Τα ίδια λάθη που έγιναν το 1922 στην Μικρά Ασία, συνεχίζονται και σήμερα – Δεν μας διδάσκει η Ιστορία
Κάθε χρόνον τέτοιες ημέρες η σκέψη μας τριγυρίζει στα μέρη, όπου ευρίσκοντο άλλοτε οι Αλησμόνητες Πατρίδες.
Και σε όσους κατοικούσαν σε αυτές, οι όποιοι εσφαγιάσθησαν μαζί με τους ποιμένες τους, Επισκόπους ή απλούς Ιερείς. Μας βοηθούν σε αυτό οι εκδηλώσεις που γίνονται την περίοδο αυτή -συνήθως με επίκεντρο τις Εκκλησίες- από διάφορα προσφυγικά σωματεία με την ευκαιρία ορισμένων Ιστορικά τραγικών ημερομηνιών που συνδέονται με την Μικρασιατική Καταστροφή.
Αυτήν που από τον δικό μας στρατιωτικό αυτοχειριασμό στην Μικρασιατική Εκστρατεία έγινε η εκδικητική «τσάπα» στα χέρια των Νεο-Τούρκων του Κεμάλ Ατατούρκ, η οποία «ξερρίζωσε» τον αρχέγονο και βαθειά ριζωμένο στα εδάφη της Ιωνίας μικρασιατικό Ελληνισμό.
Τις λέμε αλησμόνητες αυτές τις πατρίδες, που κάθε χρόνο τις προσκυνούμε νοερά με δακρύβρεχτες σκέψεις από τον ελλαδικό χώρο, διότι δεν θέλουμε να συνειδητοποιήσουμε ότι είναι οριστικά χαμένες για την Ελλάδα.
Ελπίζουμε ότι κάποτε θα ξαναγίνουν δικές μας. Δεν γνωρίζω πόσο κοντά ή μακρυά από την ουτοπία είναι τέτοιες ελπίδες. Ωστόσο ένα είναι βέβαιο: Οψέποτε συμβεί αυτό, δεν θα μας γυρίσει στις Αλησμόνητες Πατρίδες, όπως τις γνωρίζαμε τότε, με τον δικό τους άφθαστο πολιτισμό και τους ξεχωριστούς ανθρώπους που τον δημιούργησαν, αφού όλους και όλα θα τα έχει ξεριζώσει η τουρκική «τσάπα».
Τί μπορεί να «φυτρώσει» σε ένα μέρος, πού θέλεις να το ξανακάνεις δικό σου, όταν δεν θα υπάρχουν οι «ρίζες» του για να το «θρέψουν»; Και ποια σχέση θα έχει αυτό που θα καταφέρεις να « ξαναφυτέψεις» με εκείνο που υπήρχε προηγουμένως και χάθηκε μαζί με την «φύτρα» του;
Όταν έρχεται η ώρα του απολογισμού για όσα χάσαμε με τις Αλησμόνητες Πατρίδες, είναι φυσικό να αναζητείς πρωτίστως τους υπευθύνους.
Και είναι τραγικό να διαπιστώνεις ότι το μεγαλύτερο μέρος της ένοχης ανήκει σε εμάς τους ιδίους, που σταθήκαμε ανίκανοι να διαχειρισθούμε την ευθύνη, με την οποία μας επιφόρτισε η ιστορική συγκυρία σε μιά κρίσιμη για το Έθνος εποχή.
Δεν υποτιμούμε ασφαλώς την «μαχαιριά» της προδοσίας που μάς έδωσαν οι Σύμμαχοι, οι Άγγλο-Γάλλοι και οι Ιταλοί, οι οποίοι, σε εκτέλεση των όσων προέβλεπε η Συνθήκη των Σεβρών, μας εξουσιοδότησαν να πάμε στην Μικρά Ασία και να καταλάβουμε τα εδάφη που μάς ανήκαν από τα βάθη των αιώνων.
Δυστυχώς, η υποστήριξη της Ελλάδος από αυτούς κράτησε μόλις ενάμισυ χρόνο: από τις 2 Μαΐου 1919, όταν αποβιβάσθηκαν τα πρώτα τμήματα του Ελληνικού Στρατού στην Σμύρνη μέχρι τις 20 Νοεμβρίου 1920, όταν διεξήχθησαν εκλογές στην Ελλάδα, το αποτέλεσμα των οποίων ωδήγησε στην επαναφορά του Βασιλιά Κωνσταντίνου στον Θρόνο του, πράξη που οι Σύμμαχοι την θεώρησαν εχθρική προς αυτούς εκ μέρους του Ελληνικού Λαού δεδομένης της γερμανικής καταγωγής του Κωνσταντίνου.
Έκτοτε, όπως μάς εδήλωσαν σχετικά, δεν θα τους είχαμε πιά δίπλα μας. Προφάσεις εν αμαρτίαις, για να δικαιολογηθεί η συμφεροντολογική μεταστροφή των Συμμάχων υπέρ του Κεμάλ, που εκπροσωπούσε την νέα ανερχόμενη δύναμη στην Τουρκία.
Τους ενόχλησε η γερμανική καταγωγή του Κωνσταντίνου. Όχι όμως η συμμαχία των Τούρκων με τους Γερμανούς στα πεδία των μαχών του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου!
Μπορεί να χάθηκε η εντιμότητα των Συμμάχων, έμειναν όμως τα αποτελέσματα της προδοσίας τους.
Και αυτά μάς πονούν.
Πρέπει όμως να σημειωθεί εδώ ότι τα αποτελέσματα αυτά δεν θα επήρχοντο ποτέ, παρά την συμμαχική προδοσία, εάν εμείς, αντί να προσφέρουμε τον Ελληνικό Στρατό βορά στις αιμοδιψείς ορέξεις του Κεμάλ Ατατούρκ με την μικρονοϊκή προέλαση στην εθνολογικά ξένη προς εμάς τουρκική ενδοχώρα, μέναμε στα προαιώνια ελληνικά παράλια της Ιωνίας και τα οχυρώναμε, ώστε να είναι απρόσβλητα.
Είναι τα ψιλά γράμματα της στρατηγικής μιας εκστρατείας, της οποίας ή επιτυχής έκβαση προϋποθέτει εξασφάλιση βάσεων ανεφοδιασμού και δυνάμεις υποστήριξης του αναπτυσσόμενου εκστρατευτικού σώματος.
Δυστυχώς αυτά τα ψιλά γράμματα δεν μπόρεσαν να τα διαβάσουν οι πάσχοντες από «στρατηγική μυωπία» τότε επιτελείς του Ελληνικού Στρατού, που διέταξαν την προέλαση στην Αλμυρά Έρημο και την διάβαση του Σαγγάριου Ποταμού, στα βαλτόνερα του οποίου μαζί με τα πυροβόλα όπλα, το ιππικό και τους πεζικάριους του στρατού μας «βούλιαξαν» και τα όνειρα της φυλής να επανεντάξει στους κόλπους της μητέρας-Πατρίδος και τα άλλα σκλαβωμένα τέκνα αυτής στην Μικρά Ασία.
Μέσα από αυτές τις σκέψεις που μάς δείχνουν πώς καταστήσαμε Αλησμόνητες Πατρίδες τα σκλαβωμένα εδάφη, τα όποια δεν μπορέσαμε να ελευθερώσουμε, μολονότι οι συνθήκες για αυτό ήσαν ευνοϊκές, αναδύονται πολύτιμες διδαχές για το σήμερα και το αύριο του Ελληνισμού.
Διότι την ίδια εσφαλμένη στρατηγική πού ακολουθήσαμε τότε στην Μικρά Ασία την εφαρμόζουμε, δυστυχώς, και σήμερα, σε περιοχές που αποτελούν τμήματα του Εθνικού Κορμού, τα οποία διεκδικούν να μας τα πάρουν πολλά «αρπακτικά», που μας περικυκλώνουν.
Τί κάναμε άλήθεια τόσα χρόνια στην Θράκη, για να εμποδίσουμε την Τουρκία να «αλωνίζει» στην περιοχή και να προσπαθεί να εκτουρκίσει το μειονοτικό στοιχείο, ώστε, όταν ωριμάσουν οι συνθήκες, να ζητήσει την αυτονόμησή της;
Και πως πολιτευθήκαμε στο λεγόμενο «Μακεδονικό ζήτημα»; Χάσαμε ήδη την πρώτη και πιο κρίσιμη μάχη στο μέτωπο αυτό με την προδοτική Συμφωνία των Πρεσπών το 2018, που ωδήγησε στην υποθήκευση της Μακεδονίας μας στους Σλάβους των Σκοπιών, αφού τους αναγνωρίσαμε μακεδονική ταυτότητα και μακεδονική γλώσσα!
Δεν βρέθηκε, δυστυχώς, άνθρωπος στην κοινοβουλευτική σύναξη των εθνομηδενιστών συντρόφων «της αριστεράς του τίποτα» να τους εμποδίσει να διαπράξουν το εθνικό έγκλημα που είχαν αποφασίσει.
Να τους αφυπνίσει από τον λήθαργο της πλάνης, ότι πάνε τάχα με την σχετική Συμφωνία να λύσουν μία απλή χρονίζουσα ονοματολογική διαφορά με τους Σκοπιανούς γείτονές μας.
Να τούς μιλήσει με την γλώσσα της λογικής και να τους πει: «Σταθείτε. Τι πάμε να κάνουμε εδώ; Να κόψουμε την ταυτότητα της Μακεδονίας σέ δύο κομμάτια, για να δώσουμε το ένα από αυτά στα Σκόπια και να ησυχάσουμε;
Μα η εθνική ταυτότητα, όπως και κάθε άλλη ταυτότητα, δεν τεμαχίζεται ποτέ. Ανήκει εξ ολοκλήρου στον ένα από τους δύο που την διεκδικούν».
Δώσαμε λοιπόν την ταυτότητά μας στους Σκοπιανούς και μένουμε με την ψευδαίσθηση, ότι το ένα κομμάτι της το κρατήσαμε εμείς! Ας αφήσουμε την ιστορία να μάς πει, ποιοι θα είναι σε λίγα χρόνια,, όταν θα έχουν αλλάξει οι συσχετισμοί, οι αποκλειστικοί δικαιούχοι της μακεδονικής ταυτότητας. Και μάλιστα με την δική μας υπογραφή!
Πόσο δύσκολο είναι τελικά το μάθημα τής ιστορίας για εμάς τους Έλληνες, αφού δεν διδασκόμαστε ποτέ από αυτήν.
Αλέξανδρος Π. Κωστάρας
Ομότιμος Καθηγητής Νομικής Σχολής Πανεπιστημίου Θράκης
