Μαύρος ή κόκκινος, ο φασισμός είναι ίδιος – Η Νεολαία πρέπει να προστατευθεί από την προπαγάνδα της Σβάστικας και του Σφυροδρέπανου
Hβίαιη σύγκρουση την Τρίτη έξω από σχολείο του ΕΠΑΛ Σταυρούπολης στη Θεσσαλονίκη, που ξέσπασε ανάμεσα σε αναρχοκομμουνιστές φοιτητές και κατά πάσα πιθανότητα νεοναζί μαθητές, έρχεται να υπενθυμίσει στην ελληνική σύγχρονη κοινωνία πως το μικρόβιο του φασισμού δεν νικήθηκε ολοκληρωτικά με τη δίκη και την καταδίκη της ναζιστικής Χ.Α. και των αρχηγών και πρώην βουλευτών της.
Το μικρόβιο του φασισμού είναι ακόμα εκεί και συνεχίζει να μολύνει τα μυαλά της ελληνικής νεολαίας μέσα και έξω από τα σχολεία και τα πανεπιστήμια.
Είναι εκεί ακόμα ζωντανό και έχει ως στόχο του τον εθνικό διχασμό και την αποσταθεροποίηση του κράτους, ιδίως σε μια περίοδο που η τουρκική και ισλαμική επεκτατική απειλή ενισχύεται μέρα προς μέρα όλο και περισσότερο.
Όταν μιλάμε όμως για το μικρόβιο του φασισμού, πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι και αμερόληπτοι. Διότι ενώ έχουμε συνηθίσει να χαρακτηρίζουμε φασισμό μόνο τον φασισμό των νεοφασιστών ή των νεοναζιστικών στοιχείων, ξεχνάμε πως ταυτόχρονα το ίδιο επικίνδυνος για τη νεολαία και όλη την κοινωνία είναι και ο λεγόμενος κόκκινος φασισμός του ακραίου κομμουνισμού και των αντιεξουσιαστών αναρχικών.
Ο φασισμός, όχι ως ιδεολόγημα, αλλά κυρίως ως πρακτική, χαρακτηρίζει και τα δύο άκρα, και τις δύο μαύρες όψεις του σοσιαλιστικού νομίσματος: τόσο τον φανατικό κομμουνισμό και την αναρχία όσο και τον αυτοαποκαλούμενο ως εθνικοσοσιαλισμό, τον ναζισμό.
Μια υγιής κοινωνία, μια εθνικά υπερήφανη κοινωνία, χρειάζεται να γνωρίζει πώς να προστατεύσει τη νεολαία της από την προπαγάνδα της σβάστικας αλλά και του Μπακούνιν ή του σφυροδρέπανου.
Και οι δύο όψεις του φασισμού είναι το ίδιο καταστροφικές, το ίδιο καταπιεστικές.
Έχουμε συνηθίσει ως δυτικές κοινωνίες να αντιμετωπίζουμε ως προβληματικό μόνο τον ναζισμό και τους νοσταλγούς του. Φυσικά και ο ναζισμός σε όλα τα παράγωγα και τις παραλλαγές του είναι άκρως επικίνδυνος. Μόνο που δίπλα του πρέπει να τοποθετείται και το αντίθετό του άκρο.
Ο φανατικός κομμουνισμός και η αναρχία σε όλες τις μορφές τους άσχετα αν πουλάνε προς τα έξω ένα προσωπείο μίας ουτοπίας περί «ισότητας και κοινωνικής δικαιοσύνης», στην ουσία κάτω από τη μάσκα κρύβουν ένα ιδεολόγημα μίσους προς καθετί που δεν συμβαδίζει με τα μανιφέστα του κόκκινου φασισμού.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο, μάλιστα, πως και τα δύο αυτά άκρα μίσους και καταστροφής υποστηρίζουν, έμμεσα ή άμεσα, το φανατικό Ισλάμ, αλλά και δέχονται υποστήριξη από αυτό.
Η παγκόσμια σημερινή Αριστερά στο σύνολό της (εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων) στέκεται στο πλευρό της ισλαμικής τρομοκρατίας ενάντια της Δύσης, ενάντια των ΗΠΑ, ενάντια του Ισραήλ και ενάντια των χριστιανικών λαών και του εβραϊκού έθνους.
Παράλληλα επίσης οι νεοναζιστικές φατρίες υποστηρίζουν το ίδιο αυτό φανατικό Ισλάμ όταν εκείνο χτυπά τους «κακούς εβραιοσιωνιστές».
Την προηγούμενη εβδομάδα στο Ισραήλ, στην περιοχή του Γκους Ε’ Τσιών, κοντά στη Χεβρώνα, ψευτο-Παλαιστίνιοι ισλαμιστές ύψωσαν τη ναζιστική σημαία με τη σβάστικα, την οποία μετέπειτα κατέβασε ο ισραηλινός στρατός, υπενθυμίζοντας σε όλους μας πως αυτό το φανατικό Ισλάμ είναι έτοιμο να ταυτιστεί και με τα δύο άκρα του φασισμού, προκειμένου να φέρει την αποσύνδεση της «άπιστης» Δύσης. Η συμμαχία μάλιστα κατά τον Β’ Π.Π. ανάμεσα στον ισλαμιστή μουφτή της Ιερουσαλήμ Ασμίν αλ Χουσέινι, «εθνικό ήρωα» των ψευτο-Παλαιστινίων, και στη ναζιστική Γερμανία είναι μια μαύρη σελίδα της Ιστορίας που επίτηδες η ίδια η Αριστερά κρύβει και καλύπτει.
Ραβίνος Μορντεχάι Φριζής
