Ευκαιρίες σου δόθηκαν πολλέ
Τις εκμεταλλεύτηκες μαθές
Ή άφησες να σου φύγουν μέσα απ΄τα χέρια
σαν λευκά, αγνά περιστέρια;
Όταν το κλίμα ήταν θετικό
και οδηγούσε σε δρόμο ορθό,
που πετάριζε η ψυχή σου;
Δεν έβλεπες ότι ήταν λάθος η γραμμή σου;
Πόσο παραπάνω να δείξει η ζωή υπομονή,
όταν σου άνοιξε δρόμο ευθύ
και εσύ χωρίς σκέψη και υπευθυνότητα,
έχασες την καλή ποιότητα;
Ο φόβος για την πορεία;
Η έλλειψη στην εμπειρία;
Όλα ήταν η αδικαιολόγητη αιτία
για να χάσεις κάθε καλή ευκαιρία.
Δεν σκέφτηκες ξεκίνα κι ότι προκύψει.
Μπορεί η προσπάθεια να σε ανταμείψει.
Ήσουν μαζεμένη στη φωλιά σου
και άφηνες να περνούν όλα από μπροστά σου.
Τώρα ξαναγυρνάς στα παλιά
και αναγνωρίζεις τα λάθη σου πια
μα έχει πέσει πια η αυλαία
και δεν πιάνει σήμα η κεραία.
Έχεις χάσει πια κάθε παρτίδα
πήγε σε άλλα χέρια η μερίδα.
Ήρθε ο οριστικός κορεσμός
που είναι ο μεγάλος τελειωμός.
“Στερνή μου γνώση να σ΄είχα πρώτα” ψιθυρίζεις
κι απ΄το παράπονο δακρύζεις.
Αμέλησες όλα τα θετικά να κλειδώσεις
και κανένα να μην προδώσεις.
Μα τη λέω “η ελπίδα πεθαίνει τελευταία”.
Ίσως όλα έτσι να ήτανε μοιραία,
να πάρει η ζωή άλλο δρόμο, άλλο μονοπάτι,
να ξεκινήσει καβάλα σε ένα άσπρο άτι.
Τάνια Στεφάνου-Τσαβδάρη
Αλεξανδρούπολη
