Ένα έδεσμα του περασμένου Αιώνα, που έμεινε χαραγμένο στις παιδικές μας Μνήμες
Στις μέρες μας εμείς, οι… παλιοί, επιστρέφουμε πάντα στα περασμένα, που βιώσαμε μικρά παιδιά, τότε που η κάθε μικρή στιγμή της καθημερινότητας γυρίζει νοσταλγικά στην μνήμη μας.
Εικόνες των παρελθόντων που ζήσαμε, επιστρέφουν νοσταλγικά και από παρελθόν γίνονται παρόν.
Εικόνες, μυρωδιές, γεύσεις, γεμίζουν το είναι μας. Πολλά απ’ αυτά που βιώσαμε …μας εγκατέλειψαν ανεπιστρεπτί και πολλά σε πείσμα των καιρών… είναι ΠΑΡΟΝΤΑ.
Μόλις έπιαναν τα πρώτα κρύα, παρόντες και οι τότε πλανόδιοι μικροπωλητές, που μετέφεραν την πραμάτεια τους από γειτονιά σε γειτονιά, διαλαλώντας την με την δυνατή και συνήθως μπάσα φωνή.
Τότε τέτοιες μέρες εμφανίζονταν και αυτοί που πωλούσαν τα… κόκκινα ΜΗΛΑΡΑΚΙΑ. Με κρεμασμένο στο λαιμό την λαμαρίνα… τον “νταμπλά”, είχαν τακτοποιημένα στην σειρά ως μολυβένια στρατιωτικά τα ΜΗΛΑΡΑΚΙΑ, με καρφωμένα στο κέντρο τους, το ειδικά επεξεργασμένα φυσικό καλαμάκι.
Σε απόλυτη τάξη και οργάνωση στοιχισμένα και ζυγισμένα ως σύγχρονη στρατιωτικοί λόχοι, που …ξεχώριζαν οι …ξιφολόγχες, αγέρωχες… και προκλητικές για κατάληψη και άμεση φθορά με γευστική απόλαυση.
Μόλις έμπαινε στην αρχή της οδού Φιλίππου, από την πλευρά των Δώδεκα Αποστόλων, στην γενέθλια πόλη μου, ο Κυριάκος με την μπάσα φωνή του φώναζε… “μηλαράκιαααααααα”.
Μία αναταραχή ένας σπιτικός χαμός γινόταν στα σπίτια που υπήρχαν παιδιά με τα κλάματα και τις τσιρίδες, όταν τότε δεν υπήρχε η μισή… ελληνική δραχμή, οι πέντε τότε …τρύπιες δεκάρες της αξίας του προκλητικά …κόκκινου και …γευστικά, γιατί τότε το κυκλοφορούν χρήμα σε δεκάρες και… μισόφραγκα ήταν σε μόνιμη και διαρκή μάχη και αντιπαράθεση με τις φτωχικές τσέπες των παιδιών.
Ήμουν τότε τυχερός και ευνοημένος από την φιλική σχέση που διατηρούσε ο μακαρίτης ο πατέρας μου με τον Κυριάκο, που καταγόταν από το διπλανό χωριό σε μικρή απόσταση.
Η πρώτη …υποχρεωτική στάση ήταν μπροστά στο σπίτι μου, για ξεκούραση από την πεζοπορία και όπου έπινε τον απογευματινό καφέ του, τον ναι και όχι που έφτιαχνε ο πατέρας μου, με καφέ του Αποστολίδη και κάπνιζε μαζί του το 7αρι άφιλτρο.
Αυτός, έστηνε την λαμαρίνα πάνω στον πτυσσόμενο τρίποδα, σήκωνε το τούλι που ήταν σκεπασμένα για τις λαίμαργες μύγες και διαλαλούσε την παρουσία του.
Με φακιρικές κινήσεις, διάλεγε ένα μηλαράκι… που από αστοχία… βολής σε κάποιο σημείο του δεν υπήρχε η κόκκινη καραμέλα, και μου το προσέφερε.
Εγώ… με περίσσια θεατρινίστικη παράσταση …έγλυφα το μηλαράκι… ως κράχτης για τα άλλα παιδιά της γειτονιάς.
Πράγματι… ήμουν καλός στο… πως το λένε τώρα σύγχρονα προμόσιον… και μετά από λίγο τα καλαμάκια με τα καρφωμένα κατακόκκινα καραμελωμένα μηλαράκια… τα γνωστά φιρίκια!!, εξαφανίζονταν από τον… “νταμπλά”.
Διαγωνισμός τότε… να μη τελειώσουμε γρήγορα την απολαυστική αποθέωση, προκαλώντας με παιδική προπέτεια τους μη έχοντες… και μη κατέχοντες τον γευστικό θησαυρό. Θεωρούσαμε τότε ευτυχία να απολαύσουμε τα μήλα των Εσπερίδων… για να γίνουμε οι μυθικοί εκείνοι ήρωες ακόλουθοι και συναγωνιστές στην προσπάθεια του Ηρακλή.
Πόσα ζούσαμε τότε… πόσα συναισθήματα… στέρησης, αλλά και δοθείσης ευκαιρίας απόλαυσης, που μας έκαναν να πλέουμε σε πέλαγος ευτυχίας με βάρκα την… αισιοδοξία.
Δυστυχώς, εκείνες οι πρωτότυπες γεύσεις, ΔΕΝ υπάρχουν πλέον, γιατί η ισοπεδωτική …πρόοδος πολλά των περασμένων τα τοποθέτησε στο χρονοντούλαπο της… ιστορίας.
Ευτυχώς εμείς… ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΚΕΙΝΑ, ΤΑ ΕΧΟΥΜΕ ΦΥΛΑΓΜΕΝΑ ΣΤΗΝ ΜΝΗΜΗ ΜΑΣ και τα ψάχνουμε στο διαδίκτυο για να βρούμε τους θησαυρούς της παιδικότητάς μας, που μπορεί να μας εγκατέλειψε χρονικά, αλλά είναι μόνιμη επιστροφή.
ΣΕ ΟΛΑ ΕΚΕΙΝΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ ΤΑ ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΑ ΕΚΕΙΝΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΜΗΛΑΡΑΚΙΑ.
ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΕΥΣΤΡ. ΝΑΖΛΗΣ
Υποστράτηγος ΕΛ.ΑΣ ε.α.
