Η γιαγιά Κρυσταλλία τώρα με τα λευκά μαλλιά
ήτανε στα νιάτα της μια ξανθιά ομορφονιά.
Στέναζαν τα παλικάρια στο χωριό της
όταν περνούσαν από κοντά της
γιατί δεν άφηνε κανένα αδιάφορο στο πέρασμά της.
Μα αυτή ερωτεύτηκε το Γιάννο
και είπε χωρίς αυτόν δεν κάνω
κι ας ήταν τότε δεκαεπτά χρονών
έμπλεξε σε δίχτυα δεσμών.
Έκαναν οικογένεια απ΄την πρώτη στιγμή
φτάνοντας σιγά σιγά στο τέταρτο παιδί.
Ένα κορίτσι και τρία αγόρια
να τα μεγαλώνουν με μεγάλα ζόρια.
Δουλειές στα χωράφια και στις ελιές
χωρίς ιδιαίτερες ευκολίες και βολεψιές.
Τα παιδιά το μεράκι τους να μεγαλώσουν
και ότι μπορούν να τους δώσουν.
Πάλεψαν σκληρά να τα δουν παντρεμένα
και καλά νοικοκυρεμένα
να χαρούν και εγγόνια
να κελαηδούν σαν τα αηδόνια.
Τώρα έμεινε χωρίς το Γιάννο η γιαγιά Κρυσταλλία
που την άφησε για την ουράνια πορεία.
Θυμάται όλα όσα πέρασε μαζί του μια ζωή.
λαγοκοιμάται και αναπολεί.
Γιάννο μου, καλά περάσαμε
αν και απ΄τη δουλειά δεν ξαποστάσαμε
γιατί είχαμε μια ζεστή φωλιά
και αγάπη στην καρδιά.
Μακάρι και τα παιδιά μας και τα εγγόνια
να έχουν ευτυχισμένα χρόνια
τη σημερινή δύσκολη εποχή
που σε όλα έγινε αλλαγή.
Τώρα δεν υπάρχει καθόλου υπομονή
και ψάχνουν για διαζύγιο αφορμή.
Νέους δρόμους να τραβήξουν
και από βαρεμάρα να μην πλήξουν.
Τάνια Στεφάνου-Τσαβδάρη
Αλεξανδρούπολη
