Έχουμε ξεχάσει ότι το 1821 το Ερζερούμ ήταν ελληνικό, όσο και η Αθήνα – Και πως ο Ελληνισμός επεκτεινόταν μέχρι την Κασπία Θάλασσα
Τα τελευταία τελευταία χρόνια -και όχι μόνο τούς τελευταίους μήνες- είμαστε μάρτυρες μιας τεράστιας τουρκικής προπαγάνδας εναντίον τής χώρας μας.
Η προπαγάνδα αυτή έχει αρχικώς δύο αποδέκτες, τον τουρκικό λαό και τη διεθνή κοινή γνώμη. Οι Τούρκοι διπλωμάτες γνωρίζουν πολύ καλά πώς έτσι αρχίζουν οι μεγάλες αλλαγές. Εμείς όμως αδιαφορούμε, και η Τουρκία κτίζει ανενόχλητη τα θεμέλια των κατακτητικών της επιδιώξεων.
Η τουρκική ρητορική έτσι ολοένα και περισσότερο εντείνεται εναντίον της χώρας μας και εναντίον της Ιστορίας. Δείχνει να έχει πλέον πείσει τον τουρκικό λαό, πώς το σημερινό κράτος τους αποτελεί μετεξέλιξη τής ’Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και πώς το Αιγαίο αποτελεί αρχέγονη θάλασσά τους. Χρησιμοποιούν τον όρο «γαλάζια πατρίδα», εσχάτως ή Ε.Ε. ενέκρινε και τη χρήση τής λέξεως Turkaegean, για την τουριστική καμπάνια της Τουρκίας. Σταδιακώς δηλαδή πείθει και τον υπόλοιπο κόσμο. Εμείς, δυστυχώς, αρκούμεθα να υπενθυμίζουμε διεθνείς συμβάσεις και νομικά κείμενα, σαν να μη ξέρουμε πώς αυτά δεν έχουν και τόσο μεγάλη σημασία. Με την ύπαρξη τέτοιων διεθνών “νομικών συμφωνιών κατελήφθη ή μισή Κύπρος και παραμένει κατειλημμένη από την Τουρκία. Συζητούμε για το μέλλον τού νησιού τής Αφροδίτης θεωρώντας την κατάκτηση της μισής της εκτάσεως, από την Τουρκία, ως ιστορικό δεδομένο μη επιδεχόμενο αμφισβητήσεως και διαπραγματευόμεθα για το «από ’δώ και πέρα».
Η ρητορική της εξωτερικής μας πολιτικής θεωρεί τη χώρα μας, την Ελλάδα, ως περιχαρακωμένη στα γεωγραφικά όριά της, όπως αυτά οριστικοποιήθηκαν από τα μέσα τού ΧΧου αιώνος και εξής. Σχεδόν πιεζόμεθα ως λαός να αποδεχθούμε πώς δεν υπήρξαμε πριν και μάλιστα από επίσημες «Επιτροπές» και άλλες πολιτικές ρητορικές. Αποδεχτήκαμε ως χώρα τα αποτελέσματα του αποτυχημένου εγχειρήματος τού 1922 και αποδεχόμεθα τη συνθήκη της Λωζάννης, χάριν της ειρήνης. Όμως, από τούς άλλους συνυπογράψαντες τη Συνθήκη αυτή – ελπίζουμε μόνο της Τουρκίας – επιχειρείται η αναθεώρησή της, μεθοδικώς και με υπομονή. Το πρώτο στάδιο της στρατηγικής τους πετυχαίνει: ο λαός της Τουρκίας πείθεται για την ιστορική σημαντική της χώρας του, και η διεθνής κοινή γνώμη έχει αρχίσει να προβληματίζεται.
Το λιγότερο πού οφείλαμε να είχαμε ήδη κάνει, είναι να πληροφορούσαμε τη διεθνή κοινότητα, αλλά και τον Τουρκικό λαό, για την ιστορία του και για την ιστορία μας. Τούρκοι στην Ιστορία δεν υφίσταντο παρά μόνο μετά τον 10ο αιώνα μ.Χ., ως ομάδες στις ανατολικές περιοχές τής Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (που αποκαλείτο και Ελληνική Αυτοκρατορία. «Βυζαντινή Αυτοκρατορία» ουδέποτε υπήρξε.) Η πρώτη οργάνωσή τους έγινε τον 13ο μ.Χ. αιώνα, στην Ελληνική ‘Ιωνία, από τον Οσμάν ή Οθμάν, εξ ου και η ονομασία ’Οθωμανοί. Η Τουρκία δημιουργήθηκε δηλαδή σε ελληνικό χώρο, μη ξεχνάμε άλλωστε πώς οι σημερινοί Τούρκοι αποκαλούν τούς Έλληνες Ίωνες (Γιουνάν) και την Ελλάδα Ιωνία (Γιουνανιστάν). Επίσης, η Οθωμανική Αυτοκρατορία, στην οποία υποτάχθηκαν οι Έλληνες, αλλά και μέρος τής Ευρώπης, της Ασίας και της Αφρικής, δεν ήταν αμιγώς τουρκική, ούτε και οι πολεμιστές της, παρά τίς προσπάθειες του Αχμέτ Νταβούτογλου να πείσει εμμέσως περί του αντιθέτου. (Στο βιβλίο του «Το στρατηγικό βάθος τής Τουρκίας».)
Η Μικρά Ασία, ήδη από το 3000 π.Χ., ήταν ελληνική. Εκεί γεννήθηκαν οι πρώτοι μεγάλοι Έλληνες φιλόσοφοι πού άλλαξαν τον ρού της Ιστορίας, ελληνική γλώσσα μιλούσαν οι κάτοικοι της, ο Πολιτισμός της ήταν ελληνικός. Αλλά και παρέμεινε ελληνική, μέχρι την καταστροφή τού Ελληνικού Στρατού το 1922, που έσπευσε να υποστηρίξει τους κατοίκους της από τη βαρβαρότητα των «Νεότουρ- κων» και την εν συνεχεία βίαιη δημογραφική της αλλοίω- ση. Όταν ο Ερντογάν επαίρεται πώς οι Τούρκοι «πέταξαν τους Έλληνες στη θάλασσα», αναφέρεται άραγε μόνο στον Ελληνικό στρατό ή και στους Έλληνες κατοίκους της; Ή εδώ μάς δόθηκε η απάντηση από τα σχολικά μας βιβλία, πώς αυτοί λόγω του «συνωστισμού» πνίγηκαν ή έφυγαν άρον-άρον από τα σπίτια τους; (Από καθηγήτρια πού πληρώθηκε από το καθ’ ημάς Υπουργείο Παιδείας για να επικυρωθεί η παραχάραξη τής Ιστορίας.) Πάντως οι Τούρκοι εξακολουθούν να αποκαλούν τους Έλληνες Ίωνες.
Έχουμε ξεχάσει πώς είμαστε ό μόνος λαός που ελευθερώθηκε από τους κατακτητές του χωρίς να ελευθερωθεί και η πρωτεύουσά του, η Κωνσταντινούπολη. Αγνοούμε πώς όταν έγινε ή Επανάσταση τού 1821 η Θεοδο- σιούπολη, π.χ., δηλαδή το σημερινό Ερζερούμ, ήταν εξίσου ελληνικό με την Αθήνα. Όπως άλλωστε και οι περισσότερες σημερινές τουρκικές πόλεις, που ιδρύθηκαν ως ελληνικές. Αγνοούμε πώς το Αιγαίο υπήρξε το κέντρο τού Ελληνισμού και ο γενέθλιος τόπος τής Δύσης. Αγνοούμε πώς ό Ελληνισμός επεκτεινόταν μέχρι την Κασπία Θάλασσα. Γιατί αυτά τα αποσιωπούμε, όταν οι γείτονές μας επικαλούνται τη δήθεν «γαλάζια πατρίδα» τους, σήμερα Turkaegean ; Γιατί «ξεχνούμε» πώς μέχρι το 1922 ο Ελληνισμός ανθούσε, ιδιαιτέρως στα παράλια της Μικράς Ασίας και αφήνουμε τους γείτονες να επαίρονται πώς «πέταξαν τους Έλληνες στη θάλασσα», αντί να τους ζητούμε να απολογηθούν γι’ αυτό;
Η ιστορική μας αφύπνιση αποτελεί χρέος μας προς την ανθρωπότητα, ας το κατανοήσουν αυτό οι καθ’ ημάς πολιτικοί άρχοντες. Αν και ελπίζω περισσότερο στην αφύπνιση τής Δύσεως, όπως τότε, τον 19ο αιώνα, πού αναζήτησε ταυτότητα και αναβάπτιση στη φιλοσοφική της θεμελίωση, δηλαδή στις Ελληνικές της ρίζες.
Νικήτας Χιωτίνης
*Όμότιμος Καθηγητής, Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής
