Ένας ύμνος για τις μητέρες που ανέστησαν τα παιδιά τους, μετά την Μικρασιατική καταστροφή
Η ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΣΣΑ Αγία Παναγία μας,
που είδε τα παιδιά της σταυρωμένα,
στον εθνικό μας Γολγοθά… χωρίς
να δει την ανάστασή τους,
αλλά από την ζωή εν τάφω
ανέστησε τα παιδιά της.
Μάνα που η αγκαλιά της έγινε φάτνη,
τα χέρια της κουπιά που έλαμναν
στην θάλασσα της απελπισίας.
Το λιπόσαρκο κορμί της…
ταμπούρι προστασίας.
Η φωνή της…
εμβατήριο ανόρθωσης για το μέλλον.
Η σιωπή της οδηγός πορείας,
τα δάκρυα της απολυμαντικά,
η ανάσα της πνοή ζωής.
Τα ροζιασμένα στήθη της τροφή
για τα στερημένα νεογέννητα.
Μικρασιάτισσα μάνα,
ένα πολυεργαλείο της οικογένειας,
μάνα που ο χρόνος της δεν είχε ξημέρωμα…
και η νύχτα της… γινόταν μέρα.
Μάνα, που η σκελετωμένη πλάτη της,
σήκωνε τα βάρη, παιδιά, ανήμπορους
και πάντα γινόταν …υποζύγιο αγάπης.
Μάνα, που στο σπίτι της είχε λίγα,
αλλά με καρδιά γεμάτη πλούτια.
Μάνα αρχόντισσα, που στα
“νέα χώματα” …έγινε
Ψ Ω Ρ Ο Κ Ω Σ Τ Α Ι Ν Α!!
Μάνα, που όταν άκουγε την καμπάνα,
έκανε τον σταυρό της για όσα…
της έδωσε ο Θεός.
Μάνα, που την φτώχεια την έκανε,
πλούτο και συναισθήματα
Μάνα, που την ομορφιά της έσκαψαν,
ο πόνος, ο κόπος, οι πόνοι και τα βάσανα.
Μάνα, που έσφιγγε στην αγκαλιά της
τα τρυφερούδια τους και τα
πείσμωνε για την ζωή.
Μάνα, που τα τραγούδια της μιλούσαν,
για τον όλεθρο αλλά και την ελπίδα,
…για το αύριο, όχι ως μοιρολόγι,
αλλά ως παιάνες ανόρθωσης.
Μικρασιάτισσα μάνα, η Παναγία μας.
Μικρασιάτισσα μάνα…
Η μνήμη και η προσφοράς της διαρκής
ΧΑΡΙΣΜΕΝΟ ΣΤΙΣ ΑΓΙΕΣ ΜΟΡΦΕΣ, ΣΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΠΟΥ ΕΣΤΗΣΑΝ ΤΙΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΤΟΥΣ ΣΕ ΑΠΟΛΥΤΗ ΦΤΩΧΕΙΑ.
ΟΙ ΕΙΚΟΝΕΣ ΤΟΥΣ, ΤΑ ΙΕΡΑ ΜΑΣ ΕΙΚΟΝΙΣΜΑΤΑ, ΔΙΠΛΑ Σ’ ΑΥΤΗΝ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΜΑΣ.
ΧΑΡΙΣΜΕΝΟ ΣΤΙΣ ΓΙΑΓΙΑΔΕΣ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΗΤΡΙΚΗ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΚΗ ΜΟΥ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ.
ΣΤΗΝ ΠΡΟΓΙΑΓΙΑ ΜΟΥ, ΓΙΑΓΙΑ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΤΗ ΠΑΤΕΡΑ, ΠΟΥ ΤΟΝ ΜΕΤΕΦΕΡΕ ΜΕ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΦΡΟΝΤΙΔΑ 11 ΜΗΝΩΝ ΒΡΕΦΟΣ ΤΟ 1922, ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΥΣΑ ΜΕΣΑ ΣΕ ΚΙΝΔΥΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΝΕΣΤΗΣΕ.
ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΕΥΣΤΡ. ΝΑΖΛΗΣ
Υποστράτηγος ΕΛ.ΑΣ ε.α.
