα Ελληνική Μεραρχία η οποία, ήταν η ραχοκοκαλιά της άμυνας της Κύπρου.
- Πως η Τουρκία έχει σχεδιάσει, την Υλοποίηση της Απειλής της
Εδώ και 107 χρόνια, από το 1914, η επεκτατική υστερία της Τουρκίας, δεν έχει κοπάσει και τα Νησιά του Αιγαίου, τα οποία ευρίσκονται, εγγύς των ακτών Μικράς Ασίας, αποτελούν όνειρο κατάκτησης της, με κάθε δυνατό τρόπο και ειδικά με την ένοπλη ισχύ και δράση. Για το λόγο αυτό, από το 1975, μετά την εισβολή στην Κύπρο το 1974 ( πρώτος κατακτητικός στόχος), τίθεται σε σχεδίαση ο δεύτερος στόχος, ο οποίος είναι τα Νησιά του Αιγαίου, με την συγκρότηση της 4ηςΣτρατιάς Αιγαίου, όπως η Τουρκία την ονόμασε, με έδρα την Σμύρνη. Η Στρατιά αυτή ισχυρίζεται η Τουρκία, ότι είναι καθαρά εκπαιδευτική και δεν έχει επιθετικές δυνατότητες. Η συγκρότηση, η οργάνωση, η διάταξη, η εκπαίδευση, ο ειδικός εξοπλισμός της, με αποβατικά και αεροαποβατικά μέσα, δεν αφήνει καμία αμφιβολία, για την κατακτητική προετοιμασία και ετοιμότητα, αυτής, για επιχειρησιακή δράση της στο Αιγαίο.
Για να ρίξει “στάχτη στη μάτια” η Τουρκία, στο κοντόφθαλμο ΝΑΤΟ, η 4ηΣτρατιά Αιγαίου δεν έχει ενταχθεί σε αυτό, όπως έπρεπε να έχει γίνει, ασφαλώς για να αποφύγει κάθε πιθανό Συμμαχικό έλεγχο και έχει δηλωθεί ότι δεν εξυπηρετεί αμυντικούς σχεδιασμούς της Συμμαχίας. Η συμμαχία, οπερέτα ΝΑΤΟ, δεν θα έπρεπε να έχει ερευνήσει και ανησυχήσει, όλα αυτά τα αποβατικά μέσα και ο όγκος στρατιωτικών δυνάμεων, στις δυτικές ακτές της Μ. Ασίας, για πού προορίζονται; ποιος είναι ο στόχος τους; πιστεύει και εφησυχάζει με τις κάθε είδους αθεμελίωτες θέσεις των ιθυνόντων Τούρκων ή ηδονίζεται, με αυτές, εξ’ ου και ο έντονος φιλοτουρκισμός του; ας αντιληφθούν, επί τέλους το ΝΑΤΟ και λοιποί, εάν η Τουρκία είναι πράγματι μέλος του ΝΑΤΟ ή απόβλητο ξένο σώμα του, το οποίο του υποσκάπτει και δυναμιτίζει τα θεμέλια του; φτάνει πια, το τόσο χονδρό δούλεμα, “ο κόμπος έφτασε στο χτένι”. Τονίζεται επιπρόσθετα, ότι οι απειλές κατά των Ελλήνων δεν περιορίζονται μόνο σε προκλητική αρθρογραφία, σε κάθε είδους υβριστικές, υποτιμητικές δηλώσεις των Τούρκων επισήμων, όπου συμπολίτευση και αντιπολίτευση, πρωτοστατούν, αλλά και σε προκλητικές πράξεις και ενέργειες, τις οποίες συνεχώς βιώνουμε. Αυτό λέγεται εθνική υπομονή και ανοχή ή υποταγή; Όλοι οι Έλληνες καλούμαστε να δώσουμε σχετική απάντηση.
- Στρατιωτική Αξία των Νησιών του Αιγαίου
Η στρατιωτική αξία του Αιγαίου και των Νησιών του, συμπεριλαμβανομένης και της Κρήτης, ξεπερνά τα Βαλκάνια, την Ευρώπη και κορυφώνεται παγκοσμίως. Στο χώρο αυτό του Αιγαίου, ακουμπούν – βρέχονται τρείς Ήπειροι, Ασία, Αφρική και Ευρώπη. Δια της κατοχής, οχύρωσης και επιχειρησιακής αξιοποίησης του Αιγαίου ελέγχονται οι είσοδοι και έξοδοι των Στενών Βοσπόρου και δια Προποντίδας του Ελλησπόντου καθώς και το Σουέζ. Ελέγχονται ακόμη οι συγκοινωνίες των θαλασσών, Εύξεινου Πόντου, προς Δύσμας, Ερυθράς Θάλασσας, Ανατολικής με Κεντρική και Δυτική Μεσόγειο μέχρι και Γιβλαρτάρ. Ενδεικτικά, η πρόσφατη, για περιορισμένο χρονικό διάστημα, προσάραξη στο Σουέζ του γιγαντιαίου εμπορικού πλοίου, άμεσα είχε αρχίσει, να επηρεάζει την Παγκόσμια Οικονομία.
Δεν θα εκθέσουμε τα κάθε είδους επιχειρησιακά πλεονεκτήματα τα οποία προσφέρει στη Συμμαχία του ΝΑΤΟ, η ένταξη σε αυτό της Ελλάδας. Χωρίς Ελλάδα – Αιγαίο, το ΝΑΤΟ είναι κολοβό και ακρωτηριασμένο η δε Τουρκία αποκομμένη από τον κορμό αυτού και εγκλωβισμένη. Τίθεται το ερώτημα. Γιατί τότε η στρατιωτική αξία της Τουρκίας στα πλαίσια του ΝΑΤΟ και τους επιχειρησιακούς σχεδιασμούς του, έχει υπερτονισθεί, έναντι της Ελλάδας, της οποίας έχει υποβαθμιστεί, όταν Ελλάδα και Τουρκία έγιναν, το 1952, μέλη του; Η Τουρκία τότε συνόρευε με τη Σοβιετική ένωση ή δε Ελλάδα με τους δορυφόρους, της Σοβιετικής Ένωσης. Αυτά σήμερα δεν ισχύουν, ούτε Σοβιετική ένωση υπάρχει ούτε δορυφόροι της, αντί αυτής έχει δε αναπτυχθεί μια αμφιλεγόμενη φυλλορροούσα αρκουδολυκοφιλική σχέση, Τουρκίας – Ρωσίας, το ΝΑΤΟ όμως, συνεχίζει τον παλιό χαβά του. Κατά την αξιολόγηση της στρατιωτικής αξίας της περιοχής του Αιγαίου, ευρέως τότε, υπήρχαν διάφορες υποκειμενικές εκτιμήσεις, κατά δε, την δική μας, οι πονηροί Τούρκοι και οι φιλότουρκοι Νατοαμερικάνοι, στήσανε μια ζυγαριά. Στην πλευρά της Τουρκίας, τα σταθμά ήταν από σίδηρο, στην δε της, αφελούς και αδαούς Ελλάδας, όπου αυτή εκπροσωπείτο από άσχετους, οσφυόκαμπες και ελαφρόμυαλους, από τι πιο άλλο κατάλληλο υλικό, από φελλό, όπως τα μυαλά τους από φελλό ήταν. Τις εξ’ αυτού συνέπειες δε, τις ζούμε, έντονα σήμερα.
- Στρατιωτική Αξία Αιγαίου Για Ελλάδα, Αμυντική Σχεδίαση του
Κύριος της Ελλάδας, είναι εκείνος, ο οποίος κατέχει το Αιγαίο, το οποίο αποτελεί το ζωτικό χώρο Αμύνης της, ΜΗ ΜΕΡΙΖΟΜΕΝΟ. Ελάχιστο μέρος του Αιγαίου (χερσαίου, υδάτινου, εναέριου), εάν απωλέσθει, αποτελεί την απαρχή διάσπαση της Εθνικής μας Άμυνας.
Το Αιγαίο για την Ελλάδα, δεν είναι μόνο “ζωτικότατος χώρος”, αλλά και “κρίσιμος χώρος”. Διάσπαση της άμυνας του Αιγαίου, οδηγεί τον αντίπαλο, σε όλα τα κύρια νευρολογικά κέντρα της Ελλάδας, από Βορρά προς Νότο Αλεξανδρούπολη, Καβάλα, Θεσσαλονίκη, Βόλος, Αθήνα, Κρήτη. Ειδικά για την Αθήνα, της οποίας υπογαστρίου της, θα είναι ο Μαραθώνας – Μεσόγεια, όπως το 490 π.Χ., επιχείρησαν, δια θαλάσσιας εκστρατείας, μέσω Αιγαίου, να την κατακτήσουν οι Πέρσες. Τότε, οι εισβολείς Πέρσες κατατροπώθηκαν στον Μαραθώνα, από τους Αθηναίους. Τον σημερινό εισβολέα, εάν ο μη γένοιτο, φθάσει εκεί, ποιοι θα τον αντιμετωπίσουν, οι μπαχαλάκηδες, οι αναρχοαριστεροί, όπου όλοι τους, ως αρουραίοι θα κρύβονται στις τρύπες και υπόγεια; Η άμυνα των νησιών του Αιγαίου είναι η πιο ιδιότυπη και δύσκολη σε σχεδίαση και εκτέλεση άμυνα, που έχει άλλη χώρα στον κόσμο, αν λάβουμε υπ’ όψη μας τον αντίπαλο, ο οποίος βρίσκεται σε απόσταση ανάσας επί ενιαίου και συνεχούς εδάφους, έναντι του εντόνως κατακερματισμένου δικού μας, νησιωτικού εδαφικού χώρου, σε χιλιάδες νησιά, μικρονήσια και βραγχονησίδες. Η άμυνα αυτή δεν περιγράφεται και σπουδάζεται σε ξένα Νατοϊκά και πρώην Σοβιετικά Ρωσικά εγχειρίδια εκστρατείας. Για το λόγο αυτό επιβάλλεται να έχει την ελληνική ταυτότητα της με τόλμη, φαντασία και ρεαλισμό και να είναι πλήρως εναρμονισμένη με τις αρχές του πολέμου.
Η αμυντική αυτάρκεια των κυρίων νησιών, λόγω των πιο πάνω χαρακτηριστικών, δεν γίνεται λόγος για μικρονησίδες και βραγχονησίδες, έστω και αν διατεθεί το μεγαλύτερο μέρος των Ενόπλων μας Δυνάμεων, δεν δύναται να εξασφαλιστεί, χωρίς να παραβιάζονται βασικές αρχές του πολέμου. Για το λόγο αυτό και προς αποφυγή σπατάλης δυνάμεων και μέσων, πρέπει να δοθεί, παρά τις δουλίες και δεσμεύσεις, που δημιουργεί ο υδάτινος παράγων θάλασσα, ιδιαίτερο βάρος στις στρατηγικές και τακτικές εφεδρείες και ειδικά στα μέσα μεταφοράς τους.
Η εγγύτητα των νησιών, με τις ακτές του αντιπάλου, σε συνάρτηση με τα διατιθεμένα σύγχρονα μέσα του, επιβάλλουν υψηλό βαθμό επαγρύπνησης για αποφυγή κάθε μορφής αιφνιδιασμού.
Σχετικά με τις βραγχονησίδες και κάποιες μικρονησίδες, ούτε εφρουρούντο, ούτε προτείνεται κάτι τέτοιο, ως εντελώς αδύνατο και προς αποφυγή σπατάλης και εγκλωβισμού δυνάμεων και μέσων επ’ αυτών. Ακόμη δεν προτείνεται η έπαρση σημαίας, η οποία να εγκαταλείπεται, αφού μπορούν στη συνέχεια να την κλέβουν οι Τούρκοι και να την παρουσιάζουν ως λάφυρο (κρίση ΙΜΙΩΝ).
Για τις νησίδες αυτές, που αρμόδιο είναι το ένδοξο και γενναίο ναυτικό μας, κάτι που είχε τότε προταθεί και προτείνεται και τώρα, όπως είναι δυνατό να συμβεί σε κάθε τμήμα του εθνικού εδάφους μας, περιοδικά με τις προς τούτο κατάλληλες δυνάμεις, να εκτελεί ασκήσεις επιτήρησης, άμυνας και κυρίως ανακατάληψης, με πραγματικά πυρά μέσα σ’ ένα αυστηρό, ρεαλιστικό πλαίσιο κανόνων εμπλοκής και με την έπαρση της Ελληνικής σημαίας και την υποστολή της με τη λήξη των ασκήσεων. Έτσι η μη δυνατή συνεχής φρούρηση των νησίδων αυτών, αντικαθίστανται με την δυνατή περιοδική. Η άμυνα των Νησιών του Αιγαίου το 1980 – 1991, είχε απασχολήσει σοβαρά, την Στρατιωτική Ηγεσία και το μεγαλύτερο βάρος της επιτελικής παιδείας των επιτελών μαθητών της Σχολής Πολέμου, Στρατού, Ναυτικού, Αεροπορίας είχε επικεντρωθεί σε αυτή, όπως το βίωσα, ως Υποδιοικητής και Διοικητής της Ανώτατης Σχολής Πολέμου (1989 – 1991).
Η τότε πολιτική Ηγεσία, είχε δεσμευτεί για τη λήψη ανάλογων νομοθετικών μέτρων, τα οποία δεν ελήφθησαν, δυστυχώς, από τις διαδοχές πολιτικές περιόδους, κυβερνήσεως της Ελλάδας. Έφθασε δε, περίοδος, όπου Πρωυπουργός, ένοιωθε απέχθεια, περί τα στρατιωτικά προβλήματα της Ελλάδας, ενώ Υπουργός εξωτερικών, καίτοι προέρχονταν από στρατιωτική οικογένεια, επρότεινε με έωλα επιχειρήματα, καταστροφικές λύσεις, για την άμυνα του Αιγαίου, σαρκάζων ότι “ένας απλός διπλωμάτης είναι πολυτιμότερος, ενός Συντάγματος” και επρότεινε “η μεν 4ηΤούρκικη Στρατιά Αιγαίου, να αποσυρθεί από τις Μικρασιατικές ακτές, τα δε Νησιά του Αιγαίου, αντίστοιχα να αφοπλιστούν”. Άλλο που δεν θέλανε οι Τούρκοι, αφού, εάν η 4ηΣτρατιά Αιγαίου, απομακρύνονταν από τις ακτές Μ. Ασίας ακόμη και στα βάθη της Ανατολίας, ήταν δυνατό, χωρίς να διαταραχθεί η επιχειρησιακή της ετοιμότητα και μαχητικότητα, σε εύλογο χρονικό διάστημα 15-20 ημερών, να επανέλθει στις αρχικές θέσεις, της επιθετικής διατάξεως της. Αντίθετα, εάν τα ελληνικά Νησιά αποστρατικοποιούντο, ο αμυντικός ιστός και αμυντική πρότερα διάταξη τους, εξαρθρωνόταν και θα χρειάζονταν χρόνια, για να επανέλθουν στην παρούσα διάταξη τους, όπως χρόνια απαιτήθηκαν, για να φθάσουν, σταδιακά σε αυτή, από της ενάρξεως της. Ευτυχώς επελθούσες πολιτικές μεταβολές, δεν επέτρεψαν αυτό, το προτεινόμενο ατόπημα, του Οτσαλάν όμως η παράδοση στους Τούρκους, βαραίνει ακόμη.
- Διαπιστώσεις – Συμπέρασμα
Η Τουρκία, εφαρμόζει την πολιτική των δύο αλόγων, για υλοποίηση των κατακτητικών σχεδίων της και την νεκρανάσταση και ανάσύσταση της παλαιάς Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, μέσα σε ένα ονειρώδη παροξυσμό της. Το ένα άλογο είναι το ΝΑΤΟ – ΕΕ – ΗΠΑ, το άλλο η Ρωσία, Κίνα, Ιράν, Αζερμπαϊτζάν, Πακιστάν. Όταν το ένα άλογο δεν την ικανοποιεί, στις επιδιώξεις της, αλλάζει και ιππεύει το άλλο άλογο, έτσι είναι πάντα καβάλα, εκτός και αν αφηνιάζει κάποιο άλογο, κάτι αναμενόμενο και βρεθεί στο έδαφος συρνόμενη, καθ’ όσον, στην ΕΕ, ΗΠΑ, αλλά και Ρωσία (Ουκρανία – Κριμαία), άρχισαν, επιτέλους, κάπως να αφυπνίζονται, από τον φιλοτουρκικό τους λήθαργο. Κατά τον ήδη αρχόμενο, ψυχρό πόλεμο, για την ώρα, ο οποίος αφορά, στην Ουκρανία – Κριμαία και σε άλλες περιοχές, όπως Λιβυή, Καραμπάχ, Αφγανιστάν κλπ, η Τουρκία, εσπευσμένα θα προβεί στην αφιππεύσει του αλόγου της Ρωσίας και θα επιχειρήσει να ιππεύσει και πάλιν αυτού, του ΝΑΤΟ – ΗΠΑ – ΕΕ. Η Ελλάδα επιβάλλεται κατόπιν αυτού να αναβαθμίσει τον γεωπολιτικό ρόλο της και την στρατιωτική αξία της περιοχής της και να μην ανεχτεί την συνέχιση της υποβάθμισης της, όπως γινόταν μέχρι τώρα, για χάρη της Τουρκίας και όπως επιθυμούσαν και επιθυμούν, οι κακώς εννοούμενοι Σύμμαχοι. Τα περιθώρια υποτέλειας, υπακοής και υποταγής, τα οποία τόσο πολύ μας έχουν ζημιώσει, έχουν εξαντληθεί. Δεν πρέπει να κάνουμε οποιαδήποτε υποχώρηση, πλέον των διεθνών δεσμεύσεων – υποχρεώσεων μας, όπως το διεθνές δίκαιο καθορίζει, για χάρη της Τουρκίας, μετά από τα κλαψουρίσματα και τα μισόλογα της Γερμανίας (Μέρκελ), αλλά και λοιπών, μη εξαιρουμένων των ΗΠΑ. Τώρα, κάτι θετικό έχει αρχίσει να γίνεται, βρισκόμαστε όμως, στην αρχή ενός δρόμου δύσβατου και ανηφορικού. Επιβάλλεται συνεχής προσπάθεια, σύμπαντος του Ελληνισμού.
Επειδή ένας από τους βασικούς στόχους της Τουρκικής επεκτατικής πολιτικής είναι η Ελλάδα (Αιγαίο – Ανατολική Μεσόγειος) και η Κύπρος, επιβάλλεται εγρήγορση, ετοιμότητα και αποτελεσματική αμυντική ισχύ, τα οποία δεν επιτυγχάνονται με παχιά λόγια, αλλά με εξουθενωτική εθνική, συλλογική προσπάθεια. Οι υπηρετούντες, στα Νησιά, στρατιωτικοί, με συμπλέουσα την πολιτική Ηγεσία, είναι υποχρεωμένοι, πλήρειςμόχθου και ιδρώτα, από υπερπροσπάθεια τους, να επιζητούν κατά επιτακτικό και εξειδικευμένο τρόπο, την επίλυση και αντιμετώπιση των αμυντικών προβλημάτων, αυτών που υπάρχουν, αλλά και αυτών που προκύπτουν, από την εξέλιξη του τουρισμού (εκεί όπου υπήρχαν έργα εκστρατείας, φυτρώνουν τουριστικές εγκαταστάσεις κάθε μορφής). Ας μη μας διαφεύγει ότι, ο διάβολος, κρύβεται στις μικρολεπτομέρειες. Έχοντας υπηρετήσει, στα Νησιά του Αιγαίου, επί μακρόν, στο νευραλγικό τομέα του κλάδου των επιχειρήσεων, καίτοι απόστρατος, τριάντα τόσα χρόνια, ακόμα βαραίνουν τη μνήμη μου, αμυντικά προβλήματα, τα οποία υπήρχαν, πολλά από τα οποία εκτιμώ ότι υπάρχουν και σήμερα. Πρόθεση, με τις προτάσεις μου ήταν και είναι η αντιμετώπιση και επίλυση, κατά το δυνατό, των αμυντικών αυτών προβλημάτων, πολλά από τα οποία χαρακτηρίζονται ρουτίνας και καθημερινότητας, αλλά ζωτικά, για την επιτυχή διεξαγωγή της Άμυνας των Νησιών. Από το Γραφείο του Υπουργού Εθνικής Άμυνας κ. Παναγιωτόπουλου κάποια κυρία με πήρε τηλέφωνο και μου είπε ότι “τηλεφωνεί, από γραφείο του κ. Υπουργού Εθνικής Άμυνας και εάν είμαι ο Αντιστράτηγος Ε.Α. Παν. Χόχολης”. Απάντησα καταφατικά, από εκεί και έπειτα, “έτερον ουδέν”. Εκτιμώ ότι τα προβλήματα της εθνικής μας Άμυνας, αφορούν το σύνολο των Ελλήνων και αυτό οφείλουν να ενστερνιστούν όλοι τους. Ο κ. Υπουργός Άμυνας είναι ο αρμόδιος πολιτικός Υπεύθυνος, επί θεμάτων, της Εθνικής μας Άμυνας και συντονιστής και αποδέκτης, κάθε σχετικού στοιχείου αυτής. ΑΝΑΜΕΝΟΥΜΕ…..
Βιβλιογραφία
– Ιστορία του Ελληνικού Έθνους (ΝΕΑ)
– Στρατιωτική Γεωγραφία
– ΠΡΩΤΟΣ ΣΤΟΧΟΣ ΤΟ ΑΙΓΑΙΟ ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ
ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ ΚΑΔΙΕΘΝΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ
Παν. Χόχολης
Αντιστράτηγος Ε.Α. Επίτιμος Διοικητής
Ανώτατης Σχολής Πολέμου
