Ο Αληθινός σκοπός της Ίδρυσης του ΝΑΤΟ είναι να αποτρέψει την εξέλιξη της Ευρώπης, σε έναν αυτοδύναμο πόλο Διεθνούς Εξουσίας
Μιλώνταςκάποιος σήμερα για το ΝΑΤΟ πρέπει να απομακρυνθεί για λίγο από την ιδρυτική του πράξη στην Ουάσινγκτον στις 4 Απριλίου 1949 με τον διαλαμβανόμενο σε αυτήν σκοπό της ίδρυσής του και να παρακολουθήσει τούς σπουδαιότερους σταθμούς της δράσης του από τότε μέχρι σήμερα.
Μόνον έτσι θα μπορέσει να κρίνει, κατά πόσον η σχετική δράση της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας δικαιώνει τον ιδρυτικό της σκοπό, η απέχει από αυτόν στην πρακτική του εφαρμογή και υπηρετεί άλλους σκοπούς, που ουδεμία βέβαια σχέση έχουν με την Συμμαχία αυτή.
Και τούτο, διότι αποτελεί αδιαμφισβήτητη πια εμπειρία ότι άλλα λένε στα χαρτιά οι διακηρύξεις και άλλα μάς δείχνει η αποτύπωσή τους σε χειροπιαστή πραγματικότητα.
Ας δούμε πρώτα τον ιδρυτικό σκοπό του ΝΑΤΟ, για να περάσουμε στην συνέχεια στην πραγματικότητα που διαμορφώνεται σύμφωνα με αυτόν.
Ο εν λόγω σκοπός εστιάζεται σε τρεις τομείς: Πρώτον. Στην ανάπτυξη της στρατιωτικής, πολιτικής, οικονομικής, κοινωνικής και μορφωτικής συνεργασίας μεταξύ των χωρών- μελών του ΝΑΤΟ. Δεύτερον.
Στην προώθηση των γεωπολιτικών του συμφερόντων (χωρίς να μας λέει τίνος τα γεωπολιτικά συμφέροντα θα προωθούνται, όταν υπάρχουν διαφορές ως προς αυτά μεταξύ των μελών του, καθώς και ποιος τα ορίζει αυτά.) Και τρίτον. Στην αποτροπή της ένοπλης επίθεσης εναντίον κάποιας χώρας μέλους από άλλες. Εννοείται εδώ από τρίτες χώρες που δεν είναι μέλη της Συμμαχίας. Διότι ένοπλη επίθεση από χώρα μέλος εναντίον άλλης χώρας μέλους θα έπρεπε με την παρέμβαση των εκτελεστικών οργάνων της Συμμαχίας να πνίγεται εν τη γενέσει της, άσχετα αν κατά την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο το 1974 τα εν λόγω εκτελεστικά όργανα της Συμμαχίας ήσαν σε… διακοπές.
Εάν ληφθεί υπ’ όψη ότι η ανάπτυξη της στρατιωτικο-πολιτικής συνεργασίας, που είναι και η σημαντικότερη από τον πρώτο τομέα του Ιδρυτικού σκοπού της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας, καθορίζεται και συντονίζεται αποκλειστικά από τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, στην προώθηση των γεωπολιτικών συμφερόντων της οποίας αποβλέπουν, όπως υπονοείται στον δεύτερο τομέα του σχετικού σκοπού, άσχετα, αν εκ του πονηρού δεν ορίζεται ρητά στην ιδρυτική πράξη.
Και επίσης, εάν συνεκτιμηθεί το γεγονός ότι ο τρίτος τομέας του εν λόγω σκοπού ουδέποτε χρειάσθηκε μέχρι σήμερα την παρέμβαση της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας, διότι ουδεμία τρίτη χώρα διανοήθηκε ποτέ να προβεί σε πράξη εθνικού αυτοχειριασμού της επιτιθέμενη σε χώρα μέλος του ΝΑΤΟ, έχουμε εξ ορισμού δεδομένη την αδυναμία πραγμάτωσης των σκοπών του ΝΑΤΟ προς το συμφέρον των χωρών μελών αυτού, όπως διακηρύσσεται στην σχετική ιδρυτική πράξη του ΝΑΤΟ.
Ας αφήσουμε όμως να μάς τα πει καλύτερα αυτά ο σοφός Στρατηγός Ντε Γκόλ, ο οραματιστής της αληθινής Ευρωπαϊκής Ένωσης και όχι της σημερινής θεραπαινίδας των Η.Π.Α, όταν υπό την ιδιότητα του Προέδρου της Γαλλικής Δημοκρατίας αιτιολογώντας την απόφασή του για την αποχώρηση της Γαλλίας από το Στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ δήλωνε στις 21 Φεβρουάριου 1966: «…Οι δυτικές χώρες δεν απειλούνται σήμερα από τις ανατολικές, όπως συνέβαινε στα πρώτα χρόνια μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν οργανώθηκε μια Ευρώπη αμερικανικό προκτετοράτο κάτω από τον μανδύα του ΝΑΤΟ.
Από την άλλη πλευρά οι συγκρούσεις, στις όποιες εμπλέκονται οι Η.Π.Α., χάρη στην αρχή κλιμάκωσης, κινδυνεύουν να πάρουν διαστάσεις που μπορεί να οδηγήσουν σε γενική σύγκρουση.
Σε μια τέτοια περίπτωση η Γαλλία, της όποιας η νατοϊκή στρατηγική συμπίπτει αναγκαστικά με εκείνη των Η.Π.Α., θα εμπλέκεται σε μια σύγκρουση, την οποία η ίδια δεν θα είχε επιδιώξει.
Πάνω απ’ όλα όμως η απόφαση της Γαλλίας να είναι υπεύθυνη για το πεπρωμένο της είναι ασυμβίβαστη με ένα αμυντικό οργανισμό, στον όποιο η χώρα έχει θέση υποτακτικού».
Λόγια ενός μεγάλου Ευρωπαίου ηγέτη και ενός αληθινού υποστηρικτή της πραγματικής ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, που εάν είχε συντελεσθεί, δεν θα είχε σήμερα κανένα απολύτως λόγο ύπαρξης το ΝΑΤΟ.
Χρειάσθηκε να περάσουν 43 ολόκληρα χρόνια, χωρίς κανένας από τους εν τω μεταξύ σημαντικούς Προέδρους της Γαλλίας να διανοηθεί να ανακαλέσει την απόφαση του Ντε Γκόλ.
Το έπραξε στις 11 Μαρτίου 2009 ο τότε Πρόεδρος της Γαλλίας Νικολά Σαρκοζύ, που αποφάσισε την επάνοδο της Γαλλίας στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ αποδεικνύοντας ότι πρέπει να έχεις μεγάλο ανάστημα, για να φτάσεις και να κατανοήσεις τα μεγάλα οράματα πού συνέλαβαν άλλοι.
Αρκεί όμως να διαθέτεις και ένα πολύ μικρό μπόι, για να μπορείς να τα δολοφονήσεις.
Η πρώτη πενταετία από της ιδρύσεως της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας χαρακτηρίζεται από την μοναδική στρατιωτική παρουσία αυτής στην «σκακιέρα» των γεωπολιτικών στρατηγικών σχεδιασμών.
Το αντίπαλο δέος, δηλ. η “τότε Σοβιετική Ένωση, δεν φαινόταν πουθενά στην «σκακιέρα», αν και όλοι γνώριζαν η διαισθάνοντο ότι δεν μπορούσε να γίνει κανένα διεθνές «παιχνίδι» χωρίς αυτήν.
Τυπικά εμφανίσθηκε τελικά και η Σοβιετική Ένωση στην «σκακιέρα» μετά την απόφαση του ΝΑΤΟ να εντάξει στους κόλπους του στις 9 Μαΐου 1955 το ένα εκ των δύο κρατών, στα όποια ήταν τότε χωρισμένη η Γερμανία.
Βλέποντας λοιπόν το Κρεμλίνο ότι η Αμερική έβαζε πόδι δια του ΝΑΤΟ στην Δυτική Γερμανία απεφάσισε να αντιδράσει φτιάχνοντας την δική του Στρατιωτική Συμμμαχία με το περίφημο Σύμφωνο της Βαρσοβίας, που υπογράφηκε στις 14 Ιουνίου 1955 στην Πρωτεύουσα της Πολωνίας ανάμεσα στην Σοβιετική Ένωση και στα άλλα κομμουνιστικά κράτη της Ανατολικής Ευρώπης.
Έκτοτε οι δύο αυτές στρατιωτικές συμμαχίες, καθ’ όλη την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, λειτουργούσαν σε μια ισορροπία φόβου της μιας έναντι της άλλης.
Άξιο ιδιαίτερης μνείας είναι το γεγονός ότι Αμερική και Σοβιετική Ένωση ουδέποτε ήλθαν σε πολεμική σύγκρουση μεταξύ τους, ακόμη και όταν η μια υπερδύναμη επιχειρούσε να εισέλθει στην σφαίρα επιρροής της άλλης.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα μας δίνει η κρίση της Κούβας του 1962 και σήμερα ο πόλεμος της Ουκρανίας, μολονότι η τελευταία δεν είναι μέλος τού ΝΑΤΟ.
Με τις σκέψεις αυτές καθίσταται, νομίζω, σαφές ότι το ΝΑΤΟ δεν προστατεύει κανένα από τίποτε.
Ο αληθινός σκοπός της ίδρυσής του ήταν ένας: να αποτρέψει την εξέλιξη της Ευρώπης σε ένα αυτοδύναμο πόλο διεθνούς εξουσίας.
Οι Η.Π.Α. ήθελαν την Ευρώπη ως «μαϊντανό» των στρατηγικών τους σχεδιασμών, χωρίς να ρωτούν κανένα για αυτούς. Ο πόλεμος στην Κορέα, η εισβολή στο Ιράκ και ο βομβαρδισμός της Γιουγκοσλαβίας κάτι έχουν να μας διδάξουν επ’ αυτού.
Όσο λοιπόν συντομότερα συνειδητοποιήσει η Ευρώπη τον αληθινό σκοπό του ΝΑΤΟ τόσο γρηγορότερα θα αποχωρήσει από αυτό, για να πορευθεί στον δρόμο των μεγάλων προοπτικών της.
Αλέξανδρος Π. Κωστάρας
Ομότιμος Καθηγητής ΝομικήςΣχολής Πανεπιστημίου Θράκης
