Μια ιστορία θα σας, πω λιγάκι σιτεμένη,
που, ακούγεται σχεδόν τακτικά, κι ας είναι πονεμένη.
Ήταν κάποτε ένας λαός, ο ελληνικός, γεμάτος περηφάνια,
που τη Δημοκρατία έφερε. Της έδωσε επιφάνεια.
Κι αυτή παγκόσμια έγινε, το πιο δημοφιλές,
πολίτευμα για τους λαούς, μα και το πιο προσφιλές.
Γιατί, είναι το πολίτευμα, που δίνει ελευθερίες,
εκεί όπου επικρατεί, σε άρχοντες και παρίες.
Και ελληνικά ονομάστηκε, σοφά, Δημοκρατία,
αφού ο Λαός, ο δήμος δηλαδή, διοικεί με αξιοκρατία.
Κι όμως, αυτή υπονομεύτηκε, από άλλα πολιτεύματα,
που κατά καιρούς φάνηκαν, με διάφορα …καρυκεύματα.
Υπάρχουν πολιτεύματα, μοναρχικά, και απολυταρχικά,
με εξουσίες μερικών, γι’ αυτό και αυταρχικά.
Άλλα, σοσιαλιστικά και πράσινα και προοδευτικά,
με διάφορα προγράμματα, κύρια οικονομικά.
Όλα τους όμως, ένα σκοπό, έχουν και προσπαθούνε.
Να γίνουν η κυβέρνηση. Αυτοί να κυβερνούνε.
Ίσως, να είναι θεμιτή, η όποια επιθυμία,
αν δεν είναι επιλήψιμη, ούτε κι αρχομανία.
Αλλά, αν άλλοι ξένοι επιχειρούν, στον τόπο να επιβάλουν,
δικά τους πολιτεύματα; Ε, τότε, μας προσβάλλουν!
Εσχάτως, προσπάθεια γίνεται, για αλλαγή σκηνής.
Και κάποιοι έφεραν στον λαό, πολιτικό ολκής.
Αλλά με ιδιαιτερότητες, που δεν τις έχουν άλλοι.
Γι αυτό έπρεπε να προσεχτεί, όπως οι …παπαγάλοι.
Κι επέβαλαν με πονηριά, να ψηφιστεί και νόμος,
που θα αμβλύνει ό,τι έγινε αλλού, ίσως και παρανόμως.
Και επεβλήθη στο λαό, μα και στην ηθική του,
μιας μειοψηφίας ιδανικό, αντίθετο στη δική του.
Έτσι, Πατρίδα κι οικογένεια, μαζί με τη θρησκεία,
θα ‘ναι στο μέλλον γράμμα κενό, σε πλήρη αχρηστία!
Κι αναρωτιέται ο «πάσα εις». Άλλοι κάνουν κουμάντο,
στον τόπο αυτό και μας ζητούν, να πάμε σε άλλον πάγκο;
Και όλοι αβασάνιστα, παίρνουμε ό,τι μας δίνουν,
ακόμη κι όταν γνωρίζουμε, πως παν, να μας «κοντύνουν»;
Ο ΡΙΜΑΔΟΡΟΣ
