Κανείς δεν ξεχνά την Βασιλική Λαμπίδου, η οποία για 50 χρόνια σήκωνε την Ελληνική Σημαία στα σύνορα του Έβρου
Δώδεκα ολόκληρα χρόνια συμπληρώθηκαν την περασμένη Δευτέρα 19 Ιουνίου, από τον θάνατο της επονομαζόμενης «Κυράς των Μαρασίων».
Η Βασιλική Λαμπίδου είχε αποβιώσει το 2011 σε βαθιά γεράματα (107 ετών), αλλά αποτελούσε σύμβολο ελληνικότητας, καθώς τιμούσε κυριολεκτικά καθημερινώς την ελληνική σημαία, στα σύνορα του Έβρου κάτω από δύσκολες και αντίξοες συνθήκες.
Το σπίτι της απείχε ελάχιστα μέτρα από την ελληνοτουρκική μεθόριο και αυτό την παρακίνησε (από εφηβική ηλικία- ούσα πρόσφυγας από την Ανατ. Θράκη) να διατυμπανίζει την ελληνικότητα των εδαφών με την καθημερινή ανάρτηση της ελληνικής σημαίας.
Η ιστορία της, λίγο-πολύ γνωστή… Η Βασιλική Λαμπρίδου-Φωτάκη γεννήθηκε το 1904 στο Μεγάλο Ζαλούφι της Ανατολικής Θράκης.
Από παιδί γνώρισε την ορφάνια και την πίκρα της προσφυγιάς, καθώς οι προστάτες-συγγενείς της μετακινήθηκαν κυνηγημένοι από τους Τούρκους στην Αδριανούπολη.
Με την ανταλλαγή των πληθυσμών εγκαταστάθηκε προσωρινά στο Ελληνοχώρι Διδυμότειχου και έπειτα στο Σάκκο της Νέας Ορεστιάδας.
Παντρεύτηκε δύο φορές και απέκτησε τέσσερα παιδιά. Και όταν έχασε τα τρία σε νεαρές ηλικίες, άρχισε να αντιμετωπίζει σαν δικά της παιδιά όλα τα Ελληνόπουλα και ιδιαίτερα τα στρατευμένα.
Κάπως έτσι έγινε η «Μάνα» όλων των φαντάρων, ιδίως εκείνων που υπηρετούσαν στον Έβρο.
Εκείνη τους μαγείρευε και τους φρόντιζε και ο Ελληνιό Στρατός εδώ και χρόνια είχε υιοθετήσει την γιαγιά-σύμβολο της περιοχής
Το 1962 εγκαταστάθηκε οριστικά στο χωριό Μαράσια, στα ελληνοτουρκικά σύνορα. Το σπίτι της είναι το τελευταίο του οικισμού, δίπλα στο ακριτικό φυλάκιο, μόλις 30 μέτρα μακριά από την Τουρκία.
Κάθε μέρα, νωρίς το πρωί, η Κυρά των Μαρασίων σηκωνόταν και ύψωνε την ελληνική σημαία στο φυλάκιο «ώστε να την βλέπουν απέναντι, τα μέρη όπου γεννήθηκα και από όπου ξεριζώθηκα».
Σημειώνεται πως την Βασιλική Λαμπίδου είχε επισκεφθεί για να την τιμήσει και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κάρολος Παπούλιας.
Επίσης, η «Κυρά των Μαρασίων» είχε βραβευθεί το 2007 από την Ακαδημία Αθηνών. Τότε, είχε πάει στην Αθήνα υποβασταζομένη από νέους του Τριγώνου Εβρου και είχε παραλάβει το Βραβείο της για την πολυετή προσφορά στους στρατευσίμους.
«Αυτά είναι τα παιδιά μου, φορούν το χακί για την Ελλάδα μας, χαρά μου και καθήκον μου να τα φροντίζω», ήταν η χαρακτηριστική απάντησή της.
Οταν πέθανε, στα 107 της χρόνια, ο ελληνικός στρατός «ως μικρή αναγνώριση στο μεγαλόπνοο έργο της» ανέλαβε τη δαπάνη της κηδείας της, η οποία πραγματοποιήθηκε στα Μαράσια του Έβρου, παρουσία του τότε αρχηγού ΓΕΣ, Φραγκούλη Φράγκου, που εκπροσώπησε την στρατιωτική ηγεσία, αλλά και του Περιφερειάρχη Ανατολικής Μακεδονίας & Θράκης Άρη Γιαννακίδη, που εκπροσώπησε την πολιτική ηγεσία.
Η τηλεόραση ΘΡΑΚΗ ΝΕΤ είχε καλύψει το μεγάλο αυτό γεγονός και ακόμη και σήμερα, το ρεπορτάζ για την «Κυρά των Μαρασίων» αποτελεί ένα από τα πιο προβεβλημένα video του καναλιού.
Την επομένη του θανάτου της η σημαία ανέβηκε στα Μαράσια και πάλι. Όμως η Κυρά δεν ήταν εκεί για να την σηκώσει. Και το σημαντικότερο, εκείνη την ημέρα δεν έφτασε ψηλά στον ιστό. Ήταν μεν εκεί, αλλά κυμάτιζε μεσίστια. Σε ένδειξη τιμής για μια μεγάλη ΕΛΛΗΝΙΔΑ που έφυγε από τη ζωή…
* Μπορείτε να παρακολουθήσετε το βίντεο του ΘΡΑΚΗ ΝΕΤ, από την κηδεία της «Κυράς των Μαρασίων» και ένα εξαιρετικό αφιέρωμα για την προσφορά της
