Τρίτο Μέρος
ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ, ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
1. Το τουρκοπροσκύνημα.
Ο Κολοκοτρώνης, τότε 1827, μαχόταν, όχι μόνο έναν αλλά πολλούς εχθρούς. «Τον Ιμπραήμ, τους προσκυνημένους, την αντιπολίτευση και την κυβέρνηση». Παρόλα αυτά, το κουράγιο του δεν χανόταν και πίστευε, ότι ο «αγώνας θα κερδιζόταν». Πολύ δε φοβόταν, όπως ο ίδιος έλεγε, «το μίασμα του προσκυνήματος».
Όλη σχεδόν, η τότε επαναστατημένη Ελλάδα, είχε προσκυνήσει, πλην της Μεσσηνίας και της Μάνης. Ο Ιμπραήμ προστάτευε τους προσκυνημένους και δεν επέτρεπε, σε Τούρκο, ούτε στάχυ να κόψει από τις σοδειές τους. Για την απροσκύνητη όμως Μεσσηνία, έστειλε τον Κεγαχιάμπεη, με εγκυκλίους, να την απειλεί με δηώσεις και καταστροφές. Οι Μεσσήνιοι, δια στόματος Κολοκοτρώνη, έδωσαν περήφανη απάντηση « … όχι, τα δέντρα αν κόψεις, τα σπίτια μας αν κάψεις, πέτρα επάνω σε πέτρα να μην μείνει ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΠΡΟΣΚΥΝΟΥΜΕ». Κουβαλώντας στις στιβαρές πλάτες του ο Κολοκοτρώνης την αιματοβαμμένη, ειδικά από τα μαχαιρώματα των προσκυνημένων, Ελλάδα, που κινδύνευε και ψυχοραγούσε, να σβήσει, φθάνει στον «Αρμυρό Μάνης», (ιδιαίτερη πατρίδα του γράφοντος). Από τον Αρμυρό, έστειλε με μια βάρκα με αποδεικτικά στοιχεία, προς τους Ναυάρχους Κόδριγκτον (Αγγλίας), Δεριγνύ (Γαλλίας) και Χέυδεν (Ρωσίας), για τη γενοκτονία του Ιμπραήμ, κατά των Ελλήνων. Οι Ναύαρχοι έστειλαν πλοιάρχους των, να διαπιστώσουν, αν οι καταγγελίες του Κολοκοτρώνη ήταν αληθινές. Και πράγματι, από την Καλαμάτα ως τον Αρμυρό, οι καπνοί και οι φλόγες, από την καιόμενη και ρημαγμένη γη ήταν τόσο εμφανείς. Παρά τις διαμαρτυρίες τους όμως, στον Κεχαγιάμπεη, εκείνος συνέχιζε τη «φωτιά και το τσεκούρι», σύμφωνα με τις εντολές του Ιμπραήμ, η δε ώρα, της Ναυμαχίας του Ναυαρίνου (8ης Οκτωβρίου 1827), ήταν πλέον, τόσο κοντά. Η αντιμετώπιση του Ιμπραήμ και του προσκυνήματος, καθώς και η Ναυμαχία του Ναυαρίνου, ήταν έργο της στρατιωτικής, αλλά και διπλωματικής οξυδέρκειας του Κολοκοτρώνη.
2. Η Ελλάδα επιβιώνει με εθνικού Αναστήματος ΗΓΕΤΕΣ
Από τα πιο πάνω γεγονότα, εξάγεται το αδιάψευστο θετικό και ελπιδοφόρο συμπέρασμα, ότι σε κρίσιμες, οριακές, καθοριστικές εθνικές στιγμές και καταλυτικά γεγονότα χρειάζονται μεγάλου αναστήματος, εθνικοί ηγέτες, οι οποίοι να έχουν μέσα στην καρδιά τους, μόνο την Ελλάδα, όπως έπραξε τότε, στην επανάσταση του 1821, ο Κολοκοτρώνης. Υπάρχει όμως και η αρνητική πλευρά, δυστυχώς. Μέσα από τη διαχρονική, ιστορική, εθνική διαδρομή μας, φθάνουμε στον 20ο και αρχές 21ου αιώνα, όπου σε κρίσιμες, ζωτικές στιγμές, του εθνικού μας βίου, οι τότε ηγέτες της πατρίδας μας, σε πάρα πολλές περιπτώσεις υπήρξαν κατώτεροι των περιστάσεων, ανίκανοι, αδιάφοροι, ελεγχόμενοι από ανθελληνικές σκοτεινές δυνάμεις, αλληλομισούμενοι και εμφυλίως και ενόπλως συγκρουόμενοι και προκάλεσαν τρομερά δεινά διαχρονικά στον ελληνισμό (Μ. Ασία, Θράκη, Πόντος, 1922, Γράμμος-Βίτσι 1946-1949, Κύπρος 1974, Ίμια 1996, Πρέσπες πρόσφατα), με το εθνικό μέλλον μας να διαγράφεται, ανησυχητικό και απροβλέπτου εξελίξεως και να επιτάσσει «ΑΥΞΗΜΕΝΗ ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΕΤΟΙΜΟΤΗΤΑ».
3. Το προσκύνημα ξεκινάει προ της άλωσης (1453)
Το προσκύνημα, στην επανάσταση του 1821, δεν ήταν κάτι το καινούριο, τις ρίζες του, θα τις αναζητήσουμε, αρκετά πίσω, προ της άλωσης της Κωνσταντινουπόλεως στις 29 Μαΐου (ημέρα Τρίτη) του 1453, με την εμφάνιση του «γενιτσαρισμού» και του «εξισλαμισμού».
Στις ιστορικές φάσεις, πορείας του Βυζαντίου, διακρίνουμε, το «εκχριστιανισμένο ρωμαϊκό κράτος της Ανατολής», την «εξελληνισμένη αυτοκρατορία στην ακμή της», και τέλος (το οδυνηρό τέλος) την «ορθόδοξη ελληνική πολιτεία» με την μοιραία πτώση της και υποδούλωσή της, στους Τούρκους κατακτητές.
4. Η δύση-πτώση της Κωνσταντινούπολης
Η Κωνσταντινούπολη, η οποία στην ακμή της αριθμούσε από 800.000 έως ένα εκατομμύριο κατοίκους, στις παραμονές της πτώσης-άλωσης της, δεν ξεπερνούσε τις 30-35 χιλιάδες κατοίκους, φυλετικής πανσπερμίας.
Το συνεχώς, συρρικνούμενο Βυζαντινό κράτος (ορθόδοξη ελληνική πολιτεία), εναγωνίως αποζητούσε την εύνοια του λατίνου ή του τούρκου, προσφέροντας τους, συμμαχία ή υποτέλεια, πότε στους άσπονδους ομόπιστους του, πότε στους αλλόθρησκους.
Το Βυζάντιο, ό,τι είχε απομείνει, ανίσχυρο και ανυπόληπτο, πνέοντας τα λοίσθια, παραδέρνει σε ένα πέλαγος διαφθοράς και παθών. Ο μεγάλος αριθμός των κατοίκων του και μάλιστα επιφανών (Βησσαρίων, Χαλκοκονδύλης, Λάσκαρης κ.λ.π.), προς της επελαύνουσας τουρκικής λαίλαπας, είχε δραπετεύσει στη Δύση. Ο εναπομένων, ετερόκλητος πληθυσμός του, είναι χωρισμένος στα δύο. Στους φιλολατίνους, φιλοπαπικούς με φιλοδυτικό προσανατολισμό, που είναι η προνομιούχος αστική τάξη και στους φιλότουρκους, που είναι ο κλήρος, οι καλόγεροι, τα μοναστηριακά φέουδα κ.λ.π. Δυστυχώς, φιλοέλληνες δεν υπήρχαν, λόγω της τότε εθνικής κατάπτωσης και συρρίκνωσης του ελληνισμού. (Εάν είχε επικρατήσει, ο εκλατινισμός το 1453, δε θα υπήρχε ο ελληνισμός για το 1821.)
Οι υπερασπιστές της Κωνσταντινούπολης, όπως μυστικά τους καταμέτρησε ο Γεώργιος Φρατζής, ο έμπιστος του Αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, ήταν μόνο 5.973, έναντι 80.000 έως 150.000 Τούρκων πολιορκητών. Τη δράκα των υπερασπιστών εκμηδένιζε η δράση των πρωτοεμφανιζόμενων τότε πυροβόλων.
5. Η απουσία των Ελλήνων υπερασπιστών επί των τειχών
Το μέγιστο των υπερασπιστών, ήταν μισθοφόροι. Οι άλκιμοι Έλληνες, ανερχόμενοι σε 300 χιλιάδες, ενώ θα έπρεπε να είναι ταγμένοι επί των τειχών της πόλης ως υπερασπιστές, ήταν κλεισμένοι, στα πολυάριθμα μοναστήρια, για να σώσουν τη ψυχή τους, όπως δογματικά δήθεν πίστευαν και αδιαφορούντες, πάλι δήθεν, για τα εγκόσμια, αποδεχόταν το «ΣΦΑΞΕ ΜΕ ΑΓΑ ΜΟΥ ΝΑ ΑΓΙΑΣΩ». (Στην επανάσταση του 1821, οι θυσίες του καλόγερου Σαμουήλ στο Κούγκι, του Αθανασίου Διάκου στην Αλαμάνα, του Παπαφλέσσα στο Μανιάκι κ.λ.π., δείχνουν τη διαφορά του 1453 από αυτή του 1821, όσον αφορά την πατριωτική και αγωνιστική θέση, ιδιαίτερα του κατώτερου κλήρου).
Οι Τούρκοι, έξω από τα τείχη αλαλάζουν, ενώ μέσα στην πόλη ο λαός τρομοκρατημένος, αμήχανος και απόλεμος, περιμένει μόνο την «εξ’ ύψους βοήθεια και σωτηρία». Προφητείες, χρησμοί και ευνοϊκά σημάδια, προοιωνίζουν και δείχνουν ότι «όπου να είναι, η θεία επέμβαση και σωτηρία έρχονται». Ακόμη το πλήθος, εκτός πραγματικότητας, ευρισκόμενο και σε πλήρη σύγχυση διατελόν, πίστευε πως όταν οι Τούρκοι , ακόμη και στην πόλη, θα έχουν εισέλθει και θα έχουν φθάσει στην κολώνα του Μ. Κωνσταντίνου, τότε «Ρομφαία Αγγέλου θα τους κατακαύσει».
6. Οδυνηρή κατάληξη
Αντί της επιβαλλόμενης, προ πολλού, πολεμικής ετοιμότητας, σε πανστρατιά, όλων των Ελλήνων κατοίκων της Πόλης, επικράτησε ο σκοταδισμός και η «ΠΟΛΙΣ ΕΑΛΩ», του δε Αυτοκράτορά της, Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, πεσόντος ως απλού μαχητή, στο πεδίο της μάχης, εντός των τειχών.
7. Περσομηδικοί πόλεμοι
- Οι Περσομηδικοί πόλεμοι, παρά τα όποια αρνητικά στοιχεία, λόγω των μακροχρόνιων εμφυλίων συγκρούσεων των Ελλήνων, είναι μια λαμπρή ιστορική περίοδος, παγκόσμιας σημασίας, του τότε γνωστού κόσμου. Η άρτια, μαχητική ικανότητα των Ελλήνων, της εποχής εκείνης, αποτέλεσε τη βάση, για τη νικηφόρα αντιμετώπιση, των υπεράριθμων εχθρών τους. Η σημασία της πρώτης νίκης των Ελλήνων στον Μαραθώνα το 490 π.Χ., εξέρχεται των ορίων της αρχαίας Ελλάδας και αποκτά κοσμοϊστορική διάσταση. Εάν η Αθήνα έπεφτε, ο λαός της θα εσύρετο δούλος στην Ασία και ο «Χρυσούς αιώνας του Περικλέως» δεν θα είχε ανατείλει.
- Η Ευρώπη δεν έμελλε να γνωρίσει από 480 π.Χ., ανάλογης ισχύος εισβολή, μέχρι το 1944, με αυτή της απόβασης στη Νορμανδία, των ενιαίων Συμμαχικών Δυνάμεων, κατά του Ναζισμού.
Οι Έλληνες, χωρισμένοι σε κράτη-πόλεις, καίτοι αλληλοεμάχοντο, θεωρούσαν τους εαυτούς τους, ως έναν και μοναδικό λαό, με κοινή γλώσσα, έθιμα και θρησκεία, έτοιμο και αξιόμαχο, να αντιμετωπίσει, οποιονδήποτε εισβολέα. Ως εκ τούτου, ανατρέπει, τα οποιαδήποτε αρνητικά προγνωστικά, για την αντιμετώπιση, νικηφόρα, της πρωτοφανούς σε μέγεθος, περσικής στρατιωτικής δύναμης, το 480-479 π.Χ.
- Εάν οι Έλληνες είχαν νικηθεί, στις συγκρούσεις (Ναυμαχία Σαλαμίνας το 480 π.Χ. και μάχη των Πλαταιών και Ναυμαχία Μυκάλης το 479 π.Χ.), τότε η Δύση θα αποτύγχανε στον πρώτο της αγώνα να επιβιώσει και να παραμείνει ανεξάρτητη και να υπάρξει ως οντότητα, αφού θα την είχαν κατακλύσει τα επελαύνοντα βαρβαρικά περσικά στίφη.
Η Ελλάδα, ανήκουσα εις τη Δύση, ως εμπροσθοφυλακή αυτής, τότε αλλά και σήμερα, την έσωσε πολλές φορές από τον βαρβαρικό επεκτατισμό. Ως αντάλλαγμα αυτής της προσφοράς, η Δύση έδωσε στην Ελλάδα αντί «μάννα», «χολή και όξος», διαχρονικά προδίδοντάς την. (Άλωση Κωνσταντινουπόλης 1453, Μ. Ασία 1922, Κύπρος 1974, Ίμια 1996 κ.λ.π.).
- Ελληνισμός Μικράς Ασίας.
Οι ακμάζουσες, Ιωνικές, Αιολικές και Δωρικές παράκτιες πόλεις της Μ. Ασίας, είχαν κατακτηθεί από τους Πέρσες και ζητούσαν βοήθεια, από τη Μητροπολιτική Ελλάδα, όταν επαναστάτησαν κατά των Περσών. Μετά τη συντριπτική ήττα των Περσών, κατά τους Περσομηδικούς πολέμους, 480-479 π.Χ., οι Έλληνες περνούν δυναμικά, στη φάση της επιθετικής επιστροφής και επί ηγεμονιών, τόσο της Αθήνας, υπό τον Κίμωνα, όσο και της Σπάρτης, υπό τον Αγησίλαο, απελευθερώνονται οι ελληνικές πόλεις της Μ. Ασίας και διατηρούν τον ελληνισμό τους, επί δύο και μισή χιλιετηρίδες, μέχρι το 1922, οπότε αυτός ξεριζώθηκε. Πολύ βαριά, η ευθύνη των γενιών, του ξεριζωμού του 1922 αλλά και της παρούσης και επερχόμενων γενιών, για την αποφυγή νέων εθνικών συμφορών μας, τις οποίες απεργάζονται ανθελληνικά κέντρα εξουσίας. Η ευθύνη, για την επιβίωση του ελληνικού έθνους, βαραίνει τους Ηγέτες τους και τον λαό του. Ας σπεύσουν όλοι, ουδείς έχει το δικαίωμα να ολιγορήσει…
- Εμφύλιες συγκρούσεις
Παρά τις εμφύλιες συγκρούσεις, με την πλέον καταστροφική αυτή του Πελοποννησιακού Πολέμου 331-304 π.Χ., με κύριους πρωταγωνιστές την Αθήνα και Σπάρτη, οι Έλληνες κυριαρχούν στο Αιγαίο και τις παράκτιες πόλεις αυτού, της Προποντίδας και του Ευξείνου Πόντου. Επειδή οι Πέρσες, δεν μπορούσαν δια των όπλων και των πολυάριθμων στρατιών τους, να αντιμετωπίσουν τους Έλληνες, επιχείρησαν να τους αποδυναμώσουν και διχάσουν, με το χρήμα, τον μηδισμό και την υπογραφή μειωτικών και προδοτικών συμφωνιών, ως η «Ανταλκίδειος Ειρήνη», η οποία εξυπηρετούσε μόνο τα συμφέροντα, του Πέρση Βασιλέως. Η διχόνοια και οι εμφύλιες συγκρούσεις, ως μιάσματα, αλλά και ως δαιμονιόπληκτη κατάρα, μας σημαδεύουν και ακολουθούν μέχρι τελικής πτώσεως, εξουθενώσεως, κόπωσης και ηθικής και εθνικής συντριβής μας. Επίσης μας προκαλούν επαίσχυντες ήττες, εδαφικούς ακρωτηριασμούς, ωμότητες, φρικιαστικές ακρότητες, εξανδραποδισμούς, απεμπόληση των εθνικών μας δικαίων, υποταγή και εξυπηρέτηση ανθελληνικών συμφερόντων. Τελικά γινόμαστε το απροστάτευτο θύμα, το υφιστάμενο κάθε είδους προπηλακισμούς, εξευτελισμούς και εκβιασμούς, από καραδοκούντες, άσπονδους εχθρούς και δόλιους κακόπιστους φίλους.
8. Γεωστρατηγική θέση της Ελλάδας
Κατά ευφημισμό, χαρακτηρίσαμε την Ελλάδα, έναν «γεωστρατηγικό ογκόλιθο» από στρατηγικής αξιολόγησης της αυτό είναι αυταπόδεικτο και πηγάζει από τόσα πολλά, ιστορικά γεγονότα, τα οποία διαχρονικά αναφέρονται στην ιστορία και που διεξήχθησαν στον σημερινό ελλαδικό χώρο, δηλαδή επιδρομές βαρβάρων, αλλοφύλων, τόσο από Δυσμάς, όσο και από Βορρά και Ανατολάς.
Το 1952, Ελλάδα και Τουρκία, έγιναν μέλη του ΝΑΤΟ. Μέσα όμως από μία ατελή, υποκειμενική, λανθασμένη, διαστρεβλωμένη κατά τη γνώμη μας, επιτελική εκτίμηση, εντελώς ετεροβαρή, υπέρ της Τουρκίας, ο τεράστιος «γεωστρατηγικός ογκόλιθος, Ελλάδα», έγινε ένας απλός βράχος, ο οποίος απειλείται σήμερα να κατακλυστεί από τα λυσσομανούντα κύματα της εφευρεθείσας και στοιχειοθετησθείσας, τουρικής «Γαλάζιας Πατρίδας». Οι τότε υπογράφοντες την ένταξη της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ, διέπραξαν εθνικό έγκλημα, διότι αφελείς όντες και ως εκ τούτου εξαπατηθέντες, δεν έθεσαν θέμα πάθους, μίσους ίσως και λάθους που διαπράχθηκαν εις βάρους της Ελλάδας και δεν ζήτησαν ανάλογα ανταλλάγματα, θεσμικά κυρίως. Ακόμη δεν τόνισαν ότι, χωρίς την Ελλάδα το ΝΑΤΟ δεν είναι αρτιμελές προς Ανατολάς. Η Τουρκία, την οποία, η Ελλάδα συνδέει με τον δυτικό κορμό του ΝΑΤΟ, είναι τελείως αποκομμένη και στρατηγικά και νευραλγικά υποβαθμισμένη, έναντι του ανασχετικού ρόλους της κατά της Ρωσίας. Σήμερα, όπως έχουν εξελιχθεί και συνεχίζουν να εξελίσσονται τα σχετικά γεγονότα, η Τουρκία καίτοι μέλος του ΝΑΤΟ, συμπεριφέρεται τελείως αντινατοϊκά, θα λέγαμε εχθρικά, ο δε ανασχετικός ρόλος της, έναντι της πιθανής επιδίωξης καθόδου της Ρωσίας προς Νότο για την ώρα έχει εκλείψει, λόγω της λυκοφιλίας Τουρκίας-Ρωσίας.
Εκτιμούμε ότι το ΝΑΤΟ, βρίσκεται σε μια σχιζοφρενική παράνοια, οι δε λιβανίζοντες και εκλπαρούντες την Τουρκία για θέματα ρουτίνας, όπως η ένταξη της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ, Γραμματείς, Πρόεδροι, Κυβερνήτες, τελούν σε πλήρη σύγχυση και αποχαύνωση. Δεν βλέπουν ότι ο «βασιλιάς είναι εντελώς γυμνός». Έχουν, το δικαίωμα να ειπούν, σήμερα διαλύουμε το ΝΑΤΟ και αύριο το συγκροτούμε, όπως εμείς θέλουμε, αποβάλλοντας τους αντινατοϊκούς. Φοβούνται μη χάσουν, το ήδη χαμένο αμυντικό δυναμικό, της Τουρκίας; Ακόμη, επιβάλλεται, επιτέλους να ερωτηθούν, οι αποβατικές τουρκικές δυνάμεις, οι οποίες σταθμεύουν, στα παράλια της Μ. Ασίας και είναι εκτός ελέγχου και αρμοδιότητας του ΝΑΤΟ, στοχεύουν τις ακτές του Ευξείνου Πόντου; Ας μην είμαστε αφελείς. Όλοι και αυτοί που το πιστεύουν αυτό, αλλά και αυτοί που το ανέχονται, ανήκουν στην κατηγορία των ΗΛΙΘΙΩΝ.
9. Τελικός Επίλογος
Οι κάλπες στην Τουρκία, ήδη έχουν κλείσει. Η κυβέρνησή της έχει σχηματιστεί και αποτελείται από υπουργούς, νέους κατά το πλείστον. Πριν ακόμη στεγνώσει η υπογραφή της αναλήψεως των καθηκόντων τους, άρχισαν ήδη να μηρυκάζουν και να αναμασούν τη «Γαλάζια Πατρίδα» και εν χορώ να ψάλλουν τον αμανέ της.
Η επίπλαστη ειρήνη των σεισμών, σιγά σιγά ξεθωριάζει. Τα ουρλιαχτά των γκρίζων λύκων αρχίζουν πάλι να προκαλούν ανατριχίλα. Η ελληνική κυβέρνηση, ας λάβει, κατά προτεραιότητα, υπόψη της τα γεγονότα αυτά και ας μην εφησυχάζει, παρασυρόμενη από κάποιους «στρατηγικούς αναλυτές», οι οποίοι παρουσιάζονται καθησυχαστικοί, ότι δήθεν η Τουρκία θα δώσει προτεραιότητα σε θέματα οικονομίας, κοινωνικά κ.λ.π.
«Ο λύκος και αν εγέρασε και έπεσε το μαλλί του, ούτε τη γνώμη άλλαξε, ούτε την κεφαλή του».
Ο εχθρός είναι προς των πυλών… Τα ελληνικά όπλα συνεχώς επί σκοπόν …
Ο εχθρός θα συντριβεί…
10. Επίγραμμα
O εθνικός ποιητής, Διονύσιος Σολωμός, από τον άλλον κόσμο, προτρέπει: «Δυστυχισμένε μου λαέ, καλέ και αγαπημένε, πάντα ευκολόπιστε και πάντα προδομένε».
Επιτέλους, άστραψε, βρόντηξε, πολέμησε, σήκωσε ανάστημα, για να μην παρασυρθείς, αλυσοδέσμιος σε μια τέτοια «στημένη» τράπεζα, όπου θα προσταχτείς πολλά να δίνεις για (Δυτ. Θράκη, Αιγαίο, Κύπρο) και να μη λαμβάνεις τίποτα. Αυτό έγινε και στις Πρέσπες.
Ο έλεγχος σήμερα, του εναερίου χώρου των Σκοπίων (Β. Μακεδονία), από την Ελλάδα, δόθηκε στην Ιταλία και αύριο στην Τουρκία. Ιταλία και Τουρκία, το 1919-1922, επεξεργάστηκαν την καταστροφή του ελληνισμού Μ. Ασίας. Η Ιταλία ήταν η πρώτη, η οποία φτυάρισε, την ιερή ελληνική γη της Ιωνίας και άνοιξε σε αυτήν τον τάφο της Ελλάδας. Το δράμα αυτό, ας μη το ξαναζήσουμε.
Παναγιώτης Χόχολης
Αντιστράτηγος ε.α.
Επίτιμος Διοικητής
Ανωτάτης Σχολής Πολέμου
Βοηθήματα:
- Ιστορία του Ελληνισμού Έθνους, έκδοση ΝΕΑ
- Το 1821 και η Αλήθεια, Γιάννη Σκαρίμπα
