Ακούστηκε και αυτό. Κι έκανε, εντύπωση αλγεινή,
γιατί, την απάντηση έδωσε, γυναίκα …ποθεινή.
Όταν ρωτήθηκε γιατί, έμεινε όπως λεν, στο ράφι.
Δεν νοιώθει, πως σπατάλησε τη ζωή; Κι ότι της πήγε στράφι;
Αφού, δεν έκανε οικογένεια, δεν απόκτησε παιδιά,
και δεν ένοιωσε πράγματι, της μάνας τη χαρά!
Απάντηση: -Ναι αληθινά, οικογένεια, ποτέ δεν έχω κάνει,
μα ούτε και θέλησα ποτέ, να βάλω ένα στεφάνι…
Ερώτηση: -Και διόλου δεν σου έλειψε, ένα σπίτι με παιδιά,
ένας σύζυγος νόμιμος και μια ζεστή αγκαλιά;
Είπες, όχι στην επιλογή, μιας κάποιας οικογένειας,
αλλά, δεν σκέφτηκες ότι αυτό, είναι δείγμα αγένειας;
Αγένεια προς τη ζωή, και ότι αυτή προστάζει,
κι ότι εσύ θα στερηθείς, ό,τι καλό μας τάζει;
Απάντηση: -Ε, και!! Εγώ, όπως ήθελα έζησα, σε όλη τη ζωή μου,
Και δεν μετάνιωσα ποτέ, δε χάλασα τη βολή μου!
Και σεις, με τα παλιά μυαλά, σκεφθείτε παραπέρα,
πως η ζωή δεν είναι πια, ωραία κάθε μέρα!
Αν μπορείς καθημερινά, να ζεις όπως νομίζεις,
κάντο, και στα δύσκολα, αδιάφορα να… σφυρίζεις.
Πραγματικά ήταν έκπληξη, το όλο σκηνικό.
Το βρήκα αντιανθρώπινο, και μάλλον τραγικό.
Πώς μπορεί ένας άνθρωπος, να δείχνει αδιαφορία,
για την πορεία της ζωής, και για την κοινωνία…
Να μην ποθεί από καρδιάς, συνέχεια να δώσει,
στην οικογένεια, στη ζωή, ο κόσμος να μην βαλτώσει;
Αφού, σ’ όλους είναι γνωστό, πως μόνο με οικογένεια,
υπάρχει συνέχεια της ζωής, κι όχι με άλλη «συγγένεια»!
Επίσης, είναι πολύ κακό, ο άνθρωπος να μην θέλει
την ομαλότητα στη ζωή, στη φυσική εν τέλει!
Μα ούτε να σκέφτεται κανείς, όπως ο τραγικός,
ο αρχαίος Πανάρκης, ο γνωστός, ο αινιγματοποιός.
Που είπε: «Εμού θανόντος, γαία πυρί μιχθείτω».
Γιατί σήμερα, λίγοι θε να ειπούν, μπράβο, ούτω πως, γενηθήτω !
Αθ. Παπατριανταφύλλου
