Τι κρύβει ένα κρασοπότηρο στον πάτο,
την βέρα στάχτης, το μονόπετρο ελπίδας;
H κόλαση, η Εδέμ, η νύχτα με την ημέρα,
οι δύο όψεις του νομίσματος στο τυχερό παιχνίδι,
στα πιόνια τους εκ νέου αναθέτουν ρόλους.
Η αντίληψη της διαύγειας, του ύπνου αλλάζει.
Σαν το σμαράγδι βλέμματος γατούλας,
που γίνεται φαρμάκι, γαντζώνεται στο χείλος
του ποτηριού που ακουμπάν τα χείλη,
και προς το δειλινό αρχίζει να ξεφτά,
ενδίδοντας στην πίεση της μέρας
αδιάφορης για τα όνειρα, που ούτε καν θυμάσαι.
Το φωσφορούχο δηλητήριο προδίδει
η οσμή ψαριού σε αποσύνθεση ή σκόρδου.
Αυτή κι αν δεν είναι η εκδίκηση της λείας;
-2-
Επανεκκίνηση της αμαξοστοιχίας,
Με ρυθμικές κλαγγές και το «άχ» ανόδου
που σε εκπετάζει στις αμαρτωλές πηγές.
Μες τον αιθέρα ηδονής η γη μπερδεύεται στα πόδια,
η φαιδρή, χορεύει, περιστρέφεται ως σβούρα
και εσύ ανέμελα κουνάς αυτά, την αγγίζεις απαλά
προτού σκοντάψει
και γείρει,
υπαγορεύοντας την το μέτρο, τον ρυθμό.
-3-
Η έλλειψη εγγύτητας σωματοποιείται .
Κι αν δεν σε αναθεμάτιζα μες το βαθύ μεθύσι
βραχνά και άγρια, μες τα τραγούδια καπιλειού
και ύστερα σε εξύψωνα στους στίχους μου
σαν να΄ σουνα η οσία!
Η κάμαρα μικρή, στενάχωρο το ίδιο το κρεβάτι
Κουράστηκα να φτύνω το ταβάνι,
μες το ντουμάνι της γαλακτώδους καπνισμένης
πολυσύχναστης οδού θα σε αναγνωρίσω
άραγε; Ποιος ξέρει; Χωρίζει
τούτη την ταράτσα από τον Γαλαξία
μια έκταση χεριού, μονάχα ένα βήμα.
Το δίλημμα νυκτός στο αβυσσαλέο χάος
της πτώσης στο απύθμενο κενό,
στο άνοιγμα φτερών η χαρμοσύνη,
η ατέρμονη πορεία, η προσμονή…
Νάνη Σαρίδου
Αλεξανδρούπολη, 2023
