50 χρόνια μετά!
Κι όμως είναι αλήθεια!
Με το απολυτήριο στο χέρι,
κοριτσάκια άβγαλτα αγνά, αθώα
ξεκινούσαμε να κατακτήσουμε κάθε αστέρι.
Οι συνθήκες δύσκολες να επικρατήσουμε
αλλά η ανάγκη μεγάλη.
Μια δουλειά να επιζήσουμε
και να σηκώσουμε φορτία όπως και οι άλλοι.
Πετύχαμε δεν πετύχαμε
τελικά επιβιώσαμε μέχρι τώρα
που πενήντα χρόνια μετά λέμε
Θεέ μου,τα χρόνια που μας έδωσες είναι δώρα.
Σπουδές, οικογένεια, παιδιά
περάσαμε όλα τα στάδια
πάντα με αγάπη και ευγένεια στην καρδιά
για να γράψουν καλά λόγια τα φυλλάδια.
Τώρα τα σημερινά χρόνια
μετά από όλες τις καταστάσεις αυτές
γιαγιάδες με εγγόνια
θυμόμαστε με μεράκι το χτες.
Χρόνια παιδικά, εφηβικά
με την ποδιά και το σήμα
με το λευκό το γιακά
και το άγνωστο να μας παρασέρνει σαν κύμα.
Αλλιώτικες εποχές.
Η αθωότητα πάνω από όλα.
Αλλιώτικες οι ακολουθούμενες γραμμές.
Καμιά κακή πράξη και παρόλα.
Βήματα προσεκτικά.
Κουβέντες μετρημένες.
Λόγια γνωστικά.
Εικόνες πρωτοβγαλμένες.
Τώρα; Τι γίνεται με τη σημερινή νεολαία
που όλα τα ζει εγκαίρως και τα ξέρει
που ζει υπερβολικά κραυγαλέα
και τα έχει όλα στο χέρι;
Τάνια Στεφάνου-Τσαβδάρη
Αλεξανδρούπολη
