9 προξενεία λειτουργούσαν κάποτε στην παλιά Αλεξανδρούπολη – Το «Ακταίον» και άλλα ξενοδοχεία
Η Αλεξανδρούπολη, το Δεδέαγατς, πριν την ονομασία της το 1920,ήταν μια μικρή πόλη, δημιούργημα των καιρών και των σιδηροδρομικών αναγκών.
Δημιουργήθηκε πριν πενήντα χρόνια πάνω σε ένα κομβικό γεωγραφικό σημείο, από όπου εξελισσόταν το διαμετακομιστικό εμπόριο, από και προς την θρακική ενιαία τότε ενδοχώρα και το εξωτερικό.
Στο λιμάνι της, ατμόπλοια και ιστιοφόρα διενεργούσαν τις θαλάσσιες μεταφορές, εμπορευμάτων, αγαθών και ανθρώπων.
Δίπλα και ανταγωνιστικά και ο σιδηρόδρομος, που ένωνε την Κωνσταντινούπολη με την Θεσσαλονίκη και …την Ευρώπη, που εκτός από την μεταφορά των επιβατών, εμπόρων, διπλωμάτων και περιηγητών, μετέφερε και εμπορεύματα.
Η παρουσία τόσων ξένων στην τότε κωμόπολη δημιούργησε την αδήριτη ανάγκη την λειτουργία ξένων προξενείων για την εξυπηρέτηση και προστασία των μετακινούμενων και συναλλασσομένων υπηκόων τους.
Τότε λειτούργησαν τα προξενεία των, Ελλάδας, Ρωσίας, Αυστρίας, Αγγλίας, Γερμανίας, Ιταλίας, Γαλλίας, Ιράν και Βελγίου.
Η παρουσία των προξενείων στην πόλη της προσέδωσε διεθνή και πολυεθνική εικόνα. Στους χώρους τους κινήθηκαν σειρητοφόροι θαλασσοδαρμένοι ναυτικοί, πλούσιοι εμπορευόμενοι με τις κυρίες τους με μεταξένια φορεσιές και κρινολίνια, αραπάδες θερμαστές των ελλιμενισμένων πλοίων.
Για τις ανάγκες διαμονής όλου του πολυποίκιλου πλήθους ,κατασκευάστηκαν και πολλά ξενοδοχεία.
Τα λειτουργούντα ξενοδοχεία ήταν απλωμένα στο κέντρο της πόλης και πολλά ήταν αρχιτεκτονικά οικοδομικά αριστουργήματα, εξαίρετης αισθητικής σύλληψης. Δυστυχώς διασώθηκαν ελάχιστα και στέκουν περήφανα στην μανία της..καταστροφής του κέρδους και της τσιμεντοποιήθηκε. Στην θέση τους …σηκώθηκαν τσιμεντένιες καρικατούρες..που κάλυψαν οικιστικές ανάγκες καθ’ ύψος!!
Τα οικοδομικά αριστουργήματα, κατοικίες, καταστήματα και άλλοι πολυχώροι σε άλλες χώρες, αλλά και σε άλλες περιοχές, αποτελούν διατηρητέα οικιστικά σύνολα, καμάρι των κατοίκων και αντικείμενο αρχιτεκτονικής ιστορικής μελέτης, για τις τότε στεγαστικές ανάγκες και προοπτικές.
Δεν θα σταθώ στο… τότε και δυστυχώς συνεχιζόμενο οικοδομικό έγκλημα, γιατί δυστυχώς και εγώ παρέστην εξ ανάγκης στην ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ.
Ερχονται στιγμές στην μνήμη μου, όταν για λόγους προστασίας διερχομένων και περιοίκων, έβλεπα τα μηχανήματα να “ΦΕΡΟΥΝ ΕΣ ΓΗΝ” τις οικοδομικές σάρκες τους.
Το νερό που έριχναν για την σκόνη, έπεφτε ως κόμποι αίματος από το μεταλλικό στεφάνι που έσφιγγε το περήφανο καλλιτεχνικό μέτωπο – μετώπη τους, κόκκινο άλικο, που έδειχνε τον επικείμενο ολικό θάνατο. Κόμποι κατακόκκινοι εμπότιζαν το πέριξ χώμα και τα ταλαίπωρα πεζοδρόμια.
Τα ξενοδοχεία αυτά στην ιστορική τους πορεία, είχαν τις ονομασίες τους, αλλά και αυτές άλλαζαν με την αλλαγή του ιδιοκτήτη.
Σας παρουσιάζω τις ονομασίες τους: “ΑΚΤΑΙΟ” δίπλα στον Φάρο, πάνω στο κύμα, που δεν υπάρχει μετά το 1940 και πιθανόν το λειτουργούν απέναντι από τον Σιδηροδρομικό Σταθμό παλιό ΑΚΤΑΙΟ νυν ΒΕΡΓΙΝΑ να είναι η νεώτερη έκδοση του.
ΡΟΥΜΕΛΗ, ΜΕΓΑΛΗ ΒΡΕΤΑΝΙΑ μετά ΚΥΠΡΟΣ, ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, ΗΠΕΙΡΟΣ, ΑΠΟΛΛΩΝ, ΑΙΓΥΠΤΟΣ, ΠΑΡΘΕΝΩΝ, ΜΠΑΡΜΠΑΓΙΑΝΝΗΣ, ΑΔΡΙΑΝΟΥΠΟΛΗ, ΕΥΡΩΠΗ, ΒΑΛΚΑΝΙΑ, ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ, ΛΟΝΔΙΝΟ και ΤΟΥΡΙΣΤ.
Την 7η Αυγούστου 1920 στην εφημερίδα της Θεσσαλονίκης, αναρτήθηκε πωλητήριο του ξενοδοχείο ΙΜΠΕΡΙΑΛ, ιδιοκτησίας Περικλή Σαμαρόπουλου, που το πωλούσε γιατί αναχωρούσε για την ιδιαιτέρα του πατρίδα. Το ξενοδοχείο αναφέρει βρίσκεται στον κεντρικό δρόμο του Δεδέαγατς απέναντι από το ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ.
Διέθετε 17 κρεβάτια, ήταν διώροφο με υπόγειο, ευρύχωρο κήπο, θερμοκήπιο, εγκαταστάσεις νερού κ.λ.π.
Από την πρόχειρη έρευνα που έκανα, δεν μπόρεσα να διαπιστώσω το χώρο ύπαρξης και των δύο.
ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΕΥΣΤΡ. ΝΑΖΛΗΣ
Υποστράτηγος ΕΛ.ΑΣ ε.α.
