Η Εθνικής μας ομάδα μπορεί να έχασε στη αναμέτρηση της Δευτέρας (19/06) από την σκληροτράχηλη Γαλλία, ωστόσο δεν έφυγε με σκυμμένο το κεφάλι.
Όσο ντεμοντέ κι αν ακούγεται, το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα έφυγε κερδισμένο από το Παρίσι.
Όχι βαθμολογικά, διότι δεν πήρε τίποτα, αλλά (απ)έδειξε ότι χτίζεται σιγά-σιγά κάτι ουσιώδες, στέρεο, υγιές, ελπιδοφόρο με προοπτική για σημαντικά πράγματα στο μέλλον, με μπροστάρη τον Ουρουγουανό τεχνικό, Γουστάβο Πογιέτ.
Από τα πρώτα παιχνίδια του Nations League, αλλά και τώρα από τα προκριματικά του Euro2024, φαίνεται ξεκάθαρα ότι η Εθνική μας πατάει στα πόδια της και προσπαθεί να χτίσει μια ομάδα, η οποία θα μπορεί να σταθεί στις μεγάλες εθνικές διοργανώσεις.
Οι εμφανίσεις, τα θετικά αποτελέσματα, αλλά και το υγιές κλίμα μεταξύ των παικτών αποδεικνύουν ότι από τη στιγμή που ανέλαβε τα ηνία της ομάδας ο Πογιέτ, υπάρχει πλέον ένας διαφορετικός αέρας στην γαλανόλευκη.
Το παιχνίδι με την Γαλλία ήρθε να «σφραγίσει» όλα τα παραπάνω, παρ’ όλο που δεν ήρθε το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Μικρή σημασία έχει το… πηλίκο του αγώνα σε τέτοιες αναμετρήσεις κόντρα σε ομάδες-βαρόνους, με ποδοσφαιριστές που κυριαρχούν στα καλύτερα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα.
Η εικόνα ήταν τέτοια, που αφήνει πολλά περιθώρια για χαμόγελα και αισιοδοξία.
- Η αρμάδα του Πογιέτ αξίζει την στήριξη και το χειροκρότημα όλων
Αυτή η Εθνική που χτίζει ο Ουρουγουανός στρατηγός, αξίζει χειροκρότημα, εμπιστοσύνη και έμπρακτη στήριξη.
Αξίζει γεμάτο γήπεδο στα εντός έδρας με παιχνίδια, με έντονο παλμό και θετική αύρα. Ύστερα από παρά πολύ καιρό, η γαλανόλευκη έχει ρεαλιστικές ελπίδες για να προχωρήσει σε τελικά μιας μεγάλης διοργάνωσης, ακόμα και αν χρειαστεί η δεύτερη ευκαιρία από τα παιχνίδια του Nations League.
Βέβαια, την κέρδισε αυτήν την ευκαιρία η Εθνική μας, δεν της χαρίστηκε.
Θυμίζω ότι με την πρωτιά μας στον όμιλο του Nations League, θα διεκδικήσουμε σε παιχνίδια μπαράζ την πρόκριση μας στο Euro2024, αν δεν περάσουμε από το δύσκολο όμιλο με Γαλλία, Ολλανδία, Γιβραλτάρ και Ιρλανδία (περνούν οι δύο πρώτοι).
Η ομάδας μας στάθηκε αξιοπρεπέστατα στο «Σταντ Ντε Φράνς», δεν λύγισε σε καμία στιγμή, δεν έχασε το τσαγανό της και την πίστη της.
Αυτά τα στοιχεία θέλει να περάσει ο Πογιέτ στους παίκτες και μέχρι στιγμής έχει καταφέρει να τα μεταλαμπαδεύσει.
Δεν είναι αγγαρεία πια οι κλήσεις των διεθνών στην Εθνική, δεν υπάρχει τοξικό κλίμα και ο προπονητής είναι ο μόνος που έχει τον έλεγχο των αποδυτηρίων και της ατμόσφαιρας. Γεγονότα που καθρεφτίζονται στο χορτάρι.
Το πόσο αναγκαίο είναι να βρεθεί επιτέλους η Εθνική μας ομάδα σε μια διεθνή διοργάνωση φαίνεται από την δίψα των ποδοσφαιριστών, αλλά και από τη συχνή και μεγάλη πλέον προέλευση των φιλάθλων στο γήπεδο.
Έχοντας περάσει χρόνια αφάνειας και πραγματικής ταπείνωσης από ήττες που ήρθαν από ομάδες πολύ χαμηλότερου επίπεδο, αξίζουμε και εμείς ένα διάστημα χαράς και περηφάνιας. Να… γυρίσει επιτέλους το φύλλο.
Ο στόχος του Εuro2024 δεν μοιάζει πια ένα άπιαστο όνειρο, αντίθετα ο στόχος φαίνεται ρεαλιστικός.
Οι νίκες με τους αδύναμους του ομίλου (Γιβραλτάρ, Ιρλανδία) είναι ένα καλό «μαξιλαράκι» για τη συνέχεια και οι Ολλανδοί δεν είναι Γάλλοι.
Προφανώς, η μεγάλη σχολή ποδοσφαίρου των Ολλανδών έχουν περισσότερες πιθανότητες για την δεύτερη θέση βάσει ταλέντου και ποιότητας, αλλά αυτή η Εθνική δείχνει έτοιμη να παλέψει μέχρι τέλος.
Από το Μουντιάλ του 2014 έχουμε να παρακολουθήσουμε με σοβαρότητα την γαλανόλευκη. Όλες οι εθνικές ομάδες διαθέτουν έναν ρομαντισμό πολύ ιδιαίτερο.
Μια ομάδα, ένα κράτος, μια φωνή, ένα χρώμα, μια σημαία, ίδια συναισθήματα, όλοι μαζί ενωμένοι εναντίον μιας άλλης εθνικής χώρας.
Εκεί που δεν χωρούν αντιπαλότητες, εκεί που οι «κόκκινοι» αγκαλιάζουν στον πανηγυρισμό ενός τέρματος τους «πράσινους» και ανάποδα.
Γι’ αυτό, είναι επιτακτική ανάγκη να μπει η Εθνική Ελλάδος στο σπίτι μας, αλλά και στον κόσμο μας.
Αλέξανδρος Κεσανλής
