Στόχος της Άγκυρας αποτελεί η Αυτονόμηση της Θράκης και εν συνεχεία η ενσωμάτωσή της στην «Οθωμανική Γεωγραφία» – Και αυτό το γεγονός, με έργα και λόγια, δεν το κρύβει
Αυτόπου παρακολουθούμε κάθε τόσο στην Θράκη δεν είναι τίποτε άλλο από μία επαναλαμβανόμενη θεατρική παράσταση, που έχει αναλάβει να μας προσφέρει η Τουρκία παίζοντας πολύ συχνά στην περιοχή το ίδιο πάντα έργο.
Με τον ίδιο «σκηνοθέτη» και τους ίδιους θεατρίνους. Αλλάζει μόνο κάθε φορά ο πρωταγωνιστής του έργου. Δεν έχει σημασία η ποιότητα της παράστασης αλλά το κοινό στο όποιο απευθύνεται.
Έτσι, το μεν ομόδοξο εγχώριο κοινό ευθυγραμμίζεται με τα μηνύματα που στέλνει το έργο και ενισχύεται στην πεποίθησή του, ότι ο σκηνοθέτης και οι συντελεστές αυτού θα είναι πάντα δίπλα του, το δε διεθνές κοινό, που ενημερώνεται μέσω των διεθνών τηλεοπτικών ρεπορτάζ, πληροφορείται τα προβλήματα της περιοχής από την εικόνα που προβάλλει το έργο και όχι από αυτήν που υπάρχει στην πραγματικότητα.
Το πρόβλημα με αυτές τις θεατρικές παραστάσεις δεν είναι ότι δίνονται στην πιο ευαίσθητη περιοχή της χώρας. Είναι ότι διοργανώνονται ερήμην ημών. Αυτές οι θεατρικές επιδόσεις της Τουρκίας είναι έκφραση της ικανότητας που έχει η Άγκυρα να μετατρέπει την πολιτική σε θέατρο στις περιοχές που είναι ζωτικής σημασίας για τις γεωστρατηγικές της επιδιώξεις.
Εκτός από την Θράκη τουρκικές θεατρικές παραστάσεις είδαμε ακόμη πρόσφατα στο Αιγαίο και στην Μεσόγειο στο πλαίσιο των σχεδιασμών της λεγόμενης «Γαλάζιας Πατρίδας».
«Βομβάρδισε» ανελέητα η Τουρκία την διεθνή κοινή γνώμη -και εξακολουθεί βέβαια να τα πράττει- με πολλά θεατρικά έργα, συνήθως μονόπρακτα, στα οποία άλλοτε πρωταγωνιστεί ο ίδιος ο «Σουλτάνος» άλλοτε ο Υπουργός του των Εξωτερικών ή ο Υπουργός Άμυνας της Τουρκίας και σε δευτερεύουσας σημασίας παραστάσεις κάποιος άλλος κυβερνητικός αξιωματούχος.
Οι λεκτικές αποδοκιμασίες των «μεγάλων» για την ποιότητα των σχετικών παραστάσεων της Τουρκίας, εφ’ όσον δεν συνοδεύονται από κυρώσεις, δεν πρόκειται να ανακόψουν ποτέ ή να ματαιώσουν την θεατρόφιλη τακτική της Τουρκίας.
Ας αφήσουμε όμως στην άκρη τους θεατρινισμούς της Τουρκίας στις άλλες περιοχές, όχι διότι δεν μας ενδιαφέρουν αλλά διότι προέχει η ενασχόληση με τις θεσμοθετημένες παραστάσεις της γείτονος στην Θράκη, η όποια αποτελεί περιοχή υψίστης εθνικής σπουδαιότητας στην οθωμανική «γεωγραφία».
Άλλωστε ουδέποτε έκρυψε η Άγκυρα τις επιδιώξεις της στην Θράκη. Με τις αλλεπάλληλες παραστάσεις του έργου που μιλάει για «τουρκική μειονότητα» της Θράκης θέλει σε πρώτη φάση, όταν βολέψει η συγκυρία, να ζητήσει την αυτονόμηση της Θράκης και εν συνεχεία την ενσωμάτωση αυτής στην οθωμανική «γεωγραφία».
Αυτό βέβαια δεν το μαθαίνουμε σήμερα. Το γνωρίζουμε από πολύ παλιά. Άσχετα, αν την γνώση αυτή την αντιμετωπίσαμε επί σειρά ετών με πολιτική αφέλεια ή μικρονοϊκή πολιτική αντίληψη. Ανέκαθεν μιλούσαμε για «μουσουλμανική μειονότητα» της Θράκης, όπως επιτάσσει άλλωστε και η σχετική διάταξη της Συνθήκης της Λωζάννης, την οποά επικαλούμαστε με κάθε ευκαιρία.
Και τί κάναμε στην πράξη όλα αυτά τα χρόνια; Μεθοδεύαμε την εξώθηση όλων των μή τουρκογενών μουσουλμάνων, δηλ. των Πομάκων και των Αθίγγανων, στην αγκαλιά της Τουρκίας!
Ο τρόπος είναι γνωστός: υποχρεώναμε τους Πομάκους και τους Αθίγγανους να πηγαίνουν στα ελεγεγχόμενα από την Τουρκία μειονοτικά σχολεία, στα οποία οι μαθητές εδιδάσκοντο την τουρκική γλώσσα και την τουρκική ιστορία, μολονότι δεν έχουν καμμία απολύτως γλωσσική ή φυλετική σχέση με τους Τούρκους.
Έτσι, αντί να τους ξεχωρίσουμε από τους τουρκογενείς και να τους εκπαιδεύσουμε στην γλώσσα τους αναδεικνύοντας την φυλετική τους ιδιαιτερότητα, πράγμα που θα μας επέτρεπε να τους χρησιμοποιήσουμε ως «ανάχωμα» στα σχέδια της Άγκυρας, τους βοηθούσαμε, με την ανόητη εκπαιδευτική πολιτική που επί δεκαετίες εφαρμόζαμε στην Θράκη, να αποκτούν σιγά-σιγά τουρκική εθνική συνείδηση!
Χαρακτηριστικό αυτής της εξέλιξης των πραγμάτων είναι τα γεγονός ότι ενώ παλιότερα οι Πομάκοι, που είναι απόγονοι των εξισλαμισθέντων αρχαίων Θρακών, απέφευγαν να έχουν σχέσεις επιμειξίας με τούς Τούρκους, για να διατηρήσουν την φυλετική τους καθαρότητα, σήμερα βλέπουμε πολλούς γόμους μεταξύ Τούρκων και Πομάκων!
Το ομόθρησκο υπερβαίνει σιγά-σιγά τα φυλετικά στεγανά. Είναι επίσης αξιοσημείωτο ότι «αιχμή του δόρατος» της πολιτικής της Τουρκίας στην Θράκη είναι γνωστός Πομάκος δημοσιογράφος, ο οποίος εκτελει με υπερβάλλοντα ζήλο τις εντολές που του δίνει το Τουρκικό Προξενείο στην Κομοτηνή.
Δεν γνωρίζω, αν είναι αναστρέψιμη η κατάσταση που έχει δημιουργηθεί, με δική μας υπαιτιότητα, στους κόλπους της μουσουλμανικής μειονότητας. Το βέβαιο πάντως είναι ότι πρέπει να αφυπνισθούμε άμεσα από τον λήθαργο και να πράξουμε ό,τι είναι επιβεβλημένο, για να βάλουμε τον «συρμό» στις «ρόγες» του.
Δεν είναι εύκολο πράγμα. Αξίζει όμως τον κόπο να δοκιμάσουμε να κάνουμε μία καινούργια αρχή προς την κατεύθυνση της διατήρησης της φυλετικής ιδιοπροσωπίας των Πομάκων και των Αθίγγανων.
Παράλληλα, για να εμποδίσουμε τις θεατρικές παραστάσεις της Τουρκίας στην Θράκη, πρέπει να απαγορεύσουμε την είσοδο των διαφόρων θεατρίνων αξιωματούχων που μας στέλνει η Άγκυρα στην περιοχή χαρακτηρίζοντας κάθε ένα από αυτούς ως personanongrataστην χώρα.
Και εάν αυτό «σκαλώνει» κάπου σέ διεθνείς ρυθμίσεις ή σε διπλωματικά «γρανάζια», να τους δεχόμαστε, για να παίξουν τίς παραστάσεις τους στην Θράκη, υπό τον όρο όμως τής αμοιβαιότητας. Υπό τον όρο δηλ. ότι την επομένη εβδομάδα της επισκέψεως Τούρκου αξιωματούχου στην Θράκη θα μεταβαίνει Έλληνας αξιωματούχος στην Κωνσταντινούπολη, για να δείξει επί τόπου μπροστά τις κάμερες με χειροπιαστά στοιχεία και με αριθμούς ποιος είναι αυτός που παραβιάζει την Συνθήκη της Λωζάννης για τις μειονότητες.
Εάν θέλει η Τουρκία να έχει δικαίωμα να παίζει κάθε τόσο τις παραστάσεις της στην Θράκη, θα πρέπει να αναγνωρίσει και σε εμάς το δικαίωμα να ασκούμε κριτική στα έργα της.
Όχι εδώ στο δικό μας σπίτι, αλλά μέσα στο σπίτι της. Δεν μπορεί η Τουρκία να διεκδικεί όλη την μουσουλμανική μειονότητα, μολονότι αποτελεί το 1/3 περίπου αυτής.
Ούτε μπορεί να καταγγέλλει την Ελλάδα ότι καταπιέζει την «τουρκική» μειονότητα, όταν αυτή ξερρίζωσε τον Ελληνισμό από την Πόλη.
Και δεν νομιμοποιείται να εγκαλεί την Ελλάδα για μή συμμόρφωση σε αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, την στιγμή που η ίδια κρατάει κλειστή εδώ και πολύ καιρό την Θεολογική Σχολή της Χάλκης, ενώ έχει μετατρέψει σε τζαμί την Αγία Σοφία.
Όπως αποδείχθηκε από την πρόσφατη τηλεοπτική συνέντευξη Τσαβούσογλου/Δένδια στην Άγκυρα, η Τουρκία δεν ανέχεται τον διάλογο. Θέλει να παίζει τα δικά της μονόπρακτα. Ας την αφήσουμε λοιπόν με τις ψευδαισθήσεις της. Μόνο να μή ξεχνάμε να την αντιμετωπίζουμε με τον τρόπο που της αξίζει και μας υποδεικνύει η γνωστή αρχαία ρήση: «Πάσαλος πασάλω εκκρούεται».
Αλέξανδρος Π. Κωστάρας
Ομότιμος Καθηγητής Νομικής
Σχολής Πανεπιστημίου Θράκης
