Βρε, πώς αλλάζουν οι καιροί, ο κόσμος, οι ανθρώποι.
στη γειτονιά, στη χώρα μας και σ’ όλη την Ευρώπη.
Χωρίς καμιά υπερβολή σ’ όλη τη γη αλλάξανε,
κι αυτό, φαίνεται με ευχαρίστηση, όλοι το ίδιο πράξανε.
Κάποτε, ρούχα παλιά, σκισμένα ή λερωμένα
φορούσαν μόνο τα παιδιά των φτωχών, τα καημένα.
Σήμερα πρέπει κάθε νιος και για να είναι «Ιν»
οφείλει όλα τα ρούχα του, να είναι στο «αμήν»!
Να ‘χουν σκισίματα πολλά, να μην αντέχουν άλλο,
κι όχι μόνο στο παιδί, μικρό ή και μεγάλο.
Νέοι και νιες, πολλά παιδιά και … κάποιας ηλικίας,
φορούν σκιστά φορέματα, σχεδόν, μέχρι αηδίας!
Και, δεν αισθάνονται ντροπή, μα καμαρώνουν κιόλας,
που ‘χουν φορέματα σκιστά, ολόσχιστα μέχρι τρέλας.
Κι οι μάνες δεν ρωτάνε πια, πού έσκισες τα ρούχα;
αλλά, θεωρούν τα σπλάχνα τους, πως είναι … ταλαντούχα!
Είναι αυτό αληθινά αιτία περηφάνιας,
που έχουνε κάποιοι γονείς ή είναι σημείο κατάντιας;
Πάλαι ποτέ μας έλεγαν, νομίζω μυαλωμένα:
Φόραγε ρούχα καθαρά, ας είναι και … μπαλωμένα.
Γιατί, της λογικής συμπέρασμα, λέει πως η φθορά
δεν είναι σημείο ηθικής και σίγουρα δεν φέρνει τη … χαρά!
Γι αυτό, ας ανανήψουμε. Ας επανέρθει η χάρη,
κι αυτή η μόδα του σκιστού, ας πάει στο … φεγγάρι!
Αθ. Παπατριανταφύλλου
