Εκεί στην παλιά γειτονιά
που έχει τώρα αλλάξει
και άδειασε απ΄τα σπίτια τα φτωχικά
τι ο καθένας να πρωτοκοιτάξει.
Την ερήμωση και την ακαταστασία
που απλώθηκε στην πλάση
ή την έλλειψη παρέας και τη μονοτονία
που έχει σε κάποιους γερόντους αράξει.
Εκεί μένει κι ένα σπιτάκι μοναχικό,
έρημο, ξένο, εγκαταλειμμένο
γιατί δεν έχει πια αφεντικό,
έφυγε και το άφησε παρατημένο.
Αυτό που κάποτε έσφυζε από ζωή
και μεγάλωσε γενιές και γενιές
τώρα έμεινε ερείπιο, χωρίς ψυχή
τα πουλιά και τα έντομα να φτιάχνουν φωλιές.
Κρυμμένο μέσα στα άγρια φυτά
που το τύλιξαν απ΄την αυλή
δε ζει πια, αλλά αναζητά
τα όνειρα που είχε γευτεί.
Το σπιτάκι στο δρόμο το στενό
που το εγκατέλειψαν όλοι
γιατί πια δεν είναι ανεκτό, υποφερτό
να ζουν στο χωριό κι όχι στη μεγάλη πόλη.
Τα σχέδια και οι μελέτες της οικογενείας
ήταν να πάνε αλλού να ζήσουν
αλλά και για τη δουλειά εξαιτίας
πήγαν στην πόλη να κατοικήσουν.
Αυτό το σπιτάκι αλλά και τόσα άλλα πολλά
παρατημένα και ρημαγμένα στα χωριά
έχουνε ερημώσει για τα καλά
γιατί κλείσανε τα νοικοκυριά.
Αυτά ζούμε τα σημερινά χρόνια
σπίτια και μαζί σχολεία να ερημώνουν
γιατί οι άνθρωποι σαν τα πιόνια
τα σύγχρονα παιχνίδια πλαισιώνουν.
Πόσες αναμνήσεις έχουν αυτά τα σπίτια.
Πόσες όμορφες στιγμές είχαν ζήσει.
Τώρα τυλίχτηκαν στης αράχνης τα δίχτυα
και κανείς δε θα τα ξαναναστήσει.
Τάνια Στεφάνου-Τσαβδάρη
Αλεξανδρούπολη
