Όταν στην Αρχαία Ελλάδα οι Αισχρώς Βεβιωκότας δεν είχαν δικαίωμα να ομιλούν Δημόσια
Παρακολουθούμε όλοι με περιέργεια και οι περισσότεροι με αγανάκτηση, θα έλεγα, το φλέγον θέμα της νομοθετικής ρύθμισης του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών και της υιοθεσίας τέκνων, που τα ζευγάρια αυτά αγαπούν και φροντίζουν αρκεί να τα γεννήσουν άλλοι, γιατί οι ίδιοι αρνούνται να τεκνοποιήσουν.
Δεν παίζουμε, λέει κάποιος σημαίνων πολιτικός, με τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Τί σχέση έχουν όμως τα ανθρώπινα δικαιώματα με τις διαστροφικές συνήθειες προσώπων, που παραβιάζουν τους κανόνες της φύσης, πολλοί από μας δυσκολεύονται να κατανοήσουν.
Η προσπάθεια αυτή της κυβέρνησης είναι αντίθετη με τη λαϊκή βούληση και με την ορθόδοξη Χριστιανική πίστη και δεν καταλαβαίνουμε τι δημοκρατία είναι αυτή, όταν δε γίνεται σεβαστή η λαϊκή θέληση.
Ακόμα και στην αμαρτωλή δημοκρατία της Αρχαίας Ελλάδας, που έχτιζε ανθρώπους ζωντανούς, που έκαιγε βιβλία, που τιμωρούσε ακόμα και νεκρούς, όπως τον Φωκίωνα, υπήρχε νόμος που απαγόρευε σε όσους έζησαν αισχρά να μιλούν δημόσια.
Το 345 π.Χ. έγινε η περιβόητη δίκη, κατά την οποία ο ρήτορας Αισχίνης εμήνυσε τον Τίμαρχο ως πορνευόμενο -ηταιρηκότα. Και λέγει ο Αισχίνης:
«Τίνας δ’ ουκ ώετο δείν λέγειν, τους αισχρώς βεβιωκότας, τούτους ουκ εκ δημηγορείν».
Δηλ. σε μερικούς δε δίνει το δικαίωμα ο νόμος να μιλούν δημόσια.
Σε ποιους;
Σε αυτούς που έζησαν αισχρά.
Αυτοί δε μπορούν να αγορεύουν ενώπιον της εκκλησίας του Δήμου, δηλ. να δημηγορούν.
Ο Τίμαρχος καταδικάζεται και εξαφανίζεται από το πολιτικό προσκήνιο.
Εδώ όχι μόνο τους ανέχεται η κοινωνία, αλλά η ίδια η κυβέρνηση κάνει ενημερωτικές συγκεντρώσεις σε βουλευτές για να πεισθούν και όσοι δεν έχουν πρόθεση να ψηφίσουν αυτόν το νόμο.
Το ότι αυτή η ενέργεια έρχεται σε αντίθεση με τις βασικές αρχές και τις ηθικές αξίες του ελληνικού λαού, αφήνει τους αρμόδιους αδιάφορους.
Προβάλλουν μάλιστα και το επιχείρημα ότι η εκκλησία δε νομοθετεί.
Αλήθεια είναι αυτό. Όμως μεγαλύτερη αλήθεια είναι πως αυτό το έθνος υπάρχει γιατί επί 15 αιώνες οι καλόγεροι και οι κληρικοί με το μοναστήρια και τα κρυφά σχολειά κράτησαν άσβεστη την τρεμάμενη εθνική φλόγα και δεν μπορούμε να αγνοήσουμε το τεράστιο κοινωνικό έργο που προσφέρει και σήμερα η εκκλησία.
Προβάλλεται επίσης, ο ισχυρισμός ότι πρέπει να προστατέψουμε τα παιδιά που μεγαλώνουν οι ομόφυλοι και δείχνουν τα τηλεοπτικά κανάλια ευτυχισμένες στιγμές μικρών παιδιών με ομόφυλους γονείς, για να συγκινήσουν τους αφελείς.
Γεννάται όμως, εδώ ένα ερώτημα. Αν κάποιο από τά παιδιά αυτά στα 18 του χρόνια ρωτήσει: «Ποιος σας είπε πως εγώ ήθελα να μου φορτώσετε έναν ομοφυλόφιλο πατέρα;», τί θα του απαντήσουμε;
Επομένως, ας αφήσουμε τα φαιδρά επιχειρήματα, δεν ωφελούν.
Το γεγονός είναι ο νόμος αυτός, που αργότερα θα υποστεί συμπληρώσεις και τροποποιήσεις με τροπολογίες κατά τις προθέσεις εκείνων που θα βρουν ανοιχτή την πόρτα, που ανοίγει σήμερα η κυβέρνηση θα τραυματίσει αθεράπευτα τον εθνικό μεταβολισμό αυτού του λαού, που δεν είναι σύμφωνος με τέτοιες ρυθμίσεις.
Στη ζωή και στην κοινωνία δεν έχουν τόση αξία οι εφήμερες δόξες, τα αξιώματα και τα υλικά και προσωπικά συμφέροντα.
Υπάρχουν αρχές και αξίες και ηθικές ιδέες βαθιά ριζωμένες στη συνείδηση των ανθρώπων, που χαρακτηρίζουν και στιγματίζουν το περιεχόμενο της κληρονομικής ανωτερότητος του λαού μας.
Ο Κωστής Παλαμάς κάνει ένα αιώνιο μνημόσυνο στους ήρωες που έπεσαν στο Μεσολόγγι και δεν ήταν Έλληνες, όπως ο Λόρδος Βύρωνας.
Όποιος επισκεφθεί τον κήπο των Ηρώων στο Μεσολόγγι να διαβάσει αυτούς τους υπέροχους στίχους του Παλαμά:
«Καρδιές πιστοί του ιδανικού παλαιοί μα πάντα νέοι
φερμένοι στην ελληνική την παλιγγενεσία
η δίκη, η δόξα, η αρετή για την αυτοθυσία
κι απ’ τις πατρίδες πιο ψηλά σάς πάει και σάς εμπνέει».
Βασίλειος Ζέρβας
πρ. Διευθυντής Κοινωνικών Υπηρεσιών Έβρου
