Για ακόμη ένα καλοκαίρι, οι κάτοικοι υποφέρουν από τα κρωξίματα των μεγαλόσωμων πτηνών – Στήνουν φωλιές στις ταράτσες των πολυκατοικιών – Ο αριθμός των γλάρων έχει αυξηθεί θεαματικά τα τελευταία χρόνια
Όταν πρωτοκυκλοφόρησε η ταινία του Άλφρεντ Χίτσκοκ «Τα Πουλιά» το 1963, κανείς δεν περίμενε πως ίσως αυτό το σενάριο κυριαρχίας των πουλιών σε κάποια πόλη, θα μπορούσε να βγει αληθινό…
Κι όμως, στην Αλεξανδρούπολη, τα τελευταία χρόνια, φαίνεται πως οι γλάροι έχουν την παντοκρατορία και το πρωί, και το βράδυ, ειδικά κατά τους καλοκαιρινούς μήνες.
Κι ενώ κάποτε μπορεί να τα χαρακτηρίζαμε ως «συμπαθητικά πουλάκια», τώρα πια οι περισσότεροι από εμάς, τα βρίζουμε σχεδόν κάθε μέρα!
Ο λόγος; Η πολλή φασαρία που κάνουν! Τα κρωξίματά τους έχουν καταντήσει εφιάλτης! Πρωί, μεσημέρι και βράδυ δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να κρώζουν! Μα, τι λένε τέλος πάντων, όλη την ώρα μεταξύ τους;
Κι έτσι, μικροί και μεγάλοι δεν μπορούν να ξεκουραστούν σταλιά στην Αλεξανδρούπολη, που κάποτε ήταν ιδανική για ριλάξ το καλοκαίρι…
Άραγε, τι άλλαξε κατά τα τελευταία έτη και υποφέρουμε τόσο από αυτά τα μεγαλόσωμα πτηνά;
Την απάντηση είχε δώσει πέρσι στο «The Opinion», ο βιολόγος Μαρτίνος Γκαίτλιχ από την Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρεία: «Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε και στην Ελλάδα γλάρους να φωλιάζουν στις ταράτσες πολυκατοικιών, σε περιοχές που απέχουν πολύ από την ακτογραμμή, εκεί όπου ο κόσμος περιμένει να τους δει. Το φαινόμενο έχει παρατηρηθεί εδώ και κάποια χρόνια σε άλλες χώρες στην Ευρώπη, στην Ελλάδα αρχικά εμφανίστηκε στην Αλεξανδρούπολη και την Καβάλα, ενώ τελευταία το βλέπουμε και στα μεγάλα αστικά κέντρα, στην Αττική και στη Θεσσαλονίκη. Βέβαια, πρέπει να πούμε ότι αυτό που για μας τους ανθρώπους είναι μακριά, για τον γλάρο δεν είναι. Με το βλέμμα του γλάρου, αλλά και τις φτερούγες του, οι αποστάσεις εκμηδενίζονται».
Να γιατί λοιπόν, οι γλάροι αρέσκονται να… παρτάρουν στις ταράτσες πολυκατοικίων – ειδικά τη νύχτα – αλλά και να περπατούν αμέριμνοι στους δρόμους για να βρουν τροφή, ακόμη και από τους κάδους απορριμμάτων.
Είναι διαπιστωμένο πως έχουν αποθρασυνθεί πλήρως, ενώ όπως έχουμε όλοι μας καταλάβει, αυξάνονται και πληθύνονται.
Σύμφωνα με τον κ. Γκαίτλιχ, «ο ασημόγλαρος παρουσιάζει μια πληθυσμιακή έξαρση, που είναι σταδιακή, είναι αποτέλεσμα δεκαετιών. Ο πληθυσμός τους δεν έχει αυξηθεί από τον έναν χρόνο στον άλλο τόσο θεαματικά. Ωστόσο, επειδή είναι ένα είδος που επωφελείται από την ανθρώπινη δραστηριότητα και είναι ιδιαίτερα προσαρμοστικό, θα πρέπει να το συνηθίσουμε και στις πόλεις μας».
Στις παραλιακές ταβέρνες πάντως της πόλης, σίγουρα συνηθίσαμε τους γλάρους, αφού σχεδόν πάντοτε εμφανίζονται για να τσιμπολογήσουν κάτι από αυτά που τρώμε.
Τουλάχιστον, να μην έκρωζαν τόσο δυνατά! Θα μπορούσαμε λίγο να ησυχάσουμε…
Μ.Κ.
