Αναγκαία η νομική αναγνώριση του όρου (;)
Την ελληνική επικαιρότητα απασχολούν συνεχώς φαινόμενα έμφυλης βίας και εγκλήματα σε βάρος των γυναικών όπως κακοποίηση, βιασμοί, σωματική και ψυχολογική βία.
Παγκοσμίως τα ποσοστά των γυναικοκτονιών διπλασιάστηκαν μέσα σε πέντε χρόνια από το 2012 έως το 2017 ενώ συνεχίζει η ραγδαία αύξηση τους κάθε χρόνο σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του Γραφείου Ηνωμένων Εθνών για τα Ναρκωτικά και το Έγκλημα.
Η πολιτεία όμως έχει καθυστερημένα αντανακλαστικά και δεν δείχνει το θάρρος να νομοθετήσει με τρόπο που θα αυστηροποιεί ακόμη περισσότερο την ποινή σε βάρος των εγκλημάτων αυτών.
Ως «γυναικοκτονία» ορίζεται η άδικη επίθεση ανδρών σε γυναίκες με σκοπό την δολοφονία τους.
Επειδή συνήθως υπάρχει ιστορικό και προηγούμενα περιστατικά βίας πριν την γυναικοκτονία, γίνεται κατανοητό ότι καθίσταται απαραίτητη η ενθάρρυνση των γυναικών για να μιλούν και να καταγγέλλουν με κάθε τρόπο οποιαδήποτε κακοποιητική συμπεριφορά σε βάρος τους, αλλά και η άμεση ανταπόκριση της πολιτείας ώστε να υπάρξει πραγματικά έγκαιρη πρόληψη και προστασία του μελλοντικού ή υποψήφιου θύματος.
Επιπλέον είναι αναγκαία η έγκαιρη ενημέρωση της αστυνομίας αλλά και η άμεση ολοκλήρωση των διαδικασιών με σκοπό να λάβει χώρα η ιατροδικαστική εξέταση πριν λήξει το 24ωρο από την τέλεση της κακοποιητικής συμπεριφοράς όταν αυτή είναι απαραίτητη.
Ο Νομοθέτης με τον ειδικό ποινικό νόμο 3500/2006 για την ενδοοικογενειακή βία αλλά και με τις νέες διατάξεις του Ποινικού Κώδικα των άρθρων 82Αεπ., 312, 330 και 333 προσπαθεί να αντιμετωπίσει αυτό το κοινωνικό φαινόμενο της βίας στην οικογένεια και να παρέχει προστασία στα θύματα.
Ακόμη όμως οι προσπάθειες αυτές δεν μπορούν να επιφέρουν το αναμενόμενο αποτέλεσμα, συνεπώς θα πρέπει να εισαχθεί ειδικά η γυναικοκτονία και να τιμωρείται με αυστηρότερη ποινή αυτοτελώς αντιθέτως σήμερα εμπίπτει στον Ποινικό Κώδικα στο άρθρο 299 στην «ανθρωποκτονία εκ προθέσεως».
Ωστόσο εάν ακόμη αναρωτιόμαστε γιατί θα πρέπει να υπάρξει ξεχωριστή πρόβλεψη της γυναικοκτονίας από την ανθρωποκτονία η απάντηση είναι απλή.
Στον όρο γυναικοκτονία απαντάται η έμφυλη ή σεξιστική βία, η οποία διαφοροποιείται από την ανθρωποκτονία και εξ αυτού θα πρέπει να συνιστά επιβαρυντική περίπτωση που θα οδηγεί προφανώς και σε βαρύτερη ποινή.
Οι γυναίκες δολοφονούνται εξαιτίας του φύλου τους και αυτό αποτελεί φαινόμενο κοινωνικό το οποίο έχει λάβει τεράστιες διαστάσεις με διαρκώς αυξανόμενους ρυθμούς.
Πρέπει ο Νομοθέτης να αντιληφθεί την κρίση που υπάρχει σήμερα στην χώρα μας με ακραία περιστατικά βίας κατά των γυναικών και να θεσπίσει ένα αυστηρό πλέγμα προστασίας, ενώ αντ’ αυτού η συζήτηση αναλώνεται ακόμη για το εάν πρόκειται για γυναικοκτονία ή ανθρωποκτονία.
Το επιχείρημα δε περί αναχρονιστικής αναφοράς πέφτει στο κενό τόσο από τον διαρκώς αυξανόμενο αριθμό των γυναικών που δολοφονούνται στην Ελλάδα του 2022, αλλά και από τα αίτια που διαφοροποιούν την συγκεκριμένη μορφή βίας από άλλες και αφορούν συνήθως μακροχρόνια κακοποιητική συμπεριφορά.
Αντιθέτως η παρουσία του όρου αυτού στον ελληνικό Ποινικό Κώδικα καθιστά ορατή την ανάγκη του Νομοθέτη για την αντιμετώπιση του φαινομένου αυτού και την πρόθεση του να προλάβει τα περιστατικά βίας κατά των γυναικών.
Η Πολιτεία οφείλει να συναντιέται με την πραγματικότητα και την κοινωνία. Θα πρέπει να διαθέτει γρήγορα αντανακλαστικά για να αντιμετωπίζει τις κρίσεις και να δημιουργεί κράτος νομιμότητας, δικαίου και ασφάλειας.
Αικατερίνη Μπέρδου
Δικηγόρος, LLM
Αλεξανδρούπολη
