Συνεχίζει τη ζωή χωρίς ελπίδα,
συνεχίζει το δρόμο χωρίς σωτηρίας σανίδα,
περπατά τα μονοπάτια που ανοίξατε μαζί
χωρίς να είσαι στο πλευρό της εσύ.
Συνεχίζει να αγαπά τα τραγούδια σας,
συνεχίζει να αγαπά τα λουλούδια σας.
Ζει για να θυμάται.
Θυμάται για να ζει.
Ρουφά τις θύμησες και αναπνέει,
ρουφά τις εικόνες του χτες και επιπλέει
άλλοτε σε θάλασσα γαλήνια, πλατιά,
άλλοτε σε κύματα τεράστια, φοβερά.
Ξεκουρδισμένη μηχανή
που έμεινε στο πέρασμα του χρόνου χωρίς ψυχή.
Ανάβει, κρυώνει, βαραίνει
και όλο και πιο πολύ ξεμακραίνει.
Συνεχίζει χωρίς νόημα,
συνεχίζει χωρίς θέληση
μέσα σε ένα σύννεφο γεμάτο βροχή
το σύννεφο που έφερες εσύ.
Τάνια Στεφάνου – Τσαβδάρη
Αλεξανδρούπολη
