Κάποτε, κάπου άκουσα μία πικρή αλήθεια,
που τότε δεν την πίστεψα. Λέω είναι … παραμύθια!
Μετά από χρόνια σκέφτηκα, παραλογισμός θα είναι,
μα, όπου εσύ θωρείς το πιο σωστό, εκεί σα βράχος μείνε.
Αλλά, μην είχε δίκαιο, τότε ο ομιλητής,
που έλεγε τότε, στα εικοσιπέντε σου, να ‘σαι κομουνιστής;
Γιατί, αλλιώς θα ‘σαι τρελός, ως κεφαλαιοκράτης,
αν νομίζεις, είσαι σωστός και λίγο αριστοκράτης!
Αλλά, μετά την ηλικία αυτή, και πάλι θα ‘σαι τρελός,
αν, δίνεις στον κομουνισμό, το δίκαιο ασφαλώς.
Επειδή, τάχα, τη φτωχολογιά, στηρίζει ανυπερθέτως,
ανυστερόβουλα, και τίμια, όπως κάθε πέρσι και … φέτος!
Πράγματι, θεωρητικά όλες οι θεωρίες,
κομουνισμού κι αριστερών, που λέγονται στις πορείες,
είναι σωστές και δίκαιες, μα να πραγματοποιούνται,
κι όχι να μένουν στα χαρτιά, και λόγια που ξεχνιούνται!
Κι είναι στους νέους βάλσαμο, μ’ αυτές να γαλουχούνται,
στα δίκαια και στα νόμιμα, να ισχυροποιούνται.
Αλλά, γιατί οι αριστεροί, ταγοί κομουνιστές,
σαν ιδιώτες στη ζωή, είναι πολύ υλιστές;
Γιατί, πολλά διαμερίσματα, για πάρτη τους αγοράζουν;
Έτσι, για τη φτωχολογιά, μεριμνούν και τυρβάζουν;
Μ’ αυτόν τον τρόπο υπηρετούν τους φτωχούς συμπολίτες,
ή μήπως, κεφαλαιοκρατικά, φέρονται ως … καταλύτες;
Γιατί, μόνον την τσέπη τους, τον ίδιον κορβανά,
φροντίζουν και μεροληπτούν, για κείνον μοναχά;
Γιατί, στην ενηλικίωση, γίνονται πλουτοκράτες,
με ουδεμία διαφορά, απ’ τους κεφαλαιοκράτες;
Μήπως έργο χριστιανικό, φιλάνθρωπο να κάνουν,
δεν βρίσκουν ποτέ τον καιρό, γι αυτό και δεν προκάνουν;
Μήπως για αγαθοεργίες, και φιλόπτωχα ταμεία,
έχουν μόνον ημέτερους, κι όχι για αλλότρια … πεδία;
Αλλά φίλοι, για το καλό, το ίδιον και του τόπου,
ας μην ξεχνάμε το ποιόν, την ευθύνη κάθε ανθρώπου.
Η πρόοδος, η ατομική και της γλυκιάς πατρίδας,
είναι υπόθεση όλων μας κι όχι μικρής … μερίδας.
Καλόν θα είναι να ‘χουμε μια ιδεολογία,
μα να την εφαρμόζουμε χωρίς δικαιολογία.
Και ας προσέχουμε πολύ, κι ας μην κατηγορούμε
αυτά που άλλοι κάνουνε και εμείς δεν τα μπορούμε!
Ο ΡΙΜΑΔΟΡΟΣ
Κομοτηνή
