Πολλές φορές ακούγονται, παράπονα μεγάλα,
από πολλούς, που δυστυχούν, για τούτα και για τ’ άλλα.
Για όσα τους φέρνει η ζωή, στην καθημερινότητά τους,
και τους μαυρίζει την ψυχή, κι όλα τα σωθικά τους.
Λένε, δεν βρίσκουνε δουλειά, για να τα βγάλουν πέρα.
Αλλά, ξημεροβραδιάζονται στον …καθαρό αέρα.
Θέλουνε δήθεν δουλειά, στα μέτρα τους να βρούνε.
Κι αν βρούνε, τότε απαιτούν, όροι καλοί να μπούνε.
Δεν θέλουνε, να ξέρουνε, πως όρους στη δουλειά,
βάζει μόνον η εργοδοσία, και δη απ’ τα …παλιά.
Και βάσει νόμων φυσικά, όχι απ’ την κεφαλή της
ή ό,τι απαιτεί γι’ αυτήν, το συμφέρον κι η βολή της.
Άλλοι, θέλουν να κάνουνε, τον μέγα και σπουδαίο,
και βλέπουνε το διπλανό, σαν άχρηστο αρουραίο.
Πραγματικά, δεν χάνουν όλοι αυτοί, την κάθε ευκαιρία
είτε είναι κάποιος κύριος, είτε κάποια κυρία!
Άλλοι επιδεικνύουνε τα πλούτη τους, τα κάλλη,
κι επιχειρούνε με αυτά, να επιβληθούν και πάλι.
Υπάρχουν τέλος και αυτοί, που δεν δίνουν σημασία,
την πρέπουσα στα γενόμενα, στα πράγματα με ουσία.
Άραγε, ποιος απ’ όλους αυτούς είναι ο πιο σωστός;
και ποιος τύπος απ’ όλους τους, είναι πιο αρεστός;
Απάντηση στο ερώτημα, δύσκολο να δοθεί.
Στη φύση είναι του καθενός, να κάνει ό,τι ποθεί.
Αυτός είναι ο κόσμος μας, έτσι είναι η ζωή.
Τα καλά και συμφέροντα, κι Άλλος το έχει πει!
Αθ. Παπατριανταφύλλου
