Χαριεντίζονται τα παιδιά στις παρέες
στου πάρκου τα παγκάκια
και δεν ξέρουν της ζωής τα φαρμάκια.
Όλα είναι το τώρα, το σήμερα, η στιγμή
για αύριο που ξέρεις τι θα συμβεί.
Τα χαίρεσαι κι αναπολείς
κάπως έτσι ζήσαμε κι εμείς
στου πάρκου την πλατεία
ώσπου φτάσαμε σε κάποια ηλικία.
Η ζωή μορφές αλλάζει,
μια σου χαρίζει, μια σου αρπάζει.
Αγωνίζεσαι να βρεις την άκρη
και τρέχεις σε πλάτη και μάκρη.
Σήμερα κάνε ό,τι μπορείς
ζήσε, χόρτασε ό,τι επιθυμείς.
Αύριο άλλη μέρα ξημερώνει
και δεν ξέρεις τι σου φορτώνει.
Άβολα και συγκαταβατικά
κυλά ο χρόνος και περνά
κι όταν πια έρθει η δύση
τότε λες, άραγε έχω ζήσει;
Τότε ανοίγεις τα φτερά
να ζήσεις άλλη μια φορά
όσα έχασες στο παρελθόν,
μα δεν είναι ίδιο το προίόν.
Τάνια Στεφάνου – Τσαβδάρη
Αλεξανδρούπολη
