Είναι το Σύμβολο που ενώνει όλους τους Έλληνες, όχι μόνο στα δύσκολα, αλλά και στα θριαμβικά γεγονότα της Ιστορίας μας
Έχει χρώμα γαλανό…». Κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες, χοροπηδούν μέσα μου οι λέξεις από το παιδικό τραγούδι που με περηφάνεια τραγουδούσαμε, κρατώντας τις μικρές σημαιούλες στα χέρια και πηγαίνοντας στις παρελάσεις.
Λέξεις που δένονταν μεταξύ τους και, μετά, έδεναν κι εμάς στην αόρατη αδιάσπαστη αλυσίδα που συνδέει τις Μεγάλες Στιγμές του Ελληνισμού με όλους εμάς, τους φαροφύλακες της Ιστορίας, που σκοπό έχουμε να κρατούμε αναμμένη την δάδα της πορείας των Ελλήνων, ανά τους αιώνες.
Φέτος, ετοιμαζόμαστε και πάλι να αξιωθούμε στην μέθεξη των Μεγάλων Ήμερων, από θέση ισχύος. Η πρόσφατη θωράκιση των ’Ενόπλων μας Δυνάμεων, κάνει την Ελλάδα πολύ πιο υπολογίσιμη δύναμη στην ευρύτερη περιφέρεια της Ανατολικής Μεσογείου, ενώ η αμυντική στρατιωτική συμφωνία με την Γαλλία αλλάζει υπάρ των εθνικών μας δικαίων τις ισορροπίες στο Αιγαίο.
Επιπροσθέτως, η συμφωνία Ελλάδος – ΗΠΑ αποδεικνύει ότι η χώρα μας ενδυναμώνει τις συμμαχικές της σχέσεις με τους ισχυρούς της Δύσεως, καθ’ ον χρόνον δημιουργεί νέα πεδία συμμαχιών: οι «Τριμερείς» με την Κύπρο και χώρες των Βαλκανίων, της Μέσης Ανατολής και της Αραβικής Χερσονήσου, η εμβάθυνση των συμμαχικών σχέσεων με το Ισραήλ, η συμφωνία με τα Ηνωμένα Αραβικά ’Εμιράτα, η θεαματική επάνοδος στη Λιβύη μέσω της γεωπολιτικής και της οικονομικής διπλωματίας, καθιστούν την Ελλάδα παρούσα με Ισχυρό λόγο και αξιοσημείωτη αποτρεπτική Ισχύ.
«Κυματίζει με καμάρι, δεν φοβάται τον εχθρό» ακόμα και στις πιο δύσκολες ώρες τού Ελληνισμού: στην βάρβαρη εισβολή τού «Αττίλα» στην μαρτυρική Κύπρο, στην ύπουλη προσπάθεια προσβολής της εθνικής μας κυριαρχίας στα Ίμια, στην περίοδο τής οικονομικής καχεξίας και της Αδυναμίας της ελληνικής οικονομίας να ύποστηρίξει την θωράκιση της Πατρίδος.
Ούτε τότε φοβηθήκαμε τον εχθρό, ωστόσο είχαμε συναίσθηση της μειονεκτικής μας θέσεως. Σήμερα, τα πράγματα έχουν αλλάξει, ευτυχώς.
«Και στη μέση χαραγμένο, έναν κάτασπρο σταυρό.» Τον σταυρό της Σημαίας, τον σταυρό που εμπεριέχει το «Δόξα τω Θεώ», αλλά και το «βόηθα, Παναγιά», τις αυθόρμητες εκφράσεις των Ελλήνων στις ευτυχισμένες στιγμές και στις δοκιμασίες μας.
Κι όπως σε κάθε «βόηθα, Παναγιά» της Πατρίδας μας είμαστε έτοιμοι για τα πάντα «υπέρ βωμών και εστιών», έτσι και στις περιόδους θωρακίσεως της Ελλάδος, αναμένουμε από εκείνους που έχουν την ευθύνη, να διαχύσουν τον πλούτο, την ευμάρεια, την περίσσεια της οικονομικής αποδόσεως, εις όλους ανεξαιρέτως τους Έλληνας.
Της Πατρίδος μου η σημαία είναι το σύμβολο που ενώνει όλες και όλους μας όχι μόνο στα δύσκολα αλλά και στα θριαμβικά.
Όλοι οι Έλληνες, ο καθείς κι η καθεμιά με τον τρόπο τους, πολέμησαν στα βουνά της Αλβανίας, μετά το «Όχι».
Όλοι υπέστησαν τις δοκιμασίες της μεταπολεμικής περιόδου, όταν «μάς καθίσαν στο σκαμνί γιατί νικήσαμε» όπως τραγουδούσε η αιώνια Βέμπο.
Όλοι μαζί περάσαμε τα δύσκολα χρόνια κι όλοι μαζί απολαμβάνουμε την Δημοκρατία.
Όλοι μαζί υπέστημεν το σοκ της χρεοκοπίας, έως ότου φθάσουμε στη σημερινή εποχή της αναπτύξεως. Δικαίως, λοιπόν, διεκδικούμε όλοι, χωρίς εξαιρέσεις, την συμμετοχή στην ευμάρεια. Ας είμεθα ειλικρινείς: Όλα όσα δείχνουν ότι η ελληνική οικονομία πρόκειται να ανθίσει, όλα αυτά δεν έχουν επηρεάσει θετικά το μέσο ελληνικό νοικοκυριό.
Ο Έλλην πολίτης ακούει πολλά, αλλά στην τσέπη του και στη ζωή της οικογένειας του ακόμα βλέπει λίγα. Πολύ λίγα. Οι μισθοί παραμένουν εν πολλοίς σέ χαμηλά επίπεδα, ο λεγόμενος ακτιβισμός των ολίγων ακόμα εμποδίζει την απρόσκοπτη μόρφωση και καλλιέργεια των πολλών Ελληνόπουλων που πηγαίνουν στο σχολείο για να παιδευθούν κι όχι για να ασκηθούν εις την επαναστατική γυμναστική.
Το φάσμα του αποκλεισμού όσων δεν έχουν «μπάρμπα στην Κορώνη» από την ευμάρεια που φέρνει η ανάπτυξη της οικονομίας, παραμένει έως σήμερα απειλητικό πάνω από τις ζωές των Ελλήνων.
«Σαν τη θάλασσα είν’ γαλάζια, και λευκή σαν τον αφρό.» Αυτό πού όλοι βλέπουμε, όταν ατενίζουμε το απέραντο γαλάζιο, που καλύτερα από τον Ελύτη ίσως κανείς δεν θα μπορέσει να εκφράσει, ανήκει σέ όλους μας.
Είναι δικό μας, όπως δικές μας ήταν οι ώρες της οδύνης. «Η Ελλάδα είναι πάλι δική μας, δική μας. Την έχουμε κατακτήσει με το αίμα μας, με τον μόχθο μας, με την καθημερινή στέρηση, μα προπάντων με το σκοτάδι της οδύνης όλων των χρόνων της σκλαβιάς.
Η Ελλάδα είναι πάλι δική μας. Αυτό είναι δικαιοσύνη. Αυτό είναι τάξη» έγραφε η Ιωάννα Τσάτσου στις 12 Οκτωβρίου 1944, ημέρα απελευθερώσεως της Αθήνας από τη ναζιστική μπότα.
Μακάρι η Ελλάδα να είναι δική μας όχι μόνο στις στιγμές της δοκιμασίας, αλλά και της ευφορίας. Και του χρόνου, ακόμα, καλύτερα, να εορτάσουμε το ανεπανάληπτο «Όχι των Ελλήνων».
Διαμαντής Σεϊτανίδης
