1. Το «Προσκύνημα» της Επανάστασης, του 1821
Για να δώσουμε έμφαση, κεντρίσουμε το ενδιαφέρον των Ελλήνων εθνικά και αποφύγουμε μοιραία, επερχόμενα λάθη, τα οποία χαλκεύονται στα σκοτεινά παρασκήνια, των μισελλήνων, δολίων και ύπουλων δήθεν φίλων, καλόπιστων γειτόνων και συμμάχων μας, επιλέγουμε κατά προτεραιότητα, τον σχολιασμό του «επονείδιστου Προσκυνήματος» κατά την επανάσταση του 1821, το οποίο ως εθνικό προδοτικό έγκλημα, διαπράχθηκε το έτος 1827. Προσκύνημα ονομαζόταν από παλιά, υπό την στενή έννοια του, (διότι υπάρχει και η ευρεία έννοια του, την οποία σήμερα ζούμε, μέσα σε ασαφείς κλυδωνιζόμενες, καιροσκοπικές, προδοτικές, υστερόβουλες, φιλίες-συμμαχίες, των ίσων αποστάσεων, ως αυτή του ΝΑΤΟ αλλά και της Ε.Ε. και ΗΠΑ), η δήλωση υποταγής μεμονωμένων ατόμων ή ολόκληρων ομάδων ή και περιοχών, προς τον κατακτητή, εναντίον του οποίου είχαν πάρει και σηκώσει το όπλα.
Ο Κολοκοτρώνης με την οξυδέρκεια, τη διορατικότητα και τη μεθοδικότητά του, αντιμετώπισε το «προσκύνημα», μέσα στα πλαίσια του ανταρτοπόλεμου, που διεξήγαγε κατά του Ιμπραήμ, στην Πελοπόννησο. Στα απομνημονεύματά του δε, τονίζει με έμφαση ότι, για το σβήσιμο της επανάστασης του 1821, δεν φοβήθηκε, ούτε τις στρατιές του Δράμαλη, του Κιουταχή και Ιμπραήμ, αλλά τους προσκυνημένους, για τους οποίους είχε δώσει άμεση, αυστηρή, προς εκτέλεση Διαταγή. «ΦΩΤΙΑ ΚΑΙ ΤΣΕΚΟΥΡΙ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΕΝΟΥΣ».
Απερίφραστα, ο Κολοκοτρώνης λέει ότι όσοι οπλαρχηγοί έκλειναν προς το «τουρκοπροσκύνημα» ήταν πρώην «καπεταναίοι» των αρχόντων, δηλαδή οι μισθοφόροι τους, των περιοχών εκείνων της Πελοποννήσου τις οποίες αυτοί διαφέντευαν. Κορυφαίος και κύριος υποκινητής των προσκυνημένων, ήταν ο δεύτερης κατηγορίας οπλαρχηγός, Δημ. Νενέκος, ο οποίος σκόρπισε τον σπόρο της προδοτικής υποταγής στον Ιμπραήμ και ο οποίος με 2.000 προσκυνημένους άνδρες στάθμευε στην Πάτρα, υπό τις διαταγές του Ντελή Αχμέτ, έτοιμος να στραφεί κατά της επανάστασης και του Κολοκοτρώνη. Απευθυνόμενος στους προσκυνημένους, ο Κολοκοτρώνης τους έγραψε «Επιστρέψετε, το Έθνος θα σας συγχωρήσει. Ο Ιμπραήμ, δεν θα δύναται να σας προστατεύσει, όταν εμείς θα έλθουμε, ως τιμωροί». Το προσκύνημα ξεκίνησε από τους «άρχοντες και τους κοτζαμπάσηδες», οι οποίοι τα είχαν βρει με τον δυνάστη, κατακτητή και από κοινού με αυτόν καταδυνάστευαν τον επαναστατημένο λαό και τους Αρχηγούς του, οι οποίοι με το όπλο στο χέρι υπερασπιζόταν τα εθνικά δίκαια και την ελευθερία. Τα συνθήματά τους ήταν «Ελευθερία ή θάνατος» και «Νίκη ή θάνατος».
Αυτό γίνεται και σήμερα, ο λαός μαχητής, επί των επάλξεων και οι ιθύνοντες και ενασκούντες την εξουσία, για καθαρά ιδιοτελείς σκοπούς τους, κάθε μορφής, εμπαίζουν τον λαό (Συμφωνία Πρεσπών πρόσφατα, εκκολαπτόμενη ετεροβαρής συμφωνία Αιγαίου μορφής Πρεσπών, μετά τις εκλογές, σε Τουρκία και Ελλάδα.
2. Μηδισμός
- Μηδισμός, κατ’ επέκταση, μέχρι σήμερα, για τον οποιονδήποτε επίβουλο και εχθρό της Ελλάδας, ήταν η τότε συνεργασία με τους εισβολείς Μήδους-Πέρσες, αλλά και η μίμηση του βαρβαρικού τρόπου ζωής τους, κατά την κρίσιμη, για την επιβίωση του ελληνισμού, χρονική περίοδο, 490-431 π.Χ.
Μέσα στα πλαίσια της επιδιωκόμενης υποταγής στον Μηδισμό, συνυπήρχαν, εκτός από τη μίμηση του τρόπου ζωής τους, οι εκβιασμοί, οι απειλές για υποταγή ζητώντας «γη και ύδωρ», οι υπερπόντιες και χερσαίες εκστρατείες τους και οι πολεμικές επιχειρήσεις τους, η προδοσία, η προσφορά προστασίας για τους προδότες (Μηδίσαντες), η σύναψη δουλικών και υποτελών Συμφωνιών «Ανταλκίδειος Ειρήνη», πάνω από όλα δε, ο «χρηματισμός» για την εξαγορά εθνικών συνειδήσεων και προσφοράς υπηρεσιών, επ’ ωφελεία των Περσών.
3.Κύρια ιστορικά γεγονότα
- Οι Πέρσες, μια άσημη ορεινή φυλή, ξεκίνησε νικηφόρα από την κακοτράχαλη περιοχή του Βόρειου Ιράν, συντρίβοντας τα αρχαία Βασίλεια, των Ασσυρίων, Λυδών, Εβραίων, Αιγυπτίων, Βαβυλωνίων κ.λ.π. και ενωθέντες, το 500 π.Χ., με τους Μήδους, υπό το σκήπτρο του Κύρου Β’, δημιούργησαν μια αχανή Αυτοκρατορία, από την Ινδία ως τη Μεσόγειο και από την Κασπία ως τον Ινδικό ωκεανό. Οι Πέρσες επιδιώκοντας κοσμοκρατορία, του τότε γνωστού κόσμου, οργάνωσαν, κατά την άποψη της Περσικής Ιστορίας, τέσσερις ευρωπαϊκές εκστρατείες: 1) Στη Θράκη και Σκυθία 513-512 π.Χ., 2) Μακεδονία 492 π.Χ., 3) Νήσους Αιγαίου και Αττική 490 π.Χ. και 4) Κεντρική Ελλάδα 480-479 π.Χ.
- Οι Σκύθες αντιμετώπισαν του Πέρσες εισβολείς, το 512 π.Χ., εφαρμόζοντας την τακτική της «καμένης γης». Η Στρατιά του Δαρείου δεινοπάθησε και αναγκάστηκε να αναδιπλωθεί δυτικά του Δούναβη ποταμού με μεγάλες απώλειες. Λόγω και της επανάστασης στην περιοχή, των ελληνικών πόλεων Βοσπόρου και Τρωάδος (Βυζάντιο, Πέρινθος, Χαλκιδών), ο Δαρείος αναγκάστηκε να επαναδιαπεραιωθεί στη Μικρά Ασία, όχι δια του Βοσπόρου, όπως αρχικά είχε εισέλθει στη Θράκη, αλλά δια του Ελλησπόντου, αφού άφησε τον Μεγάβαζο με 80.000 άνδρες για να υποτάξει τις επαναστατημένες πόλεις και κυριαρχήσει επί της Θράκης, με σύνορα τον Στρυμόνα και Δούναβη ποταμό. Αυτή ήταν η πρώτη και τελευταία επιτυχία των Περσών επί ευρωπαϊκού εδάφους και της σχεδίασης τους, να προελάσουν μέχρι Ατλαντικού. Οι δύο άλλες εκστρατείες του Μαρδόνιου το 492 π.Χ. και των Δάτι και Αρταφέρνη το 490 π.Χ., κατέληξαν σε πλήρη αποτυχία. Του Μαρδονίου, λόγω καταστροφής του Περσικού στόλου, από τρικυμία στο Άθως Όρος, των δε Δάτι και Αρταφέρνη, λόγω της συντριβής των περσικών αποβατικών δυνάμεων στην πεδιάδα του Μαραθώνος, από τους Αθηναίους το 490 π.Χ
- Ο Ξέρξης, διαδέχθηκε τον πατέρα του Δαρείο το 486-485 π.Χ. και αποφάσισε να κατακτήσει την Ελλάδα, ως αντίποινα για την περσική ήττα στον Μαραθώνα. Στο περσικό σχέδιο εκστρατείας, προβλεπόταν, ο στρατός σαν οδοστρωτήρας, θα προχωρούσε κατά μήκος των παραλιακών οδών, ενώ ο στόλος θα αντιμετώπιζε τον ελληνικό στόλο, θα ανεφοδίαζε τον περσικό στρατό και θα διενεργούσε αποβάσεις στα μετόπισθεν της ελληνικής αμυντικής διατάξεως. Η συγκρότηση των περσικών δυνάμεων άρχισε από το καλοκαίρι του 481 π.Χ. Κύρια βοηθητικά έργα της εκστρατείας ήταν η διάνοιξη της διώρυγας του Άθω και η κατασκευή δύο γεφυρών προς ζεύξη του Ελλήσποντου. Ο στρατός, στόλος, ιππικό, κατά τον Ηρόδοτο, αριθμούσαν σε 2.641.610 άνδρες, αν δε ληφθούν υπόψη και οι διάφορες βοηθητικές υπηρεσίες. Το σύνολό τους ανερχόταν σε 5.283.220 άνδρες. Ο Αισχύλος αναφέρει ότι η Ασία άδειασε από όλους τους άνδρες της. Την τεράστια και πρωτόγνωρη στην ιστορία αυτή δύναμη έτοιμη να κατακλύσει την Ευρώπη, αντιμετώπισαν, αποδιοργάνωσαν και συνέτριψαν οι ενωμένες Δυνάμεις των ελληνικών πόλεων-κρατών, στις μάχες-συγκρούσεις-ναυμαχίες, Θερμοπυλών υπό τον Λεωνίδα Βασιλιά της Σπάρτης, Αρτεμησίου, Σαλαμίνας υπό τον Θεμιστοκλή το 480 π.Χ. και Πλαταιών υπό τον σπαρτιάτη στρατηγό Παυσανία, καθώς και της Μυκάλης το 479 π.Χ.
- Μετά τις νικηφόρες, μάχη των Πλαταιών και ναυμαχία Μυκάλης, επιχειρήθηκε από κοινού, όλοι οι Έλληνες, κυρίως όμως οι των Αθηνών και της Σπάρτης, εκστρατεία εναντίον των Περσών, το 478 π.Χ., υπό την ηγεσία του Παυσανία και συμμετοχή του Κίμωνα και Αριστείδη, για την απελευθέρωση των κατεχόμενων ελληνικών εδαφών της Κύπρου, ακτών Μ. Ασίας, Βυζαντίου, Θράκης και Μακεδονίας. Μετά την απομάκρυνση του Παυσανία, το 476 π.Χ., υπό την ηγεσία του Κίμωνα, επιχειρήθηκε να εκδιωχθούν οι περσικές φρουρές που είχαν απομείνει, σε Θράκη και Μακεδονία. Εκπορθείται και καταστρέφεται η πόλη Ηιόνα, με εκτροπή, στα πήλινα τείχη αυτής, της ροής του Στρυμόνα ποταμού, πρωτοφανής ενέργεια για εκείνη την εποχή, διότι δεν υπήρχαν ακόμη πολιορκητικές μηχανές.
- Μετά την αδυναμία της Σπάρτης, η οποία απεχθανόταν τις υπερπόντιες εκστρατείες και μέσα στα πλαίσια του συντηρητισμού, που την διέκρινε, για εξασφάλιση της ηγεμονίας της στο στενό ελληνικό περιβάλλον, απεχώρησε της Συμμαχίας. Η Αθήνα κατόπιν αυτού, συγκροτεί, ιδίαν Συμμαχία το 477-476 π.Χ. και συνεχίζει τις επιχειρήσεις κατά των Περσών, την περίοδο 470-460 π.Χ., όπου κατέληξαν στην περήφανη νίκη του Ευρυμέδοντα της Παμφυλίας το 467 π.Χ.
- Οι Πέρσες, καίτοι ηττήθηκαν κατά κράτος, δεν έπαψαν να ασχολούνται με τα λαμβάνοντα χώρα στην Ελλάδα γεγονότα και να επιχειρούν να τα εκμεταλλευτούν προς όφελός τους και σε γενικές γραμμές να αποδυναμώνουν την ισχύ του ελληνισμού, με διάφορα μέσα και κυρίως με «χρηματισμό», με το άσχημο τέλος, ως εκ τούτου των δύο κυρίων πρωταγωνιστών της νίκης, Παυσανία και Θεμιστοκλή.
- Παυσανίας. Ο Παυσανίας, κατηγορηθείς για «μηδισμό» και προδοσία κατά της Σπάρτης, κατέφυγε ως ικέτης στον ναό της «Χαλκίοικου Αθηνάς», του οποίου ναού, έκτισαν τις πόρτες, όπου τον πρώτο λίθο έβαλε η ίδια η μάνα του και αφαίρεσαν τη στέγη και τον άφησαν να πεθάνει από πείνα…
- Θεμιστοκλής. Ο Θεμιστοκλής, χαρακτηρισθείς απότομος, πλεονέκτης και φιλοχρήματος, εξακολουθούσε να αποκλείεται, από την επιδίωξη του, διακυβέρνησης του κράτους και λόγω της ισχύουσας, τότε νομοθεσίας. Κατηγορηθείς για «μηδισμό» λόγω και της αναφοράς της δωροδοκίας του, από τους Πέρσες, μέσω του Παυσανία, αθωώθηκε, με τη μεγαλοψυχία του Αριστείδη. Πλην όμως μετά από ψηφοφορία, αποφασίσθηκε να εξοστρακισθεί-εξορισθεί. Κατά τη διάρκεια της εξορίας του και μετά τον θάνατο του Παυσανία, βρέθηκαν οι αποδείξεις για την ενοχή του και καταδικάστηκε για εσχάτη προδοσία, ερήμην. Δημεύτηκε η περιουσία του, αξίας 100 ταλάντων, ενώ όταν άρχισε την καριέρα του ήταν μόνο τρία, που δείχνει το μέγεθος των καταχρήσεων του. Μετακινούμενος και διαφεύγων, από περιοχή σε περιοχή, κατέληξε στα Σούσα Ασίας, στην Αυλή του Αρταξέρξη, στον οποίο έδωσε επιστολή του, στην οποία ανέφερε ότι βρισκόταν εκεί διωκόμενος χάριν της φιλίας του προς αυτόν (Αρταξέρξη). Έμαθε περσικά, απέκτησε τεράστια περιουσία στη Μαγνησία και Λάμψακο, παντρεύτηκε περσίδα κ.λ.π. Πέθανε στη Μαγνησία, 64 ετών, αφού πήρε μόνος του δηλητήριο, διότι δεν άντεχε, να ολοκληρώσει τις υποσχέσεις, τις οποίες είχε δώσει στον Αρταξέρξη, για την προδοσία της πατρίδας του (Αθήνας). Χάρη, στην αιώνια αμνηστία των Ελλήνων, κατά ιδίαν αυτού θέληση, τα οστά του μεταφέρθηκαν κρυφά και θάφτηκαν, δεξιά στο λιμάνι του Πειραιά.
Ακολουθεί το Δεύτερο Μέρος
Παν. Χόχολης
Αντιστράτηγος ε.α.
Επίτιμος Διοικητής
Ανωτάτης Σχολής Πολέμου
