Ο Αβδούλ Χαμίτ και ο …«νεοσουλτάνος» Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν
Οσοι ασχολούνται και παρακολουθούν την πορεία του Ταγίπ Ερντογάν τα τελευταία xρόνια διαπιστώνουμε ότι διακατέχεται από μια … μανία, για την ένταξη του στην χορεία των μεγάλων ηγετών ,σε διεθνές επίπεδο και κυρίως σε αυτό της Τουρκίας.-. Ο εσωτερικός του κόσμος γεμίζει με ένα ..εθνικό οίστρο για την υστεροφημία του, κινούμενος στα γεγονότα περασμένων εποχών και αιώνων, συμπλέκοντας δράσεις της πάλαι ποτέ κραταιάς οθωμανικής αυτοκρατορίας με αναγωγή τους στο σύγχρονο τουρκικό παρόν.-. Με μια ιστορική αφελή μείξη, ιστορικά πρόσωπα του παρελθόντος τα προβάλλει στο σύγχρονο παρόν του 21ου αιώνα και τα κάνει ενεργά στις επιδιώξεις του, ως προβολή δεδομένων που οφείλει να σεβαστεί η διεθνής κοινότητα, να υποκλιθεί και να προσκυνήσει την τότε μεγαλοσύνη με προβολή στο παρόν του 21ου αιώνα, που τα δεδομένα είναι διαφορετικά.-. Βλέπουμε το νέο ιστορικό του αφήγημα να το προβάλλει σθεναρά…ΠΑΝΤΟΥ, με ιδέες μεγαλείου….αυτού της ισχυρότατης Τουρκίας συνέχεια της οθωμανικής και σουλτανικής αυτοκρατορίας, της νέας θεωρίας της γαλάζιας πατρίδας, όπου έχει απαράγραπτα κυριαρχικά δικαιώματα χρήσης. Συζητώντας παλαιότερα με τον κορυφαίο καθηγητή ψυχιατρικής και πατέρα της ανοικτής εκτός ψυχιατρικών ασύλων θεραπείας, μου έλεγε ότι οι πάσχοντες από ιδέες μεγαλοσύνης και μεγαλοπρέπειας είναι δύσκολο να ανιχνευθούν επιστημονικά. Αυτό γιατί συνήθως, πρόκειται για άτομα που κατέχουν κάποιες θέσεις είτε σε πνευματικό, είτε σε κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό επίπεδο.-. Ο Ερντογάν, ως προερχόμενος από χαμηλά οικονομικά και κοινωνικά επίπεδα και ανερχόμενος στο υψηλότατο αξίωμα και κυρίαρχοντας σε όλα τα επίπεδα της τουρκικής διοίκησης, φυσικό ήταν να διακατέχεται από ΟΛΑ ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΕΙΟΥ!!.
Κατατρύχεται μονίμως από την ιδέα να …κατατροπώσει….τον Κεμάλ Ατατούρκ, που ανακηρύχθηκε πατέρας τον τούρκων, αλλά συγχρόνως συναγωνίζεται και τους σουλτάνους …που άφησαν το όνομα τους στην τουρκική ιστορία και στην διεθνή σκηνή.
Γνωστές είναι οι ιδεολογικές εθνικές εξάρσεις του με παρελθόντες ήρωες, με το ηρωικό παρελθόν, που το αναπαραγάγει σε εθνικές φιέστες, φοκλόρ και γραφικότητας, που για άλλους προκαλούν…αλλά αυτή είναι και η επιθυμία του….ΝΑ ΠΡΟΚΑΛΕΙ.!!
Ετσι σε νέο παραλήρημα…βαπτίζει το νέο γεωτρύπανο ΑΒΟΥΛ ΧΑΜΙΤ, ΣΕ ΜΙΑ ΝΈΑ ΑΝΤΙΠΑΡΆΘΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΦΆΝΤΑΣΜΑ ΤΟΥ ΑΤΑΤΟΥΡΚ, ΠΟΥ ΕΡΙΞΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΡΟΝΟ ΤΟΥ.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΤΑ ΠΕΡΑΣΜΕΝΑ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ ΠΟΥ ΣΥΝΗΘΩΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΑΙΜΟΣΤΑΓΗ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΟΝΤΑ ΚΑΙ ΕΝΕΡΓΑ ΣΤΗΝ ΤΩΡΙΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ….ΜΕ ΠΡΟΕΚΤΑΣΕΙΣ.!!!
Ο Αβδούλ Χαμίτ ακόμη όσο ήταν στον σουλτανικό του θρόνο, χαρακτηρίστηκε ” ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΣΟΥΛΤΑΝΟΣ “, γιατί το αίμα κατά την κυριαρχία του έρευσε ποταμηδόν .
Αυτόν τον σουλτάνο κατέβασαν από τον θρόνο του οι Νεότουρκοι το 1908, όταν επιβλήθηκαν και το 1918 πέθανε έκπτωτος.
Πολλά βιβλία γράφηκαν για τα έργα και ημέρες του και κυρίως τις φιλήδονες νύχτες ακολασίας του και τις καθημερινές αιμοσταγείς δράσεις του.
Εδώ, θα σας δώσω μία περιγραφή του τέλους του Αβδουλ Χαμίτ ,που καταγράφηκε στην μηνιαία εικονογραφημένη εφημερίδα ‘ ΑΤΛΑΝΤΙΣ ‘,MONTHLY ILUSTRATED ATLANTIS,που εκδιδόταν στα ελληνικά στις Η.Π.Α. ,από τον Μ.CHRISTOPRHIDES, από το 1879, στο τεύχος Φεβρουαρίου 1918 .
*****
Πέθανε επιτέλους και ο Χαμίτ, ήταν καιρός, γιατί είχε καταντήσει σκάνδαλο ο συναγωνισμός του, προς τον μακαρίτη Μένελικ, για το ρεκόρ των ψευδών θανάτων.
Ο Αβυσσινός συνάδελφος του, έχει πεθάνει μόνο εφτά φορές.
Ο Χαμίτ, ο ερυθρός σουλτάνος, έζησε δέκα χρόνια μετά την εκθρόνιση του ,σε πείσμα της επιδρομής της τύχης, της ηλικίας του, των ασθενειών, των ακολασιών της νεότητας του, των υποθετικών τύψεων της συνείδησης του, που δεν διαπιστώθηκε και των περιοδικών φημών του θανάτου και της παρομοιώδους θανατοφοβίας. Επαιξε κρυφτούλι με τον χάρο και απειλούσε να απολιθωθεί, χωρίς να παραδώσει το πνεύμα. Τελικά…εξεμέτρησε το ζην, με πεζότατο τρόπο…πέθανε με φυσικό τρόπο, από περιπνευμονία…αυτός που έδειξε ζήλο…για να αξιωθεί ζωηρό θάνατο.
Η Νέμεση παραμέλησε τα καθήκοντα της αυτή τη φορά, οι Ερινύες αποκοιμήθηκαν.
Μετά τον Νέρωνα, κανένας μόνος δεν είχε τόσες μεγάλες δοσοληψίες με το θάνατο, όσο ο Αβδούλ, Στις μέρες της δόξας του, ήταν ειδικός πράκτορας του Αδη, στον επίγειο κόσμο, σφάζοντας, πνίγοντας, δηλητηριάζοντας, κόβοντας φλέβες , στραγγαλίζοντας, για να πληθύνει τους υπηκόους του Πλούτωνα.
Ο βυθός του Βοσπόρου, είναι το ιστορικό μουσείο της βασιλείας του, εκεί εναποτέθηκαν τα οστά των αναρίθμητων εχθρών του, που είχαν γίνει πέραν του κανονικού ισχυροί ή γνώριζαν πάρα πολλά.
Ο ιδιαίτερος καφετζής του Μαχμούτ θα μπορούσε να προσθέσει πολλά εξαιρετικά ενδιαφέροντα κεφάλαια στις κατακόκκινες σελίδες της ιστορίας του κυρίου του.
Πόσοι ήπιαν τον περίφημο καφέ, που παρασκεύαζε ο αλχημιστής εκείνος, για να μη βγουν πλέον από το ανάκτορο Γιλδίζ με τα πόδια μπροστά.
Ο Αμπεδίν πασάς, ήταν ο τελευταίος επιφανής πολιτικός της Τουρκίας, που κοιμήθηκε τον αιώνιο ύπνο, κατόπιν ενός σουλτανικού καφέ. Ηταν ελληνομαθής Τουρκαλβανός, που κλήθηκε στο Γιλντίζ, για να του εκφράσει την αυτοκρατορική ευαρέσκεια για τις υπηρεσίες του ως νομάρχη Αιγαίου.
Ο καφετζής έκανε την δουλειά του και ο νεότουρκος πασάς, μετά από λίγη ώρα που έφυγε, πέθανε από αποπληξία, σε εκτέλεση εργολαβικού συμβολαίου με τον θάνατο.!!
Ο Αβδούλ Χαμίτ, είχε αρχίσει με τον Μιδχάτ πασά, τον αναμορφωτή Βεζύρη, που τον ανέβασε στον θρόνο με την ιδέα ότι συμμερίζεται τις νεωτερίστικες του αρχές.
Ο πασάς στάλθηκε στην Αραβία, ως νομάρχης Υεμένης, με τον ειδικό σκοπό να δολοφονηθεί εκεί , πράγμα που έγινε και έτσι απαλλάχτηκε από τον πασά.
Ο Αβδούλ Χαμίτ, κατήργησε το Σύνταγμα, που είχε παραχωρήσει, μετά από εισήγηση του δολοφονηθέντα και την απαίτηση των Μεγάλων δυνάμεων, μέχρι το νεοτουρκικό κίνημα του 1908.
Κυβέρνησε απολυταρχικότατα, ως γνήσιος ανατολίτης ως γνήσιος ανατολίτης τύραννος, όσο μπορούσε χειρότερα, αλλά όχι όσο οι νεότουρκοι, άφρονα και θηριωδώς, που έδειξαν ότι είναι ικανοί να κάνουν.
Οσα δυσφημιστικά επίθετα και να συγκεντρωθούν, μπορούμε να πούμε ότι ο αποβιώσας έκπτωτος σουλτάνος, με την απολυταρχία του, απομάκρυνε την καταστροφή, που προετοίμαζαν για την Τουρκία, οι μανιακοί νεότουρκοι.
Ο ωμότατος Χαμίτ, σε σύγκριση με τους διάφορους Εμβέρ και Ταλαάτ, ήταν ηπιώτατος και νουνεχέστατος.
Πολλοί θαύμαζαν την επιδεξιότητα με την οποία ο Χαμίτ, έπαιζε επί μία γενιά την Ευρώπη.
Η αλήθεια όμως είναι ότι η Ευρώπη έπαιζε μόνη της με τις αντιζηλίες της. Το αξιοθαύμαστο, όσον αφορά τον Χαμίτ, ήταν η επιδεξιότητα, που έδειξε στην εσωτερική πολιτική του, καταπολεμώντας τον νεοτουρκισμό και κρατώντας τους ραγιάδες σε υποταγή.
Στους υποτελείς λαούς έδειχνε την πονηριά της αλεπούς, παρά την αιμοβορία του λύκου.
Οι αρμενικές σφαγές με όλη την αγριότητα τους, ήταν η εξαίρεση παρά ο κανόνας της χαμητικής πολιτικής απέναντι στους χριστιανούς.
Ο Ελληνισμός της Τουρκίας, εκτός της κακοδιοίκησης, που δεν ήταν εξαιρετικό γνώρισμα του χαμητικού καθεστώτος, δεν είχε άλλους έκτακτους σοβαρούς λόγους παραπόνων εναντίον του αιμοσταγούς σουλτάνου.
Επί των ημερών του, αναπτύχθηκε οικονομικά και πνευματικά σχεδόν ελεύθερα.
Ενώ τα σμήνη των χαφιέδων καταδίωκαν αμείλικτα τους νεότουρκους, το μπαξίσι και οι ψευδοπεριποιήσεις, έκλειναν τα μάτια των αρμόδιων κυβερνητικών οργάνων, των επιφορτισμένων με την καταπίεση των Ελλήνων της αυτοκρατορίας.
Ο ζυγός ήταν πάντα επαχθής, χωρίς να είναι αφόρητος και καταθλιπτικός.
Η ελπίδα της απελευθέρωσης, ελάφρυνε τα δεινά των ραγιάδων και ο Χαμίτ, δεν κατέβαλλε ιδιαίτερες προσπάθειες, για να καταπνίξει την ελπίδα αυτή.
Η εθνική συνείδηση του Ελληνισμού δυνάμωνε χωρίς ιδιαίτερα εμπόδια, με την απεριόριστη σχεδόν εκπαιδευτική ελευθερία, που υπήρχε, κάτω από την επιφάνεια της τυπικής απαγόρευσης της ελεύθερης διδασκαλίας.
Οι ραγιάδες που δεν ήταν φειδωλοί στο μίσος τους κατά του τυράννου, όσο βασίλευε, θρήνησαν την εκθρόνιση του, όταν το νεοτουρκικό καθεστώς, άρχισε να δείχνει τον άκρατο αντιχριστιανικό του χαρακτήρα. Σε σύγκριση με την προ του 1908 περίοδο της τουρκικής δεσποτείας, επί των χριστιανών της Ανατολής, η εποχή του απαίσιου Χαμίτ, ήταν….ευλογημένη.!!!!
Είναι αλήθεια, ότι πολλές φορές η Τουρκία του Χαμίτ είχε πάρει απειλητική ή περιφρονητική στάση, απέναντι στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, αλλά με όλες τις προστριβές η Ελληνική θρησκεία, γλώσσα και παιδεία δεν βρήκαν ανυπέρβλητες δυσκολίες στην εκτέλεση του εθνικού τους ρόλου.
Ο Χαμίτ ήξερε τι μπορούσε να κάνει και τι δεν μπορούσε να κάνει και απέφευγε να επιχειρήσει εκείνο, που ήταν αδύνατο και συγχρόνως επικίνδυνο. Η αγριότητα του είχε και χαλινάρι.
Αν μπορούσε να εννοηθεί πρακτική και μετρημένη θηριωδία, ήταν ένα από τα λίγα στοιχεία του ΄αξεστου χαρακτήρα του Χαμίτ.
Οταν έσφαζε ή άφηνε να σφάζουν τους Αρμένιους, γνώριζε ότι θα μπορούσε να αποφύγει κάθε συνέπεια του βδελυρού εκείνου εγκλήματος του. απέφευγε επίσης με επιμέλεια κάθε πράξη που θα είχε αναπόφευκτα σοβαρές συνέπειες για το κράτος του.
Η πολιτική του ήταν να διαπράττει κακουργήματα εκ του ασφαλούς και το πετύχαινε μέχρι το 1908, όταν η συμμαχία του νεοτουρκισμού και του ιουδιακού μασωνισμού, έθεσε τέρμα στην πικρόγλυκη απολυταρχία του Χαμίτ και έδωσε το σύνθημα στη σειρά των συμφορών με τις οποίες βαίνει ταχέως στον όλεθρο. *****
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ
Το κείμενο αυτό είναι ιδιαίτερα επίκαιρο στις μέρες μας και ας είναι του 1908……115 χρόνια πριν.
Οι Έλληνες της Αμερικής πάντοτε είχαν σχέση με την πατρίδα την Ελλαδα, που είχαν φυλαγμένη στα τρίσβαθα της ψυχής τους.
Τον κείμενο αυτό το οφείλεται στην αγάπη του, ΠΟΥ ΜΟΥ ΈΣΤΕΙΛΕ ΌΛΟ ΤΟΝ ΤΟΜΟ ΤΟΥ 1918 ΜΕ ΤΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΤΟΥ ΣΤΟΙΧΕΙΑ …..ο συγγενής Ευάγγελος ΜΠΟΖΙΝΗΣ, που μικρός …ξενιτεύτηκε και μεγαλούργησε στις Η.Π.Α, που έχει ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΤΙ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΑΥΤΟΣ ΚΑΙ Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥ
** Το 1991, υπηρετώντας ως Διοικητής του Ελέγχου διαβατηρίων Κήπων – Αστυν. Τμήμα, γνώρισα έναν ευπατρίδη Τούρκο που διήλθε από το μεθοριακό σημείο. Σε συζήτηση μαζί του του είπα ότι μου αρέσουν τα τουρούκια και οι παλαμίδες της Μαύρης Θάλασσας, Μου είπε ότι, οι παλαιοί Τούρκοι τα θεωρούν μολυσμένα γιατί αυτά κατανάλωσαν τις σάρκες 10.000 ατόμων που δολοφόνησε ο Αβδούλ Χαμίτ και έριξε στον Βόσπορο!!!
ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΕΥΣΤΡ. ΝΑΖΛΗΣ
Υποστράτηγος ΕΛ.ΑΣ ε.α.
Αντιπρόεδρος Ένωσης Αποστράτων Αξιωματικών Στρατού
