Ο Σουλτάνος είναι γυμνός – Ας μην του προσφέρουμε τον «μανδύα» που αρνείται να του δώσει το Διεθνές Δίκαιο
Όλη αυτήν την περίοδο των προκλήσεων της Τουρκίας ακούμε συνεχώς τους διάφορους αξιωματούχους αυτής να επικαλούνται το Διεθνές Δίκαιο για την δικαιολόγηση των σχετικών ενεργειών τους.
«Εμείς», λέει π.χ. ο Τούρκος Υπουργός Εξωτερικών, «δεν αμφισβητούμε τα δικαιώματα κανενός. Απαιτούμε όμως και οι άλλοι να σεβασθούν τα δικά μας δικαιώματα, που απορρέουν από το Διεθνές Δίκαιο».
Στον ίδιο τόνο διατυπώνονται και τα επιχειρήματα του Ακάρ,του Υπουργού Άμυνας της Τουρκίας, ο οποίος διακηρύσσει κάθε τόσο: «Τα δικαιώματά μας στην Γαλάζια Πατρίδα είναι σύμφωνα με την διεθνή νομιμότητα και ουδείς μπορεί να μας τα στερήσει. Σεαυτό είμαστε ανυποχώρητοι. Αντιθέτως, η Ελλάδα παρανομεί, αφού έχει στρατιωτικοποιήσει όλα τα νησιά του Αιγαίου, κατά παράβαση των σχετικών συνθηκών, με τις όποιες της παραχωρήθηκαν.
Επομένως τα νησιά αυτά παραμένουν στην κυριαρχία μας». Λάτρης της διεθνούς νομιμότητας είναι ασφαλώς, κατά κύριο λόγο, ο «σουλτάνος», ο οποίος ως πρώτο «βιολί» της «ορχήστρας» παίζει συνεχώς το γνωστό «άσμα» «καζάν-καζάν». Έχει γίνει πια τόσο πολύ της μόδας αυτό το «άσμα», ώστε όλοι οι Τούρκοι αξιωματούχοι «λικνίζονται» στον σκοπό του, όπου βρεθούν κι όπου σταθούν.
Το άσχημο είναι ότι το «άσμα» αυτό αρέσει και σε μερικούς δικούς μας εδώ στην Ελλάδα, όπως είναι λ.χ. ο Γιωργάκης με την γνωστή αδυναμία του στην άσκηση εξωτερικής πολιτικής με ζεϊμπέκικα και τσιφτετέλια, ο Αλέξης, ο Κοτζιάς και άλλοι, οι όποιοι συχνά το σιγοψιθυρίζουν, πρόθυμοι πάντα να το χορέψουν, όταν βρεθούν σε κάποιες «πίστες».
Ας επιστρέφουμε όμως στον «σουλτάνο». «Έχουμε», λέει ο πολυχρονεμένος μας πασάς, «την μεγαλύτερη ακτογραμμή από όλες τις άλλες χώρες της περιοχής.
Συνεπώς με βάση το διεθνές δίκαιο διαθέτουμε και τα ισχυρότερα δικαιώματα στις θάλασσες που την βρέχουν, το Αιγαίο και την Μεσόγειο. «Ελάτε λοιπόν» μάς καλεί «να μοιρασθούμε φιλικά τις θάλασσες αυτές και μή ζητάτε την προστασία των “μεγάλων”, για να τις κάνετε δικές σας. Θα σας πουλήσουν πάλι, όπως το έπραξαν στο παρελθόν. Και τότε να δούμε, τί θα κάνετε μόνοι σας».
Ποιό Διεθνές Δίκαιο έχουν όμως στο μυαλό τους οι Τούρκοι με όλα αυτά που λένε και πράττουν, και το θεωρούν μάλιστα θεμέλιο λίθο των ισχυρισμών και των διεκδικήσεών τους;
Προφανώς το Δίκαιο των Διεθνών Συνθηκών. Και ειδικότερα. Πρώτον. Την Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας, που υπογράφηκε την 1η Δεκεμβρίου 1982 στο MontegoBayτης Τζαμάικας. Δεύτερον.
Την Συνθήκη της Λωζάνης, που υπογράφηκε στις 24 Ιουλίου 1923 στην ομώνυμη πόλη της Ελβετίας και παραχωρούσε στην Ελλάδα με το αρ. 12 αυτής τα νησιά του Βορείου Ανατολικού Αιγαίου, έκτος από την Ίμβρο και την Τένεδο.
Και τρίτον. Την Συνθήκη των Παρισίων, που υπογράφηκε στην γαλλική πρωτεύουσα την 10η Φεβρουρίου 1947 και παραχωρούσε στην Ελλάδα με το αρ. 14 παρ. 1 αυτής τα Δωδεκάνησα (που τελικώς είναι 14) με τις παρακείμενες σε αυτά νήσους.
Από τις προαναφερθείσες Διεθνείς Συνθήκες, εάν εξαιρέσουμε την Συνθήκη των Παρισίων του 1947, στην οποία η Τουρκία δεν ήταν συμβαλλόμενο μέρος, βλέπουμε ότι δεν έχει υπογράψει την Σύμβαση του Δικαίου της Θάλασσας.
Την μόνη που θα της παρείχε ίσως από μιά άποψη κάποιο έρεισμα διεθνούς νομιμότητας για όσα πράττει σήμερα στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο. Πώς όμως θα έσπευδε η Τουρκία να υπογράψει την έν λόγω Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών, όταν αυτή αναγνωρίζει υφαλοκρηπίδα σε όλα τα νησιά, επομένως και στα νησιά του Βορειο-Ανατολικού Αιγαίου και στά Δωδεκάνησα, ενώ ρυθμίζει την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) των κρατών κατά τρόπο εντελώς αντίθετο προς τους σχεδιασμούς της Τουρκίας;
Έκ του πονηρού λοιπόν απείχε η γείτων από την υπογραφή της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας, διότι αλλιώς δεν θα μπορούσε σήμερα ο «σουλτάνος» να διαμορφώσει την οθωμανική γεωγραφία της καρδιάς του και να προβάλλει την όψιμη έμπνευσή του για την «Γαλάζια Πατρίδα».
Χωρίς τις δεσμεύσεις της πιο πάνω Σύμβασης μπορούν πλέον οι Τούρκοι να μοιράζουν κατά το δοκούν την Μεσόγειο σε συμφωνία με χώρες πρόθυμες να υποστηρίξουν τις επιδιώξεις τους, όπως το έπραξαν ήδη με το παράνομο Τουρκο-Λιβυκό Σύμφωνο.
Η σκέψη αυτή μπορεί να δίνει απάντηση στο ερώτημα, γιατί η Τουρκία δεν υπέγραψε την Σύμβαση του Δικαίου της Θάλασσας, αφήνει όμως έκθετη την χώρα των μεμέτηδων από απόψεως Διεθνούς Δικαίου, το όποιο μονίμως και ψευδώς επικαλούνται, για να συγκαλύψουν τις παρανομίες τους στο Αιγαίο και στην Μεσόγειο.
Οι διεθνο-δικαϊκοί μετεωρισμοί της Τουρκίας δεν σταματούν εδώ. Εμφανίζονται και πάνω από τα γειτονικά προς τις ακτές της νησιά μας αμφισβητώντας την κυριαρχία μας σε αυτά, επειδή τα έχουμε στρατιωτικοποιήσει κατά παράβαση αντιστοίχως των αρ. 13 παρ. 1 της Συνθήκης της Λωζάνης και 14 παρ. 2 της Συνθήκης των Παρισίων.
Όποιος όμως έχει στοιχειώδεις νομικές γνώσεις, αντιλαμβάνεται σαφώς ότι τόσον η διατύπωση του σχετικού περί αποστρατιωτικοποιήσεως όρου όσο και η ιστορικο-βουλητική ερμηνεία αυτού, δεν μάς παραπέμπουν σε κάποια διαλυτική αίρεση της παραχώρησης των σχετικών νησιών στην Ελλάδα, αλλά σε ένα όρο-ευχή για την διατήρηση τής διεθνούς ειρήνης.
Την ειρήνη αυτή τότε την διασάλευσε η Ελλάδα, η οποία ήρξατο χειρών άδικων με την Μικρασιατική Εκστρατεία της. Σήμερα όμως την διασαλεύει κατ’ εξακολούθησιν με τις ενέργειές της η Τουρκία.
Της τα είπε άλλως τε και δικός της Καθηγητής του Διεθνούς Δικαίου: «Τί περιμέναμε να πράξει στα νησιά της η Ελλάδα, όταν εμείς κάναμε το 1974 απόβαση στην Κύπρο, όταν συγκροτήσαμε την Στρατιά του Αιγαίου απέναντι από τα νησιά της, όταν σε κάθε βήμα της την απειλούμε συνεχώς με casusbelliκαι όταν το αρ. 51 του Καταστατικού Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών της αναγνωρίζει το δικαίωμα άμυνας έναντι ημών»;
Για εκείνους δε εκ των ημετέρων που «λικνίζονται» στην «πίστα» με το τσιφτετέλι «καζάνκαζάν» και μας προσκαλούν να εισέλθουμε και εμείς σε αυτήν, για να τα βρούμε με την Τουρκία, πρέπει να παρατηρηθεί ότι συνιστά νομικό και πολιτικό αυτοχειριασμό να εγκαταλείπεις την «ασπίδα» του Διεθνούς Δικαίου που διαθέτεις και να προέρχεσαι σε συμφωνία με μία χώρα, ή οποία ουδέποτε σεβάστηκε την υπογραφή της στο παρελθόν ούτε πρόκειται να την σεβασθεί ποτέ στο μέλλον όσο φουσκώνει η αλαζονεία του μεγαλείου που καλλιεργεί μέσα της.
Προσοχή λοιπόν! Ο «σουλτάνος» είναι γυμνός. Ας μή του προσφέρουμε εμείς τον «μανδύα» που αρνείται να του δώσει το Διεθνές Δίκαιο.
Αλέξανδρος Π. Κωστάρας
Ομότιμος Καθηγητής Νομικής
Σχολής Πανεπιστημίου Θράκης
