
Όλο πιο μακριά κοιτάς,
όλα τα μελετάς,
στο πέρασμα της ζωής
στη μοναξιά της ψυχής.
Τα χρόνια βάρυναν,
ασήκωτα έγιναν,
το σώμα κούρασαν
τα πόδια λύγισαν.
Τα ωραία περνούν,
τα όμορφα τελειώνουν,
τα όνειρα σβήνουν,
οι αναμνήσεις μένουν.
Τα απομεινάρια της ζωής
βουλιάζουν νωρίς,
στα θολά νερά
μαζί και η χαρά
Η ελπίδα όμως εκεί,
πάντα καραδοκεί,
δεν αφήνει ψυχή και καρδιά,
να χαθούν έτσι ξαφνικά.
Πάντα ξαγρυπνά
μπορεί και νικά,
διώχνει μακριά,
λύπη και συμφορά.
Γεώργιος Χ. Τσαρακτσίδης
Αλεξανδρούπολη