Οσφραίνομαι την παιδική φοβία.
Ανάμεσα στα σκέλια ανοιχτά
της παλαιικής βαλίτσας μια ταινία
να πνίγει τις μπομπίνες. Μα στο τσακ
τη γλύτωσα, την έκοψα στα δύο,
παράχωσα τον λώρο πιο βαθιά
μαζί με τα υπόλοιπα συντρίμμια,
μες στον χερσότοπο τα άφησα κλειστά!
Απόηχος! Ακούω: μια σταλιά
κουτάβι, μες στην λάσπη να γαυγίζει,
να σκούζει μια μπαλίτσα, συγκλονίζει
το θέαμα, την πήρα…Με χαρά
μετά από δεκάδες μπιμπερά
να ανοίξουν τα ματάκια, να βρυχάται
να ορμά στους εισβολείς, να γλύφει εμάς
στο πρόσωπο, και αν του πούμε κάτι
ο σκύλος τρέχει πίσω- μπρός, με μιας
σηκώνοντας στα πίσω άκρα, βάζει
στους ώμους μας τα δυο του μπροστινά,
ως εκκρεμές του μετρονόμου, να την,
κινείται ασταμάτητα η ουρά!
Έως και χθες παντού και πάντα πρώτος
μας υποδέχεται στην πύλες του χωριού,
μα φέτος ήρθε σέρνοντας, στα πόδια
ολίγο τρίφτηκε, δεν είπε ηχηρά
τους ύμνους του, μια ένοχη ματιά
μονάχα χάρισε και κρύφθηκε…Σκεφτόταν…
“Αθλείται η Γη, γυρνάει το στεφάνι,
κουράζεται, γυμνάζει τον ποπό,
όσο για τα σκυλιά και εκείνα πως γερνάνε!
Επιβραδύνεται ο κόσμος, πιο μικρός
από αυτόν που γνώρισες στα νιάτα
σου φαίνεται! Σκυλίσιο μερτικό! Κάθε
στιγμή τον δύστυχο πονάτε ως φέρετρο
που φτιάχτηκε στενό, στενός κορσές
οι τοίχοι, το ταβάνι του κουβουκλίου-
ίδιος ο ουρανός!”
“Συμπιέζομαι, πλακώνομαι, ασπρίζω,
να, η μέτρηση η αντίστροφή, εμπρός!
Με τριγυρίζει η λύκαινα. Να βρίσω ?
θα έπρεπε, μα την ακολουθώ
την νύχτα με το στρογγυλό φεγγάρι
(να ακούσει το δικό μας ουρλιαχτό).
Ως δόλωμα με σέρνει, πλάι- πλάι
προτείνει ν’ ανεβούμε στο βουνό…
Μαντεύω, η αγέλη μας κοιτάει
και ο αρχηγός της είναι νηστικός…
τι άνισος αγώνας, τι φινάλε!
Παράδεισε, σου έρχομαι! Μα το
Σκυλίσιο γένι μου, εκεί δεν με περνάει
ο φύλακας! Για μας στον Ουρανό,
δεν έχει θέση, δίποδα μου, πάλι…
Απόδραση στην εξοχή προάλλες.
“Τι νέα?”, κι ο παππούς μας εξηγεί:
“Προχθές οι βοσκοί του φέρανε μαντάτα
(τα κόκαλα , το κόκκινο λουρί…”)
“Πως έγινε?”. “Ψιλά στα βοσκοτόπια
την Άνοιξη, που η δυνατή βροχή
με λιώσιμο των πάγων φανερώνει
τα μυστικά του τέλους μιας αρχής…”
Φωνάζω, πως ο Θάνατος κερδίζει,
κοντεύοντας να πάθω συγκοπή,
προς τι οι αξίες και οι πεποιθήσεις,
η ψευδαίσθηση που λέγεται « ζωή»…
Οι μαύρες τρύπες των ματιών σουφρώνουν
τους πάντες, οι κόρες είναι σε διαστολή,
η ψυχή βαριά απ την οργή , τον πόνο,
ημέρα με την ημέρα πιο μικρή…
Η μανούλα τότε δάκρυσε και είπε
“Θα ζήσουμε για πάντα, η ιατρική
με τα άλματα, με τις ανακαλύψεις
θα φέρει την πανάκεια”…. Η στοργή,
η ελπίδα στην φωνή της να με πείσει.
Τι ήταν? η κατάθεση ψυχής,
ο σκοπός της ψευδορκίας: για να ζήσει
αναζητά κανείς την θαλπωρή?
” Υπόσχομαι, η αθανασία θα ρθει,
εσύ την προλαβαίνεις, ναι, θεριό!
Είμαι εγώ που πείθω με απάτη
τον τρομαγμένο, ΤΩΡΑ, τον μικρό μου γιο!
Σαρίδου Νάνη, 2021
