Η άλλη όψη της Επανάστασης της 25^ης Μαρτίου 1821

Δεν γιορτάζουμε μόνο – Μαθαίνουμε και προβληματιζόμαστε, για να μην κάνουμε ξανά τα ίδια λάθη

Δεύτερο Mέρος

ΠΑΝΩΛΕΘΡΙΑ ΤΟΥ ΑΝΑΛΑΤΟΥ –

ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΗΣ ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ ΑΘΗΝΩΝ

(24 Απριλίου 1827)

Στην Ελευσίνα, Κερατσίνι, Καστέλλα, Πειραιά, βρέθηκαν τον Φλεβάρη του 1827, μετά το Μεσολόγγι, πάλι αντιμέτωποι, ο Κιουταχής, που πολιορκούσε την Ακρόπολη Αθηνών και ο Καραϊσκάκης Αρχιστράτηγος των Ελληνικών Δυνάμεων. Ο Καραϊσκάκης, στρατηγικός νους και ιδιαίτερα γνώστης της τακτικής του πολέμου της εποχής εκείνης, με αλλεπάλληλες νίκες, με πρώτη αυτή στο Κερατσίνι στις 4 Μαρτίου 1827, όπου οι Τούρκοι είχαν τριακόσιους νεκρούς και πεντακόσιους τραυματίες, άρχισε να περισφίγγει τόσο κατά μέτωπο, όσο και από τα νώτα τον Κιουταχή, με την εφαρμογή ενός αριστοτεχνικού πολεμικού σχεδίου, το οποίο δεν έγινε όμως αποδεκτό από τους πολιτικάντηδες και ειδικά από τον Μαυροκορδάτο, θανάσιμο εχθρό του Καραϊσκάκη, που ήθελαν σύμφωνα με το αγγλικό σχέδιο να σβήσει κάθε επαναστατική εστία, εκτός του Μωριά.

Για να ανατρέψουν οι πολιτικάντηδες, τα σχέδια του Καραϊσκάκη, διόρισαν τον Κόχραν αρχιναύαρχο και τον Τζωρτζ αρχιστράτηγο του Ελληνικού Ναυτικού και Στρατού αντίστοιχα. Αυτοί οι δύο Άγγλοι τυχοδιώκτες, τυφλά όργανα της αγγλικής πολιτικής, αφού αποδεκάτισαν, ειδικά ο Κόχραν, το Ελληνικό δημόσιο χρήμα, προερχόμενο από δάνεια 2.500.000 λιρών, ανέτρεψαν και τα σχέδια του Καραϊσκάκη, για αντιμετώπιση του Κιουταχή και τον οδήγησαν στον θάνατο στις 23 Απριλίου 1827 και μάλιστα από προδοτικό βόλι. Για τον φονιά του, στα παλικάρια του που κλαίγανε γοερά, ο ετοιμοθάνατος Καραϊσκάκης είπε: «Ξέρω τον αίτιο και αν ζήσω παίρνουμε χάκι^[1], ειδέ και πεθάνω ας μου κλ….. τον π….. κι αυτός. Τι κέρδισε; και μετά σώπασε για να μη δημιουργήσει ταραχή στο στράτευμα, αποκαλύπτοντας τον φονιά του.

Μετά τον θάνατο του Καραϊσκάκη, το στράτευμα ακέφαλο οδηγήθηκε στην καταστροφή και τη συμφορά, από τον Κόχραν και Τζωρτζ, στη μάχη του Ανάλατου (περιοχή Λεωφόρου Συγγρού) στις 24 Απριλίου 1827, όπου από τη Τουρκική Καβαλαρία στον ανοικτό κάμπο, ενέργεια την οποία δεν θα επέτρεπε ποτέ ο πολύπειρος στον πόλεμο Καραϊσκάκης, εσφάγησαν δύο χιλιάδες εκλεκτά παλικάρια και πάρα πολλοί καπεταναίοι (ήταν η πιο πολύνεκρη μάχη, σε νεκρούς Έλληνες, σε όλη την Επανάσταση).

Μετά από έναν μήνα, από τη σφαγή του Ανάλατου, παραδόθηκε και η Ακρόπολη των Αθηνών στους Τούρκους και το Ελληνικό Στράτευμα στην περιοχή (ήταν το μεγαλύτερο σε αριθμό της Επανάστασης με δέκα πέντε χιλιάδες πολεμιστές) αυτοδιαλύθηκε. Την καταστροφή, από τη σίγουρη νίκη είχε, ο θάνατος του Στρατηγού Καραϊσκάκη. Με το Καραϊσκάκη και τα γυμνά και πεινασμένα παλικάρια του, μπορούσαμε να αποκτήσουμε τη λευτεριά μας με τα δικά μας άρματα, λευτερώνοντας ακόμη και τη Μακεδονία. Όταν ο Κιουταχής, όπως προείπαμε, ο πιο τρανός σερασκιέρης (στραγηγός της Τουρκίας), μετά την πτώση της Ακρόπολης Αθηνών, βρισκότανε στη Λάρισα, κάποιος μπέης για να τον κολακεύσει, του είπε πως ο Καραϊσκάκης δεν άξιζε πολλά πράγματα. Τότε είπε: «Σώπα καταραμένε. Μη μικραίνεις τη δόξα μου. Αν ζούσε εκείνος θα ανέβαινε τώρα στη Μακεδονία».

Συμπέρασμα: Αγγλική πολιτική, υπηρέτης της ο Μαυροκορδάτος. Στόχος της μόνο ημιανεξάρτητος Μωριάς. Ο στόχος αυτός, του αγγλόδουλου Μαυροκορδάτου, θα επιτυγχανόταν, με την πτώση του Μεσολογγίου, τη δολοφονία του Οδυσσέα Ανδρούτσου, τη δολοφονία του Καραϊσκάκη, τη σφαγή του Ανάλατου και την πτώση (παράδοση) της Ακρόπολης Αθηνών.

Διαλέξαμε, αυτή την οδυνηρή αναφορά στην επανάσταση της 25^ης Μαρτίου, ως παράλληλο βίο, της εποχής των μνημονίων αλλά και της σημερινής, των Πρεσπών και αύριο των «Πρεσπών» του Αιγαίου. Τις καταστάσεις αυτές, με πόνο τις βίωσε και βιώνει ο Ελληνικός λαός, ο οποίος ανηφορίζει τον Γολγοθά του, για σταύρωσή του, χωρίς ανάστασή του, αφού οι Τούρκοι, δολοφόνοι, κατακτητές, συνεχίζουν να κατέχουν την Β. Κύπρο, προς όνειδος και ντροπή της παγκόσμιας κοινότητας του ΟΗΕ. Το τείχος του Βερολίνου έχει πέσει, της Κύπρου όμως ΟΧΙ. Ακόμη, αφού σήμερα οι Τούρκοι, πολίτευσης και αντιπολίτευσης, αμίλλονται σε κατακτητικές κορώνες και πολεμικές ιαχές, στρέφονται κατά της εδαφικής ακεραιότητας της Ελλάδας.

Η αναφορά, σε αυτά τα οδυνηρά γεγονότα, όχι μόνο δεν μειώνει κατ’ ελάχιστον τους ήρωες του ‘21, αλλά τους καθιστά υπερήρωες. Αν διαλέγαμε ένα ήρωα του ’21, χωρίς ενδοιασμό, θα προτιμούσαμε τον αθυρόστομο ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗ, τον γιό της καλόγριας, να κάνει μια τοποθέτησή του, για τη σημερινή Ελλάδα για την οποία πολέμησε και θυσιάστηκε. Να τι θα έλεγε              στους διαχρονικά πολιτικά υπεύθυνους, για την κατάντια και τον ηθικό ξεπεσμό  του Ελληνικού λαού και ειδικά του πρόσφατου παρελθόντος του.                                         «Ωρέ κλεφτοζάγαρα^[2], εγώ πολέμησα και έχυσα το αίμα μου, για μια Ελλάδα τρανή και περήφανη. Θαμένουμαι^[3] πως εσείς ωρέ ζουλάπια την κάνατε ρεντίκουλο^[4] και περίγελο όλου του κόσμου, χωρίς ίχνος ίρτζι^[5]. Αν ζούσα ωρέ σαπιοκοιλιές και δεν πήγαινα από προδοτικό βόλι στον άλλο κόσμο με μεγάλη μου ευχαρίστηση θα σας έπαιρνα τα κεφάλια, που είναι τόσο πολλά. Με τα κεφάλια σας ωρέ χαΐνιδες ^[6] για να μη ξαναγίνει το κακό, θα έφτιαχνα Πύργους, όπως είναι το χούι^[7] μου, από τότε στην Αράχωβα. Χάκι ωρέ».

ΜΙΑ ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΑ ΑΝΑΛΑΜΠΗ

Η Ελλάδα, έκων, άκων, θέλοντας και μη, οδηγήθηκε στην αρχή του 21^ου αιώνα, από αφελείς, εξωπραγματικούς και ανίκανους πολιτικούς, στον ασφυκτικό θανάσιμο, μνημονιακό εναγκαλισμό. Η θλίψη, ο πόνος, η δυστυχία, η αδράνεια, ο αμυντικός λήθαργος, κυριαρχούν και σφραγίζουν την καθημερινότητα των Ελλήνων, οι οποίοι περιφρονούμενοι και πολλαπλώς, από διάφορες αιτίες, καταπιεζόμενοι, δεν τολμούσαν, την περίοδο αυτή, ούτε το όνομά τους να αναφέρουν.

Σιγά σιγά όμως, τα τελευταία χρόνια, το βαθύ σκοτάδι της δουλείας και ξένης εξάρτησής τους, άρχισε να διαλύεται, μέσα από μια αναλαμπή ελπίδας και ευοίωνης πορείας προς τα εμπρός. Αρχίσαμε να λέμε, χωρίς να ντρεπόμαστε  ότι είμαστε οι «Έλληνες», μια αξιοπρεπής εθνική οντότητα, με τα όποια προβλήματά της, κόντρα στις κάθε μορφής αρνητικές, παγκόσμιες συγκυρίες, οι οποίες την καταδυνάστευαν. Ισχυροποιηθήκαμε αμυντικά, αποκτήσαμε φίλους και συμμάχους.

Αυτό όμως δεν φθάνει, βρισκόμαστε στην αρχή. Έχουμε πάρα πολύ τραχύ, δύσκολο και ανηφορικό δρόμο να διανύσουμε. Ο εχθρός θα βρεθεί πάλι προ των πυλών. Διά της άκαμπτης, συνεχούς ισχύος μας, θα τον αποτρέψουμε, όχι μόνο να μη τις παραβιάσει, αλλά ούτε καν να τις κρούσει. Το πως αντιμετωπίζουμε, με κύριο συντελεστή, την ισχύ μας, δύσκολους καιρούς, το έχουμε πάρα πολλές φορές τονίσει. Με εθνική ενότητα και συνοχή και ο καθένας από εμάς με το «λιθάρι του», κτίζουμε την αμυντική ισχύ μας, επάνω στην οποία στηρίζεται το ελπιδοφόρο μέλλον μας. Χωρίς την αέναη ισχυροποίησή μας, η ύπαρξη μας, είναι αμφίβολη και παρακινδυνευμένη.

Στα οποιαδήποτε τραγικά γεγονότα, που κόβουν την ανάσα, όπως αυτό, το πρόσφατο της σύγκρουσης των δύο τραίνων στα Τέμπη, που όλους ανεξαιρέτως τους Έλληνες τους βύθισε σε βαρύ, βουβό πένθος, ας σταθούμε με σεβασμό στη μνήμη των νεκρών αδελφών μας, στα παιδιά μας, στα αδικοχαμένα νιάτα μας, στην τραυματισμένη  ελπίδα μας και ας ξεκινήσουμε και πάλι. Σε κάθε οργανισμό, ενταγμένο στο Διοικητικό κρατικό ιστό, καθώς και τα στελέχη και το προσωπικό αυτού, ειδικά όταν, ως εκ του έργου του, διαχειρίζεται «ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΖΩΕΣ», επιβάλλεται: αυστηρότατη πειθαρχία, συνεχής ιεραρχικός έλεγχος, άρτια επαγγελματική κατάρτιση των στελεχών του, ποινές και απομάκρυνση εκ της υπηρεσίας τους, των ανίκανων και τεμπέληδων. Όλα αυτά τα συμπεράσματα απορρέουν, ως εκ της κτηθείσας μακράς στρατιωτικής εμπειρίας. Πιθανόν, εύλογα θα αναρωτηθούν κάποιοι: θα στρατικοποιηθεί η ζωή μας; Χωρίς δισταγμό, απαντούμε ΝΑΙ, όταν πρόκειται για «ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΖΩΕΣ». Εννοείται, ότι οι υπεύθυνοι και αρμόδιοι του κρατικού ιστού (Υπουργοί, Γενικοί Γραμματείς κλπ), τελούν σε συνεχή, στενή επαφή, με τους υπεύθυνους, της παροχής υπηρεσιών, αφουγκράζονται τα οποιαδήποτε προβλήματά τους (προσωπικό, αξιόπιστα μέσα, εκτελέσεως της αποστολής τους) και δίνουν τις ανάλογες λύσεις. Για να ζητάμε πρέπει να δίνουμε. Τα πολιτικά τερτίπια, τα ρουσφέτια, ο αρρωστημένος συνδικαλισμός, δεν λύνουν το πρόβλημα, της ασφάλειας της ανθρώπινης ζωής, απλά το μεγιστοποιούν και τα φέρετρα παραμένουν ανοιχτά και περιμένουν…

Το τέλος ας το κλείσουμε με μια ευχή: «Είθε οι πολιτικοί μας να απαλλαγούν διαχρονικά από το τόσο ολέθριο βάρος του κακού παρελθόντος», όχι μόνο επί θεμάτων αμυντικής ισχύος, αλλά και άλλων πολλών προβλημάτων τα οποία ταλανίζουν τον Ελληνικό λαό. Εάν αυτό γίνει, τότε ουσιαστικά τιμούμε την 25^η Μαρτίου 1821 και οι ψυχές των ηρώων αυτής  χαίρονται και αγαλλιώνται.

Παναγιώτης Χόχολης

Αντιστράτηγος ε.α.

Επίτιμος Διοικητής

Ανωτάτης Σχολής Πολέμου

Βιβλιογραφία:

1. Ιστορία του Ελληνικού Έθνους (ΝΕΑ)
2. Απομνημονεύματα Μακρυγιάννη
3. Ιστορία Δημήτρη Φωτιάδη

[1] Χάκι = εκδίκηση, τιμωρία

[2] Κλεφτοζάγαρα = κλεφτοκυνηγόσκυλα, (μτφ) άνθρωπος τιποτένιος

[3] Θαμένουμαι = απορώ

[4] Ρεντίκουλο = γελοίος

[5] Ίρτζι = υπόληψη

[6] Χαΐνης = άτιμος

[7] Χούι = συνήθεια