Το Αιγαίο υπήρξε τρεις χιλιάδες χρόνια προ Χριστού, το Λίκνον του Ελληνισμού – Γκρίζες ζώνες πλέον δεν χωρούν – Τα τερτίπια των Τούρκων
1. Ιστορικά Στοιχεία
α. Το Αιγαίο υπήρξε το λίκνο του Ελληνισμού, για τρείς ολόκληρες χιλιετηρίδες, προ Χριστού, και απετέλεσε την αρχή, θα λέγαμε, το ξεκίνημα της πολυκύμαντης ιστορίας του, η οποία όχι μόνο επέδρασε, αλλά σφράγισε, σταδιακά, τον Δυτικό πολιτισμό. Σήμερα βρισκόμαστε στην αρχή της 6ηςχιλιετηρίδας, από της εμφανίσεως, των πρωτοελληνικού, πρωτοκυκλαδικού και πρωτομινωϊκού πολιτισμών. Από τότε, οι Έλληνες κάτοικοι των Νησιών του Ελληνικού Αρχιπελάγους του Αιγαίου, από γενιά, σε γενιά, γαντζωμένοι, στα ανεμοδαρμένα, εκεί, βράχια, αποτελούσαν και αποτελούν, τους ακοίμητους φρουρούς, τους βιγλάτορες του Ελληνισμού. Κατά καιρούς αλλόφυλοι, βάρβαροι και μη, επέδραμαν και κατέκτησαν τα Νησιά του Αιγαίου μας, χωρίς να επιφέρουν κάποια φυλετική ή εθνολογική αλλοίωση των κατοίκων τους.
Οι τελευταίοι βάρβαροι κατακτητές των νησιών μας, ήταν οι Τούρκοι, οι οποίοι τα κατέκτησαν, μετά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως το 1453, από το 1456 μέχρι το 1669, πλην της Τήνου, που καταλήφθηκε το 1715. Οι Έλληνες οικοδόμησαν, όχι μόνο στο Αιγαίο, αλλά και στις πέριξ αυτού περιοχές, Νότιας Ιταλίας, Μικράς Ασίας και Εύξεινου Πόντου, αξιόλογα κέντρα πολιτισμού, όπως Έφεσσος, Πέργαμος, Αλικαρνασσός κλπ. Στο Αιγαίο γεννήθηκαν αξιολογότατοι σοφοί και επιστήμονες, όπως Ιπποκράτης, πατέρας Ιατρικής (Κως), μαθηματικός Πυθαγόρας, αστρονόμος Αρίσταρχος (Σάμος), λυρικοί ποιητές, Αλκαίος και Σαπφώ καθώς και οι φιλόσοφοι Πιττακκός και Θεόφραστος (Λέσβος) κλπ. Αντίθετα δε, η περιορισμένη κυριαρχία των Τούρκων στο Αιγαίο, έναντι των χιλιετηρίδων κυριαρχίας των Ελλήνων, αποκαταβολής κόσμου θα λέγαμε, κανένα έργο τέχνης ή κάποια δημιουργία, έχει να επιδείξει, παρά μόνο σφαγές (Χίος, Ψαρά, Κάσος), δουλοπάζαρα και πειρατείες.
β. Καθοριστικοί Ιστορικοί Σταθμοί
Κατά την διάρκεια του Α’ Βαλκανικού Πολέμου 1912, όλα τα Νησιά του Αιγαίου απελευθερώνονται, από τον Ελληνικό Στόλο, ο οποίος κυριαρχούσε στο Αιγαίο, εκτός των Δωδεκανήσων, τα οποία κατείχε η Ιταλία, με τη συνθήκη της 2ηςΟκτωβρίου 1912. Η Τουρκία φέρουσα βαρέως την απώλεια των Νησιών του Αιγαίου προτείνει, συμμαχία, μετά της Ελλάδας, έναντι του επικείμενου Β’ Βαλκανικού Πολέμου, λόγω των υπερφίαλων αξιώσεων της Βουλγαρίας, η οποία απορρίπτεται. Με τη Συνθήκη Λονδίνου 17 Μαΐου 1913, η τύχη των Νησιών του Αιγαίου, θα καθοριζόταν από τις έξι Μεγάλες Δυνάμεις (Αγγλία, Γαλλία, Αυστρία, Γερμανία, Ιταλία, Ρωσία). Μετά την λήξη των Βαλκανικών πολέμων και τη de facto , κατοχή των Νησιών του Αιγαίου, από την Ελλάδα, ουδεμία αναφορά, γίνεται, για την de jure, αναγνώριση τους, στην Συνθήκη του Βουκουρεστίου (10 Αυγούστου 1913). Οι πιο πάνω αναφερθείσες Δυνάμεις, εν όψει της συγκροτήσεως του Αλβανικού Κράτους (πρωτόκολλο Φλωρεντίας 15 Φεβρουαρίου 1914), στο οποίο θα παρεχωρείτο η ελληνική Βόρεια Ήπειρος, και η νήσος Σάσων τις οποίες κατείχε η Ελλάδα από τον Φεβρουάριο του 1913, μετά την κατάληψη των Ιωαννίνων (21 Φεβρουαρίου 1913), τέθηκε το εκβιαστικό δίλημμα ή αποχωρεί – εκκενώνει την Βόρεια Ήπειρο, ο Ελληνικός Στρατός και αναγνωρίζεται η κυριαρχία της Ελλάδας επί των Νησιών του Αιγαίου ή το θέμα παραμένει εκκρεμές και μετέωρο και τα δύο Β. Ήπειρος και νησιά δεν γίνονται, αποδεκτά. Η Ελλάδα καίτοι εδικαιούτο και Β. Ήπειρο και νησιά Αιγαίου, τα οποία είχε απελευθερώσει, και ενώ αυτά (Β. Ήπειρος και νησιά Αιγαίου), κατοικούντο από έλληνες, θυσίασε την Β. Ήπειρο και προτίμησε τα Νησιά Αιγαίου. Η Τουρκία όμως παραμένει αμετακινητή, στην διεκδίκηση των Νησιών του Αιγαίου και ετοιμάζεται πυρετωδώς για πολεμική ναυτική αναμέτρηση, αφού στο χερσαίο χώρο, μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, παρεμβάλλετο η Δυτ. Θράκη, η οποία είχε παραχωρηθεί στην Βουλγαρία, με την συνθήκη Βουκουρεστίου. Η Τουρκία τότε, 1913-1914, υπερεξοπλίζεται, με την αγορά, του υπό ναυπήγηση θωρηκτού, για λογαριασμό της Βραζιλίας, “Rio de Janeiro” και την παραγγελεία, ναυπήγησης, ενός ακόμη όμοιου θωρηκτού, στα ναυπηγεία Αγγλίας, με την υποχρεωτική έκδοση ομολόγων τα οποία θα πλήρωνε ο Τουρκικός λαός για την χρηματοδότηση, του εξοπλιστικού αυτού προγράμματος. Η Ελλάδα προ της διαγραφόμενης τουρκικής απειλής, αναζητεί λύσεις τόσο στον διπλωματικό τομέα όσο, κυρίως στον τομέα σύγκρουσης. “Βύθιση των θωρηκτών, ενεργώντας ενεδρευτικά, ενώ θα πλέουν προς τα στενά (Ναύαρχος Παύλος Κουντουριώτης) “Αιφνιδιαστική εκπόρθηση των Στενών από το Στόλο και επιθετική ενέργεια για κατάληψη χερσονήσου Καλλιπόλεως με απόβαση Σώματος Στρατού (Ύπαρχηγός Επιτελείου Ιωάννης Μεταξάς). Τις προταθείσες αυτές δυναμικές ενέργειες τις πρόλαβε και δεν έγιναν, η έκρηξη, δυστυχώς, του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου (Αύγουστος 1914).
Συγκρίνοντας την ,τότε Ελλάδα, με τη σημερινή, νοιώθουμε, για την τότε, υπερηφάνεια, για την σημερινή δε, πικρία και απογοήτευση, αφού διαχρονικά, πολιτικοί εθνικοί Ολετήρες, πάρα πολλοί την μεταπολεμική και μεταπολιτευτική περίοδο, υπέσκαψαν με άφρονες ενέργειες τους το κύρος, το γόητρο και την Άμυνα της Ελλάδας. Μετά από 107 χρόνια, αφού, ο πόλεμος αυτός, τότε, δεν έγινε, σήμερα, στο Αιγαίο επικρατούν οι ίδιες συνθήκες και ο διπλωματικός πυρετός και ψυχρός πόλεμος βρίσκονται σε εξέλιξη, ενώ ο θερμός πόλεμος είναι, από στιγμή σε στιγμή, απρόβλεπτος και επικείμενος. Χρησιμοποιήσαμε τη λέξη, δυστυχώς, για την μη έκρηξη του Ελληνοτουρκικού πολέμου, τότε, το 1914, αφού εκτιμούμε, ότι σήμερα οι συνθήκες και οι συσχετισμοί Δυνάμεων καθώς και το κλίμα που επικρατεί, είναι δυσμενέστερα εκείνων, του 1914. Μετά την Μικρασιατική αναδίπλωση, δεν θα την λέγαμε καταστροφή, αφού οι Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις, άμεσα, δυναμικά και ρωμαλέα, αναπτύχθηκαν στον Έβρο ποτ. και ενέκοψαν, κάθε επιθετική ενέργεια των Τούρκων προς Δυσμάς, για κατάκτηση της Δυτ. Θράκης, αλλά ακόμη και έτοιμες να διαβούν τον Έβρο ποτ. (οι γέφυρες είχαν ζευχθεί) και προελάσουν προς Ανατολάς. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος όμως, εκπρόσωπος διαπραγματευτής της Ελλάδας στη Λωζάννη το 1923, ήταν σκιά, του πάλαι ποτέ, δυναμικού, θυελλώδους, ορμητικού, εαυτού του. Ήταν ικέτης μιας τραυματισμένης, αιμοραγούσας ειρήνης, την οποία είχαν επιβάλλει, οι ηττημένοι Τούρκοι, στους Νικητές του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, Συμμάχους της Ελλάδας. Δυστυχώς το ίδιο συμβαίνει, και σήμερα, με μια διστακτική, παραπαίουσα Ευρώπη, έναντι, μιας ξεσαλωμένης Τουρκίας. Με την Συνθήκη της Λωζάννης, επιβεβαιώθηκε η κυριαρχία της Ελλάδας, επί των Νησιών του Αιγαίου, εκτός όμως, της Ίμβρου και Τενέδου. Κατά την διάρκεια του μεσοπολέμου και με την υπογραφή του Βαλκανικού Συμφώνου, το 1934, μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, από Βενιζέλο και Κεμάλ Ατατούρκ, επέρχεται μια χαλάρωση των Ελληνοτουρκικών Τριβών. Μετά όμως το θάνατο του Κεμάλ (1938), οι κακοπιστίες της Τουρκίας, επανέρχονται εντονότερες. Μέσα στη δίνη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, και ενώ η Ελλάδα, έδινε την πρώτη ελπιδοφόρα νίκη των Συμμάχων, κατά του άξονα, στα βουνά της Β. Ηπείρου, το 1940-41, η Τουρκία κάνοντας χρήση και παζαρεύουσα, την επίπλαστη ουδετερότητα της, του Επιτήδειου Ουδετέρου, επεδίωξε την κατάληψη των Νησιών του Ανατολικού Αιγαίου, με το πρόσχημα της προστασίας τους. Η προσπάθεια αυτή απέτυχε, χάρη στην σθεναρή αντίδραση της τότε Ελληνικής Κυβέρνησης Τσουδερού. Στα περιθώρια της διασκέψεως Ειρήνης στο Παρίσι, το 1947, καίτοι απούσα, του πολέμου η Τουρκία επιχείρησε να προσαρτήσει, μέρος των Δωδεκανήσων. Το 1952, ενώ Ελλάδα και Τουρκία, γίνονται μέλη της Συμμαχίας του ΝΑΤΟ, οι Ελληνοτουρκικές σχέσεις, αντί να ομαλοποιηθούν, εκτραχύνονται, με υπαιτιότητα της Τουρκίας και την αδικαιολόγητη, μεροληπτική, φιλοτουρκική θέση του ΝΑΤΟ, όπως συνέβαινε και ιδιαίτερα, συμβαίνει μέχρι σήμερα. Επακολουθούν τα γεγονότα του Σεπτεμβρίου 1955, όπου ο οργανωμένος και κατευθυνόμενος Τουρκικός όχλος, προβαίνει σε ακραίους βανδαλισμούς, κατά των Ελλήνων της Κωνσταντινουπόλεως και του ελληνικού κλιμακίου ΝΑΤΟ της Σμύρνης. Επακολουθεί, μετά την επεκτατική υστερία της Τουρκίας και την ατολμία, σύγχυση, και χειραγώγηση της Ελλάδας, η αποβίβαση της Τουρκίας στην Κύπρο, το 1974 και η συνεχιζόμενη κατοχή του 40% του εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας, ενώ ο ΟΗΕ, περί άλλων τυρβάζει, οι δε ηθικοί αυτουργοί ΝΑΤΟ, Αμερικάνοι, ως Πόντιοι Πιλάτοι, νίπτουν τα χείρας των. Τον Ιανουάριο του 1996, Ελλάδα και Τουρκία, έφθασαν στα πρόθυρα του πολέμου, για τις βραχονησίδες ΙΜΙΑ, μετά από ένα σκηνικό πολεμικής σύρραξης, το οποίο έστησε η Τουρκία, ενώ από ελληνικής πλευράς υπήρξε απύθμενο χάος, μεταξύ πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας. Η Ευρώπη, ως συνήθως ήταν απούσα. Μετά τις ευχαριστίες του Έλληνα Πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη, προς τους Αμερικάνους, ο οποίος οδηγείται, εκών άκων, στην συμφωνία της Μαδρίτης, στις 8 Ιουλίου 1997, όπου δέχτηκε και αναγνώρισε την ύπαρξη ζωτικών συμφερόντων της Τουρκίας στο Αιγαίο. Οι γκρίζες ζώνες καθιερώθηκαν, ως δεδομένες και υπαρκτές από την Τουρκία, οι οποίες μέσα, από μια αυθαίρετη, με το έτσι θέλω, κατακτητική παράκρουση, έγιναν “Γαλάζια Πατρίδα” τους.
Η παρούσα περίοδος, της από χρόνια υποβόσκουσας ελληνοτουρκικής κρίσης εκτιμάται, η πιο σοβαρή, η οποία έχει κοινά σημεία και προσομοιάζει με εκείνη, της εισβολής στην Κύπρο το 1974.
Στην Τουρκία, σήμερα, παρά τα οποιαδήποτε προβλήματα της, οικονομικής, πολιτικής κομματικής, ιδεολογικής, θρησκευτικής και δημοκρατικής χροιάς, είναι χαρακτηριστική και δεδομένη, η εχθρική θέση και στάση, όλων των φορέων εξουσίας και μη, κατά της Ελλάδας. Για ότι κακό και στραβό, γίνεται στην Τουρκία, φταίει η Ελλάδα. Το κλίμα είναι πάρα πολύ βαρύ και φορτισμένο και αφοράστις γκρίζες ζώνες, “Γαλάζια Πατρίδα”, χωρικά ύδατα (αιγιαλίτιδα ζώνη), ΑΟΖ, υφαλοκρηπίδα, εναέριος χώρος και αποστρατικοποίηση του συνόλου των Νησιών του Αιγαίου. Εμείς επικεντρωνόμαστε, στην από την Τουρκία, αιτούμενη αποστρατικοποίηση των Νησιών του Αιγαίου, εκθέτοντες, θέσεις και απόψεις, καθαρά στρατιωτικού ενδιαφέροντος, γνωρίζοντες ότι για όλα τα λοιπά, παράλογα και ιταμά αιτήματα της Τουρκίας, γίνονται οι ανάλογες διπλωματικές και κάθε άλλης μορφής ενέργειες.
(Ακολουθεί το ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ)
Παν. Χόχολης
Αντιστράτηγος Ε.Α
Επίτιμος Διοικητής
Ανώτατης Σχολής
Πολέμου
