‘Ενας αητός από ψηλά αγνάντευε τη Θράκη.
Την έβλεπε που έκλαιγε κι είχε τρανό μεράκι.
Τις δυνατές φτερούγες του λάμνει γοργά και πάει.
Την εζυγώνει κι άφοβα στέκει και τη ρωτάει.
-Θράκη, Μεγάλη Μάνα Γη, γιατί αναστενάζεις;
Γιατί κλαις και οδύρεσαι και την καρδιά μου σφάζεις;
Γιατί λείπουν στον πόνο σου οι όμορφές σου οι κόρες;
Τις είδα να θρηνούν κι αυτές. Γιατί ήταν μαυροφόρες;
-Τι να σου πω χρυσαετέ και πούθε να σ’ αρχίσω;
Πώς να σ’ ανοίξω την καρδιά και τι να ομολογήσω;
Με κόπους τις ανάστησα. Και ήτανε πανώριες
οι πόλεις-κόρες μου, γι αυτές που ‘χω τις στεναχώριες.
Χρόνια μου παραστάθηκε, κάθε γιορτή και σχόλη
κι ήτανε το καμάρι μου του Κωνσταντίνου η Πόλη!
Σα Βασιλίδα φάνταζε υπέροχη, μεγάλη.
΄Αλλη δεν εύρισκες στη γη με τα δικά της κάλλη!
Κι οι άλλες μου, οι μικρότερες Βιζύη, Ραιδεστός
δεν πίστευαν, πως θ’ άλλαζε γι αυτές το καθεστώς.
Αλλά, ήρθανε δίσεκτα χρόνια, καταραμένα.
Ξένοι πήραν τις κόρες μου και κούρσεψαν κι εμένα.
Μου πήραν την Καλλίπολη, Σαράντα Εκκλησιές.
Πάει κι η Αδριανούπολη. Μ’ άφησαν με το χτες!
Με πάτησαν Αγαρηνοί. Μου ξέσκισαν το σώμα.
Το βάρβαρο το πέλμα τους το αισθάνομαι ακόμα.
Χρόνια πολλά μας έσυραν, τις κόρες μου κι εμένα,
μες στη σκλαβιά και λύπηση, δεν είδα από κανένα.
Υπέφεραν τα πάνδεινα, όλα αυτά τα χρόνια,
Μεσημβρία, Σωζόπολη, ‘Αβδηρα και Μαρώνεια.
Στενήμαχος, Αγχίαλος, Βερόη και Αρζός,
σε ξένα χέρια πέσανε. Δεν ξέφυγαν το …SOS!
‘Υψαλα, Χαριούπολη, Ηράκλεια και Αίνο
τις πήραν από μένανε. Μονάχη μου πια μένω.
Γι αυτό τις βλέπεις να θρηνούν. Γι αυτό είναι μαυροφόρες.
Προσμένουνε, να λυτρωθούν οι δόλιες μου οι κόρες.
Γι αυτό κι εγώ οδύρομαι καθημερνά και λέω:
Τόσα παιδιά και χάθηκαν! κι απ’ τον καημό μου κλαίω.
-Και η Αλεξανδρούπολη, Κομοτηνή και Ξάνθη
που μοιάζουν λουλουδόκηποι κι είναι γεμάτες άνθη;
-Σιμά τις έχω και τις τρεις, μόνη παρηγοριά μου
κι ευχαριστώ τον ‘Υψιστο, που βρίσκονται κοντά μου.
Είναι τα στερνοπούλια μου, με την Ορεστιάδα
παιδιά που έχω λεύτερα. Δώρο για την Ελλάδα!
-Μην κλαις και μην οδύρεσαι Θράκη Μεγάλη Μάνα.
Χτυπά για σένα, δεν ακούς; χαρμόσυνα η καμπάνα.
Οι κόρες σου, που λαχταρούν γοργά να ‘ρθουν κοντά σου,
ήρθε ο καιρός, θα δουν ξανά το σφιχταγκάλιασμά σου.
Κι αυτά σαν είπε ο αητός, πέταξε σ ‘άλλα μέρη,
στις σκλάβες κόρες που θρηνούν, το μήνυμα να φέρει.
Αθ. Παπατριανταφύλλου
Κομοτηνή
