Η Κυρά των Μαρασίων ήταν η Ανοιχτή Αγκαλιά των στρατευμένων νέων που υπηρετούσαν στα σύνορα
Δέκα χρόνια χωρίς την παρουσία της αγαπημένης όλων όσων γνωρίζαμε την κυρά μας των Μαρασίων, την ΚΥΡΙΑ ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΛΑΜΠΙΔΟΥ.
Κάθε τόπος έχει και την εμβληματική του μορφή, που θα εμπνέει και θα καθοδηγεί με την ζωντανή παρουσία της και κυρίως με την αποχώρηση από τον επίγειο βίο.
Γνώρισα την κυρά Βασιλική, μία γυναίκα “χωμένη” μέσα σε ένα μικροκαμωμένο σώμα, που όμως μέσα του κατοικούσε ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΨΥΧΗ.
Ένας ζωντανός πληθωρικός άνθρωπος, μια γυναίκα που καίτοι ήταν αγράμματη, ήταν γεμάτη γνώση….αυτής της ζωής που ήταν γεμάτη ΑΓΑΠΗ… ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ, ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΗΣΜΟΝΗΤΗ ΠΑΤΡΙΔΑ ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΠΟΤΑΜΟΥ ΕΒΡΟΥ.
Στα Μαράσια έστησε το σπιτικό της πάνω στην πιό ψηλή κορφή, στο άκρο του χωριού, δίπλα στο ελληνικό στρατιωτικό φυλάκιο, βλέποντας τα σκλαβωμένα χώματα της με μία κάμα φονική μπηγμένη στα σωθικά της και με ένα λυγμό στα στήθη.
Εκεί έγινε ο ΔΙΓΕΝΗΣ ΑΚΡΙΤΑΣ, ο βιγλάτορας της ιστορίας, που την συντηρούσε έμπρακτα.
Ο αγαθός Θεός της πατρίδας και οι Άγιοι της Θράκης, ήταν εκεί δίπλα της στην προσπάθεια να δείξει ότι απέναντι ξένοι βρίσκονται σε ξένα χώματα και ξένη ιστορία… εκμεταλλεύονται, ως άνομοι αργυραμοιβοί της ιστορίας.
Η μάνα του ελληνικού στρατιωτικού φυλακίου Μαρασίων, στις εσχατιές του Έβρου, με την καθημερινή χαμογελαστή παρουσία της έδινε θάρρος και προοπτική στα στρατευμένα νιάτα της πατρίδας. Ήταν η σωματική και πνευματική θεραπαινίδα των αναγκών τους!!
Ο Θεός βλέποντας όλα αυτά, τις έδωσε απλόχερα τα χρόνια, που για άλλους ίσως ήταν βάρος, αλλά αυτή τα σήκωνε ως πούπουλα και ανάλαφρα περπατούσε στα πολυαγαπημένα της και… άγια χώματα.
Με αφειδώλευτη αγάπη, προσέφερε, προσέφερε!!!
Δεν λαλούσε τις γλώσσες των ανθρώπων, δεν είχε γνώσεις των βιβλίων, δεν γνώριζε τον έξω κόσμο, όμως διέθετε εκείνη την γνώση που την κατηύθυνε η ΑΓΑΠΗ, που σε κέρδιζε με ένα απλό χαμόγελο, με μία γλώσσα της αλήθειας.
Η κυρά Βασιλική, είχε πίστη στην ζωή και στον Θεό, πίστη στα εθνικά πεπρωμένα στο διάβα των καιρών, είχε ελπίδα για την πορεία της ζωής, που τα γέμιζε όλα με αγάπη.
Η ακρίτας των ακριτών κυρά Βασιλική “πολέμησε” στα μαρμαρένια αλώνια στις όχθες του Έβρου,στα Μαράσια, βροντοφωνάζοντας… “εκάς βάρβαροι”.
Τα χρόνια περνούν…., ήδη δέκα χρόνια πέρασαν από την σωματική της παρουσία, όμως η πνευματική και άϋλη παρουσία της θα είναι προστάτης της περιοχής!!
Η ΚΥΡΑ ΜΑΣ… δεν λαλούσε την γλώσσα των ανθρώπων, αλλά αυτήν των αγγέλων, γιατί αυτή ήταν η καθημερινή της ομιλία στην επίγεια παρουσία της..
Σήμερα, ψυχοσάββατο ψυχών, το παρόν είναι ένα μικρό μνημόσυνο στην ιερή της μνήμη.
ΚΥΡΑ ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΔΕΝ ΣΕ ΞΕΧΝΟΥΜΕ… ΣΕ ΔΙΑΤΗΡΟΥΜΕ ΕΝΕΡΓΗ ΣΤΟ ΕΙΚΟΝΟΣΤΑΣΙ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΑΣ, ΟΛΟΙ ΟΣΟΙ ΣΕ ΓΝΩΡΊΣΑΜΕ ΚΑΙ ΣΕ ΑΓΑΠΗΣΑΜΕ… ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΗΣΟΥΝ ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΡΟΣΕΦΕΡΕΣ!!
Α Ι Ω Ν Ι Α ΣΟΥ Η Μ Ν ΗΜ Η.
ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΕΥΣΤΡ. ΝΑΖΛΗΣ
Υποστράτηγος ΕΛ.ΑΣ ε.α.
Αντιπρόεδρος Ένωσης Αποστράτων Αξιωματικών Στρατού
