«Πάντα έφευγα. Στα όψιμα πια επιστρέφω εικονικά. Ταξίδια με εισιτήριο τις λέξεις, τα λόγια. Αυτά που κτίζουν τη δικιά μου πόλη, με καταλύτη μιαν αλγεινή υπερμνησία. Μεγαλώνοντας είχα εξάλλου αποθέματα χρωμάτων, για να διαλέξω όλες τις στιγμές που μου χρειαζόταν. Από τα βήματα της κοντινής διαδρομής για τα τρένα της Κυριακής, τις φούρλες στα κούτσουρα και τις εικόνες μιας αλλιώτικης ζωής, σαν εκείνης του κόσμου των θαυμάτων της Αλίκης. Όμως, οι εποχές αλλάζουν, οι άνθρωποι επίσης αλλάζουν και χάνονται, οι στιγμές μένουν μονάχα σκαρφαλωμένες στη μνήμη, αγκιστρωμένες λες για να υπομνηματίζουν ολόκληρες ζωές. Δικαιωμένες ή αδικαίωτες»: λόγια της συγγραφέως από το οπισθόφυλλο.
Τα διηγήματα εστιάζουν στον χωροχρόνο της Αλεξανδρούπολης των δυο πρώτων μεταπολεμικών δεκαετιών και μέχρι τα σκοτεινά χρόνια της Χούντας, ως πρωταγωνιστικό συντελεστή στην ενηλικίωση των ηρώων, ανδρών τε και θηλέων, που ό,τι τότε τους κέντριζε το ενδιαφέρον, αφού διαρρήγνυε το κλειστό, στερεοτυπικό επαρχιακό τοπίο, ήταν τα εν δυνάμει ταξίδια με τον σιδηρόδρομο, οι ειδήσεις για τον Τσε Γκεβάρα και τον Κάστρο της «ανυπότακτης» Κούβας, αλλά και οι ανθεκτικοί ιδεολόγοι της Δημοκρατικής Αριστεράς σ’ ένα στρατοπεδοκρατούμενο, comme il faut, περιβάλλον.
Ένας σημαίνων χωροχρόνος για τη συγγραφέα που ξεκινά την αφήγησή της με την επιστροφή, μετά τις σπουδές της, στον γενέθλιο τόπο, για να καταγράψει, με χρονολογική και υφολογική συνέπεια, αλλά και μετά από ανθρωπολογική διερεύνηση και υπαρξιακή αναζήτηση, την προσωπική της διαδρομή στη Θράκη των παιδικών και των εφηβικών της χρόνων, μέσα από τον φακό όμως και όσων την «έφτιαξαν»: τις ωσμώσεις με τις πολιτικές συλλογικότητες της εποχής της, τις αναγνώσεις της, την εν γένει θεωρητική της κατάρτιση, αλλά και τη συνομιλία της με την διηγηματογραφία του μείζονος Θράκα, Γεωργίου Μ. Βιζυηνού.
Λίγα λόγια για την συγγραφέα
Η Ελένη Σκάβδη είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας. Φοίτησε στο Οικονομικό Τμήμα της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και, κατά τις δεκαετίες του ’70 και του ’80, συμμετείχε σε αρκετές εκδοτικές προσπάθειες.
Ενδεικτικά, υπήρξε μέλος της Συντακτικής Επιτροπής του «Θούριου», συνεργάστηκε με το περιοδικό «Κάπα» και τις εφημερίδες «Εποχή», «Ίριδα» και «Εντελέχεια».
Τη δεκαετία του ’90 επέστρεψε στη Θράκη, όπου και εργάστηκε σε εφημερίδες και ως παραγωγός δημοσιογραφικών εκπομπών στην ΕΡΑ Κομοτηνής.
Υπήρξε επίσης ανταποκρίτρια του ΑΠΕ.
Τον ίδιο καιρό διετέλεσε μέλος της Συντακτικής Επιτροπής του λογοτεχνικού περιοδικού «Εξώπολις» που εκδιδόταν στην Αλεξανδρούπολη.
Σελίδες: 125
Εκδόσεις «ΠΡΟΚΝΗ»
