Σε μια γιορτή του μπάσκετ, η Εθνική ομάδα έκανε το πρώτο βήμα στο Προ Ολυμπιακό Τουρνουά του ΣΕΦ, νικώντας με άνεση την Δομινικανή Δημοκρατία με 109-86.
Μια πολύ σημαντική διοργάνωση λαμβάνει χώρα στο «σπίτι» της Εθνικής μας ομάδας, καθώς στο ίδιο γήπεδο, στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, πανηγυρίσαμε την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος, το 1987.
Το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα, υπό τα ηνία του Βασίλη Σπανούλη για πρώτη φορά σε επίσημο παιχνίδι, άφησε ευχαριστημένους όλους τους χιλιάδες φίλαθλους που παρακολούθησαν την ενδιαφέρον αναμέτρηση.
Σκορ, θέαμα, καρφώματα, «σκυλίσιες» άμυνες, όμορφη κυκλοφορία της μπάλας, ομαδικότητα και ένας ασταμάτητος Γιάννης Αντεντοκούνμπο ήταν οι βασικοί υπεύθυνοι της πρώτης μας νίκης στο τουρνουά.
Η Εθνική μας ομάδα, όπως όλα δείχνουν, θα αγωνιστεί στον ημιτελικό του Σάββατο (6/7) με την Σλοβενία ή την Κροατία ή την Νέα Ζηλανδία, με στόχο τον τελικό της Κυριακής και ένα εισιτήριο που οδηγεί στους Ολυμπιακούς αγώνες του Παρισιού.
Με τον αντίπαλο να μην τρομάζει ιδιαίτερα, η Εθνική ομάδα παρουσιάστηκε σοβαρή και ετοιμοπόλεμη, παίρνοντας την νίκη χωρίς άγχος. Καθώς ο αντίπαλος δεν είναι δείγμα για σημαντικά συμπεράσματα, τα βλέμματα στο ΣΕΦ τράβηξαν οι παλαιότεροι θρύλοι του ελληνικού μπάσκετ, οι οποίοι παρακολούθησαν από κοντά την νέα γενιά αστέρων της χώρας μας.
Η φετινή ομάδα αποτελείται από νέα παιδιά με ταλέντο αλλά και δύο-τρεις παλιές καραβάνες, δημιουργώντας έτσι ένα ισορροπημένο μείγμα παικτών.
Ξέροντας την βαριά κληρονομιά που κουβαλά η Εθνική μας ομάδας, είναι αναγκασμένοι να σκέφτονται κάποια επιτυχία, γεγονός που τους παράγει ένα έξτρα βαρίδιο στις δύσκολες αποστολές τους.
Για παράδειγμα, ο 28χρόνος γκαρντ του Άρη, Βασίλης Τολιόπουλος, έχοντας μόλις ένα χρόνο στην Εθνική, συμμετέχει στο τουρνουά με προπονητή το ίνδαλμα του, τον Βασίλη Σπανούλη, μέλος της χρυσής γενιάς του Ευρωπαϊκού του 2005 και του ασημένιου μεταλλίου του 2006 και αν κοιτάξει στα επίσημα θα δει τον «Hall Of Famer», Νίκο Γκάλη, τον Παναγιώτη Γιαννάκη, τον Παναγιώτη Φασούλα και άλλους θρύλους της παλαιότερης ελληνικής αποστολής.
Η Εθνική μας ομάδα μπάσκετ, βρίσκεται σε μια αντίστοιχη θέση όπως η Βραζιλία και η Αργεντινή στο ποδόσφαιρο. Δεν έχει σημασία σε τι κατάσταση βρίσκονται και τι παίκτες διαθέτουν, άμα έχεις προγόνους τον Μαραντόνα, τον Πελέ και πολλούς άλλους, είσαι υποχρεωμένος να παίζεις μόνο και μόνο για την νίκη, ανεξαρτήτου διοργάνωσης. Ασήκωτο υπαρξιακό βάρος!
Για το τέλος, έχω αφήσει έναν τωρινό θρύλο, ο οποίος τυχαίνει να είναι Έλληνας, να τραγουδά τον Εθνικό μας ύμνο, να φορά γαλανόλευκα και ταυτόχρονα να έχει βρεθεί στο Έβερεστ του Παγκοσμίου μπάσκετ, κατακτώντας το πρωτάθλημα του NBA, το 2021. O λόγος για τον «Γκάλη» της σύγχρονης γενιάς, τον Γιάννη Αντεντοκούνμπο.
Δεν είναι μόνο τα ακραία αθλητικά του προσόντα και οι φαντασμαγορικές εμφανίσεις που πραγματοποιεί με την πρώτη ευκαιρία, αλλά η ταπεινότητα και η χαμηλή στάση που επιλέγει να διατηρεί, παρά το τεράστιο μέγεθος του ονόματός του.
Είναι μεγάλο το ρίγος και η συγκίνηση, όταν κατανοείς ότι ο καλύτερος παίκτης του αθλήματος κατάγεται από την χώρα σου. Το είχα απορία πως νιώθουν οι Αργεντινοί με τον Μέσι.
Είναι μεγάλη η τιμή να βλέπεις τον «Greek Freak» με την φανέλα της Επίσημης Αγαπημένης.
Ο Γιάννης δεν μπορεί να ξεχάσει την μπασκετική νοοτροπία που έλαβε από την Ελλάδα και για τον λόγο αυτό, σε κάθε παιχνίδι που παίζει με τα γαλανόλευκα, ξεπερνά τον εαυτό του. Θέλει να το «ξεπληρώσει» με μια κούπα, ωστόσο μέχρι στιγμής δεν τα έχει καταφέρει.
Αλέξανδρος Κεσανλής
